เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 81

ด้วยความคะยั้นคะยอของนลินีกับพ่อแม่ของเธอคืนนี้เขาเลยไม่ต้องนอนเฝ้าว่าที่คู่หมั้น เขารู้สึกยินดีที่จะได้มีเวลาส่วนตัว แต่เมื่อเปิดประตูเข้าห้องมา ห้องที่ไม่มีศศินาอยู่ เขากลับรู้สึกอ้างว้างจนต้องร้องไห้ออกมา เพิ่งรู้ว่าห้องที่ไม่มีเธออยู่มันช่างอ้างว้างและเงียบเหงาจับใจ

ภัทรพลกวาดตามองไปทั่วห้องที่ใช้ชีวิตอยู่กับเธอมาเกือบสี่ปีทุกที่ทุกมุมมีแต่กลิ่นไอของศศินา กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศที่เธอชอบ โซฟาที่เคยนอนดูทีวีร่วมกัน ช่องเน็ตฟลิกซ์ที่มีหนังที่เธอดูค้างอยู่ แต่ก่อนเขาคิดว่าห้องขนาดร้อยตารางเมตรแห่งนี้คับแคบเกินไป แต่มาวันนี้เขากลับรู้สึกว่ามันกว้างจนน่าใจหายเมื่อไม่มีเธออยู่

ภัทรพลกดเปิดแอร์เสียงเครื่องปรับอากาศที่เคยคิดว่าเงียบสนิท วันนี้กลับได้ยินเสียงทำงานชัดเจน ศศินาเคยบอกเขาว่าทุกที่ที่มีเขาอยู่คือบ้านของเธอ วันนี้เขาก็อยากจะบอกเธอว่าห้องที่ไม่มีเธออยู่มันไม่ใช่บ้านอีกต่อไป

เขาเดินเข้าไปในห้องนอนผลักประตูเข้าไปดูในห้อง ด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าเธอจะยังอยู่ทุกอย่างนิ่งสนิทไม่มีแม้แต่เงา เหลือบตามองขวดน้ำหอมของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบขึ้นมาฉีดจนทั่วห้อง สูดดมกลิ่นนั้นอย่างคิดถึง เขาถอดเสื้อผ้าวางไว้ที่ปลายเตียงเปิดตู้มองหาผ้าเช็ดตัวรื้อลิ้นชักหากางเกงนอน ไม่มีอีกแล้วคนที่เคยเตรียมชุดนอนให้ ‘ว้าเหว่’ คำๆ นี้เป็นยังไงเขาไม่เคยรู้จักมันมานานมากแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้มันคงอยู่กับเขาอีกนาน

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็ล้มตัวลงบนที่นอนอย่างคนไร้เรี่ยวแรง หลับตานอนคิดทบทวนถึงวันคืนที่ผ่านมา ถามตัวเองว่าศศินาเป็นแค่ความเคยชินในชีวิตเขาจริงไหม

10 ปีก่อนหน้านี้

วันเปิดภาคการเรียนใหม่ ของมหาวิทยาลัย ABCC หนุ่มน้อยหน้าตาคมเข้มตามแบบฉบับลูกครึ่งก้าวลงมาจากรถสปอร์ตสีน้ำเงินราคาแพงระยับ เรือนร่างสูงใหญ่ในชุดนักศึกษาสวมแว่นกันแดดทรงยอดฮิตสีดำสนิท ส่งผลให้ใบหน้าคมดูหล่อเหลามากยิ่งขึ้น สาวๆ หลายคนชี้ชวนกันให้มองดูเขา เสียงซุบซิบพร้อมสายตาชื่นชมถูกส่งมา เมื่อชายหนุ่มเหลียวกลับไปมอง สาวๆ เหล่านั้นก็ส่งยิ้มเอียงอายมาให้

“ขอโทษนะครับ อาคาร B ห้อง 3310 ไปทางไหน ทราบไหมครับ” เขาสอบถามนักศึกษาสาวคนหนึ่งที่เดินสวนทางมา

วันนี้เขามีเรียนตอน 10.30 แต่ตอนนี้ 10.35 เขายังหาห้องเรียนไม่เจอ เมื่อเช้าป้าน้อมปลุกเขาหลายรอบ แต่เมื่อคืนเล่นเกมดึกไปหน่อยทำให้กว่าจะลากสังขารตัวเองให้ลุกจากที่นอนได้ก็ปาไปเกือบ 9.00 โมงแล้ว

ชายหนุ่มเดินไปตามทิศทางที่มีคนบอก กว่าจะหาห้องเจอก็ช้าไปสิบห้านาที เขาเปิดประตูเข้าห้องเรียนในตอนที่อาจารย์เริ่มสอนไปแล้ว เนื่องจากเป็นคลาสเล็ก การมาของเขาจึงเรียกความสนใจของนักศึกษาคนอื่นให้หันมามอง

‘สายตั้งแต่คาบแรกเลยกู’

เขาสบถเบาๆ กวาดตามองหาที่นั่งที่พอจะแทรกตัวลงไปนั่งให้ได้เร็วที่สุด ซึ่งเหลือแต่ที่นั่งด้านหน้า เขาเลือกนั่งลงข้างหญิงสาวคนหนึ่ง ฟังอาจารย์สอนเงียบๆ อย่างไม่ค่อยจะเข้าหัวสักเท่าไหร่ สักพักตาก็เริ่มปรือ

“แก้ง่วงหน่อยไหม”

หญิงสาวคนข้างๆ ยื่นลูกอมรสกาแฟให้เขา เขาเหลือบตามองนิดนึงก่อนจะรับมา และเอ่ยขอบคุณออกไป หญิงสาวคนนั้นยิ้มตาหยีให้แล้ว ก้มหน้าลงจดเลคเชอร์ต่อไม่สนใจเขาอีก อาจารย์สอนน่าเบื่อมาก เขาเลยหันมาพิจารณาคนข้างๆ ที่ใจดีส่งลูกอมรสกาแฟให้เขาแทน เธอตั้งใจเรียนและก้มลงจดเป็นระยะ