เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 17

ทางฝั่งของภัทรพล ก็ตั้งใจทำงานตามคำสั่งของเมียอย่างเคร่งครัด เมื่อเลิกกองในวันแรก ชายหนุ่มก็พาทีมงานไปทานอาหารทะเลในห้องอาหารของโรงแรม บรรยากาศในการทานอาหารเป็นไปอย่างสดชื่น และเป็นกันเอง อาหารอร่อย บรรยากาศดีบทสนทนาก็เป็นไปอย่างสนุกสนาน

“คุณพีทไม่ชอบทานกุ้งเหรอคะ”

โอเล่ ช่างแต่งหน้าส่วนตัวของดาราสาวเอ่ยถาม เพราะเห็นชายหนุ่มตักทานแต่อย่างอื่นแต่ไม่ยอมทานกุ้งเลย แต่กลับเหลือบตามองเป็นระยะ

“ชอบมากครับ แต่ตลกไหม ชอบทานกุ้งแต่ผมแกะกุ้งไม่เป็น”

ทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบก็มีเสียงกรี๊ดเล็กน้อยออกมาจากช่างแต่งหน้าที่สถานะเป็นชายแต่หัวใจเป็นหญิง

“นี่จะบอกว่า ปกติมีคนแกะให้ตลอดใช่ไหมค๊า มาค่า เดี๋ยวโอเล่แกะให้”

สิ้นเสียงของช่างแต่งหน้าสาวก็เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากคนอื่นได้พอสมควร ก็ใช่น่ะสิ ปกติศศินาแกะให้เขาตลอด เป็นอย่างนี้มานานเป็นสิบปี ตั้งแต่เป็นเพื่อนกัน จนเขาเสียนิสัยแกะกุ้งเองไม่เป็นแล้ว ทั้งที่ชอบมาก เลยได้แต่นั่งมองตาละห้อย แล้วตักทอดมันกุ้งเข้าปากแทน โอเล่แกะกุ้งมาวางบนจานชายหนุ่มสามสี่ตัว ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณเบาๆ ด้วยความขัดเขิน

‘คิดถึงเมีย’

ชายหนุ่มคิดในใจ

‘นี่ถ้านามาด้วยคงได้กินกุ้งเต็มที่’

ชายหนุ่มนั่งละเลียดกุ้งสี่ตัวที่รับมาอย่างเอร็ดอร่อย แต่พอหมดก็ไม่กล้าขอให้แกะเพิ่มอีก คิดถึงศศินาเสียดายที่ไม่ได้มาด้วย เลยขาดคนแกะกุ้งส่วนตัว แต่ทันใดนั้น จานกุ้งที่ถูกแกะแล้วกว่าสิบตัวก็วางลงต่อหน้าเขา

“น้ำหวานแกะมาให้ค่ะ คิดว่าพี่พีทน่าจะไม่อิ่ม เห็นกินท่าทางอร่อย”

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ

“ขอบคุณมากครับ น้ำหวานทานยังครับ แกะมาให้พี่ตั้งเยอะ”

ชายหนุ่มมองกุ้งจำนวนมากในจาน แล้วเอ่ยถามหญิงสาว

“น้ำหวานไม่ชอบทานกุ้งค่ะ พี่พีท แต่คุณพ่อน้ำหวานชอบทานกุ้งมาก แต่กลับแกะกุ้งไม่เป็นเหมือนพี่พีทเลยค่ะ เวลามีจานกุ้งขึ้นโต๊ะ คุณแม่จะแกะมาเรียบร้อยพร้อมทานแบบนี้ น้ำหวานเลยได้ช่วยคุณแม่แกะให้คุณพ่อมาตั้งแต่เด็ก เลยเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องการแกะกุ้งไปแล้วค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยด้วยประกายตาสดใส เมื่อเอ่ยถึงครอบครัว

โอเล่เอ่ยออกมาพร้อมบิดตัวอย่างเขินอาย

“พี่โอเล่จะไปไหนคะ”

“พอดีเจอกับหนุ่มอเมริกัน เขาชวนพี่ไปดื่ม คุณบีเขาฝากให้พี่ดูแลหนูอย่างดี พี่ก็เลยกลัวคุณบีเขาจะว่า”

นานๆ ที จะมีผู้ชายตกถึงท้องบ้าง ถ้าไม่ไปเสียดายแย่

“พี่โอเล่ไม่ต้องห่วงน้ำหวานนะคะ น้ำหวานอยู่ได้ ไปเถอะค่ะ”

นางเอกสาวพูดอย่างเข้าใจ

“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องนะ พี่จะอาบน้ำด้วย อาบเสร็จค่อยไป”

แล้วทั้งคู่ก็เดินกลับห้องด้วยกัน