เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 120

เรื่องราวที่อคินเล่าทำให้ศศินา ใจเบาไปหมด เหมือนมันลอยละล่องฟูฟ่องอยู่ในอากาศ ความรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อนับพันบินว่อนอยู่ในท้องมันเป็นแบบนี้นี่เอง พีทหวงเธอหวงมาตั้งนานแล้ววันนั้นพีทไม่ได้เมาไม่ได้อกหัก เรื่องราวระหว่างเขาและเธอไม่ใช่ความไม่ตั้งใจ พีทตั้งใจ และเธอไม่ใช่ตัวแทนในคืนอกหักของใครบางคน เธอรักพีทรักพีทมาก และรักมาตลอด ไม่ว่าที่ผ่านมาพีทจะทำให้เธอร้องให้แค่ไหน แต่เธอก็ยังรักเขา จะเป็นอะไรไหมถ้าเธอจะยอมเสี่ยงอีกสักครั้ง

“อคินเราขอตัวก่อนนะ เรามีธุระขอโทษทีนะ เดี๋ยวมื้อนี้เราเลี้ยงเอง ไว้วันหลังเราค่อยเจอกันใหม่”

ศศินาลุกขึ้นเดินไปบอกเด็กที่หน้าเคาน์เตอร์ว่า

“พี่ฝากดูลูกค้าโต๊ะนั้นที่นะแคท ช่วยยกพายที่พี่เพิ่งทำเสร็จไปเพิ่มให้เขาที ลงบัญชีพี่ไว้พี่จะออกไปข้างนอก”

แล้วเธอก็เดินไปหาโรเบิร์ตที่หน้าเคาน์เตอร์ชงกาแฟ

“โรเบิร์ตฉันตัดสินใจแล้ว ว่าฉันจะให้อภัยเขา แม้ว่าหนามแหลมคมที่ซ่อนอยู่ในปีกแห่งความรักอาจจะเสียดแทงให้ฉันเจ็บ แต่ฉันจะยอมให้ปีกของความรักโอบความอบอุ่นรอบกายของฉันอีกครั้ง ขอบคุณมากนะสำหรับทุกอย่างเลย”

เธอยิ้มให้เพื่อนต่างชาติอย่างขอบคุณ ก่อนจะก้าวเดินออกไปนอกร้าน โรเบิร์ตมองตามเธอด้วยแววตายินดี

“ดีใจด้วยนะนาน่า ผมจะได้เห็นแววตาสดใสของคุณเสียที”

พอออกจากร้านศศินาก็รีบบึ่งรถมุ่งหน้าไปยังตึกพาณิชย์ศิริกุลทันที เหลือบตาดูนาฬิกาเป็นเวลาห้าโมงเย็น น่าจะไปทันก่อนที่ภัทรพลจะเลิกงาน แม้ระยะทางระหว่างร้านของเธอกับที่ทำงานของภัทรพลจะอยู่ไม่ไกลจากกัน แต่ช่วงเวลานี้รถก็ติดเหลือเกินด้วยสภาพการจราจรที่ติดขัด ทำให้ศศินาขยับรถได้แค่ทีละนิด ทีละนิด แม้จะมองเห็นตึกพาณิชย์ศิริกุลอยู่ไม่ไกล แต่เธอก็ยังไปไม่ถึงสักที

“รอนาหน่อยนะพีท”

ศศินาพึมพำกับตัวเอง ใจลอยละลิ่วไปที่ตึกที่ภัทรพลทำงานอยู่เรียบร้อยแล้ว เธอมีคำถามบางคำถามที่อยากจะถามเขา ซึ่งเป็นคำถามที่มีความสำคัญและคำตอบของเขาก็มีความหมายกับเธอมาก ห้าโมงสี่สิบเจ็ดนาทีศศินาก็ขับรถมาถึงที่หน้าตึกพาณิชย์ศิริกุล

“ปี๊ดๆๆ ขอโทษนะครับที่ตรงนี้จอดไม่ได้นะครับ ถ้าต้องการติดต่องานรบกวนจอดที่จอดรถด้านในนะครับ”

รปภ.วิ่งเข้ามาทำหน้าที่เพื่อบอกให้เธอขยับรถ

“ลุงสมาน ฉันเองค่ะ”