เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 35

ฝั่งของภัทรพลรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตกใจ

‘เชี่ยกี่โมงแล้ววะ’

สบถเบาๆ พร้อมมองหานาฬิกาที่พอจะบอกเวลาได้ เห็นคนข้างๆ นอนหลับใหลด้วยความเหนื่อยอ่อน จึงเดินออกมาด้านนอก หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกง ‘ตีสาม’ เขาเผลอนอนหลับไปนานขนาดนี้ได้ยังไง เห็นสายโทรเข้าจากศศินา เกือบสิบสาย สายสุดท้ายโทรมาตอนตีหนึ่ง มีข้อความจากเธอ เข้ามา เขาเพียงแค่อ่านจากที่แจ้งเตือนไม่ได้กดเข้าไปดู จัดการใส่เสื้อผ้า เข้าไปหาน้ำหวานในห้อง ก้มลงจุมพิต เธอรู้สึกตัวงัวเงียตื่นขึ้นมา

“พี่พีทกี่โมงแล้วคะ”

“ตีสามแล้วค่ะพี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้พี่ต้องทำงาน”

“พี่พีทหยิบเสื้อคลุมในตู้ให้น้ำหวานทีค่ะ น้ำหวานเดินไปส่งที่ประตู”

ภัทรพลเปิดตู้หาเสื้อคลุมแล้วยื่นให้เธอ นลินีเดินออกมายังห้องรับแขก หยิบคีย์การ์ดสำรองให้เขา

“พี่พีทต้องใช้คีย์การ์ดค่ะถึงจะลงลิฟท์ได้”

“น้ำหวานนอนเถอะ พี่ไปเอง ส่งแค่นี้พอ”

ภัทรพลกดจูบลงที่ข้างแก้มแล้วดันหลังเธอเข้าห้องนอน ขณะที่ขับรถกลับบ้านก็กังวลในหัวว่าจะแก้ตัวกับเมียว่ายังไงดี เมื่อมาถึงห้อง เจอศศินานอนหลับอยู่ที่โซฟาเปิดทีวีทิ้งไว้ มีเพียงแสงไฟสลัวที่ลอดออกมาจากห้องนอน เขาเลยช้อนอุ้มตัวเธอขึ้นตั้งใจจะพาไปนอนที่ห้อง

“พีทกลับมาแล้วเหรอ กี่โมงแล้ว”

“ตีสอง”

ภัทรพลวางศศินาลงบนเตียง แล้วห่มผ้าให้

“นานอนนะ เดี๋ยวพีทอาบน้ำแป๊บนึง” ชายหนุ่มกดจูบลงบนแก้มแล้วปิดไฟ เปิดเพียงไฟสลัวที่ทางเดินไว้ หันมามองเห็นเมียนอนหลับไปแล้ว ก็เป่าลมออกจากปากด้วยความโล่งใจ

“ต้องโทรบอกไอ้เต้ไว้ก่อนแล้ว”

แม้จะรู้ว่าศศินาไม่มีโอกาสจะได้เจอปิติศักดิ์ เท่าไหร่นัก เพราะเธอไม่สนิทกับมันเหมือนที่สนิทกับ ดนุรุจแต่ก็กันไว้ก่อน คนประมาทตายมาเยอะแล้ว วันนี้เขายังดวงดีที่เอาตัวรอดได้ เข้าห้องน้ำถอดเสื้อออก ก็เจอรอยเล็บรอยใหม่ที่ไหล่

“เอาไงดีวะกู รอดเรื่องนึงมาได้จะมาตายเพราะเจอรอยเล็บหรือเปล่า”

คิดอย่างกลุ้มๆ แล้วก็อาบน้ำใส่เสื้อกางเกงนอน ครบชุด ลงไปทรุดตัวลงนอนข้างเมีย เอื้อมแขนไปคว้าตัวเธอมากอดไว้ สูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคยแล้วก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย