เมียนักเลง นิยาย บท 12

"เพื่อนของเหมมีกี่คนเหรอ พวกเขาจะดุหนูไหมที่หนูมากับเหมด้วย" นาร์เนียถามขึ้นอย่างนึกหวั่นขณะเดินจูงมือกับเหมราชเข้ามาในคอนโดมิเนียมสุดหรู ซึ่งเพื่อนของเขาพักอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ถึงแม้จะรู้สึกหวั่นเล็กน้อยที่จะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนๆของเขา ในอ้อมแขนของเธอก็ยังกอดกล่องไอศกรีมที่เพิ่งแวะซื้อจากร้านสะดวกซื้อหน้าคอนโดฯไว้แน่น

"อย่ามาทำเป็นปอดแหกตอนนี้ได้ไหมวะ ตอนอยู่กับฉันสองคนไม่เห็นจะหัวหดแบบนี้เลย"

"เพราะหนูรู้ว่าเหมไม่ทำร้ายหนู หนูเลยไม่กลัว แต่หนูไม่เคยเจอเพื่อนๆของเหม หนูกลัวพวกเขาจะดุหนูเพราะหนูตามเหมมาด้วย"

"ขนาดกลัวยังเสือกตามมา" เหมราชเหลือบมองเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างเอือมระอา ก่อนจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุมเมื่อเดินมาถึงห้องๆหนึ่ง เขากดรหัสปลดล็อกประตูโดยไม่เคาะประตูขออนุญาตเจ้าของห้องก่อน

ทันทีที่บานประตูเปิดกว้าง นาร์เนียก็รีบขยับตัวเข้าไปหลบหลังชายหนุ่ม มือบางข้างหนึ่งที่ยังว่างจากการกอดรัดกล่องไอศกรีมยื่นเข้าไปกำชายเสื้อยืดของเหมราชไว้แน่น เมื่อเดินพ้นกรอบประตูเข้ามาแล้วจึงค่อยๆชะโงกหน้ามองไปรอบๆห้อง

"แดกไม่รอกูอีกแล้วนะพวกมึง" เหมราชทักทายเพื่อนรักทั้งสามคนที่นั่งล้อมวงกินเหล้าอยู่ในห้องนั่งเล่น ทว่าบดินทร์ สหรัฐ และต้นน้ำกลับไม่ได้ทักทายกลับเหมือนทุกครั้ง

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อนาร์เนีย เป็นเด็กของเหม ยินดีที่ได้รู้จักพี่ๆทุกคนค่ะ" นาร์เนียโปรยยิ้มผูกมิตรเมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มทั้งสามคนจ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียว สีหน้าและท่าทางนิ่งอึ้งที่พวกเขาแสดงออกเมื่อเห็นหน้าเธอทำให้เธอรู้สึกกดดันจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ส่งยิ้มให้

"เชี่ย! กูตาฝาดป้ะเนี่ย! ไอ้เหมพาผู้หญิงมาด้วย!" สหรัฐร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้นปนตกตะลึง ไม่ต่างจากต้นน้ำที่เกือบจะปล่อยแก้วเหล้าในมือตกพื้นเพราะตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

"ไอ้เหม! มึงไปขโมยลูกใครมาเนี่ย!" ต้นน้ำร้องถาม

"กูลืมบอกพวกมึงไปว่าที่ไอ้เหมมันมาช้า เพราะมันเมานมเด็กอยู่" เป็นบดินทร์ที่พูดขึ้นหลังจากดึงสติกลับมาได้

"เหมไม่ได้เมานะ เหมดูดนมหนูอยู่ค่ะ ดูดนมจุ๊บๆเหมือนเด็กดูดนมแม่เลย~" นาร์เนียรีบแก้ต่างแทนเหมราช ทว่าคำพูดของเธอกลับทำให้สหรัฐและต้นน้ำอึ้งเข้าไปใหญ่

"หุบปากบ้างก็ดีนะ" เหมราชกลอกตาไปมาอย่างเอือมระอา ปัดมือบางออกจากชายเสื้อ แล้วเดินเข้าไปร่วมวงกับเพื่อนๆที่นั่งอยู่บนพื้นโดยมีโซฟาล้อมรอบ นาร์เนียที่เห็นอย่างนั้นไม่รอช้าที่จะเดินตามเข้าไป เธอเลือกตำแหน่งที่นั่งที่รู้สึกอุ่นใจและปลอดภัยที่สุด นั่นคือหน้าตักของเหมราช

"วุ่นวาย" แม้สีหน้าจะไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่เหมราชก็ยอมให้เด็กสาวนั่งเล่นบนหน้าตักได้

"คนหรือตุ๊กตาเดินได้วะเนี่ย" บดินทร์ยื่นหน้าเข้าไปสำรวจใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาใกล้ๆ ทำให้นาร์เนียรีบมุดหน้าเข้าหาซอกคอหนา แต่ยังไม่วายแอบเหลือบมองบดินทร์อย่างระแวง

"น่ารักฉิบหาย" เป็นต้นน้ำที่พูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางน่าเอ็นดูของเด็กสาว

"ถึงว่าไอ้เหมยอมยกซิงให้ น่ารักฉิบหาย กูอยากจับฟัดเลยแม่ง" สหรัฐทำหน้ามันเขี้ยวใส่ว่าที่แฟนของเพื่อนรัก บดินทร์และสหรัฐเองก็จ้องมองเด็กสาวตาเป็นมัน

"ลืมแนะนำตัวเลยว่ะ พี่ชื่อบดินทร์นะ" บดินทร์ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ทำให้นาร์เนียค่อยๆหันหน้ากลับมาหาเขาอีกครั้ง

"พี่ชื่อสหรัฐ เรียกว่าพี่รัฐเฉยๆก็ได้"

"สวัสดีค่ะ" นาร์เนียทักทายเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาอย่างนอบน้อม สร้างความเอ็นดูให้สหรัฐไม่น้อย

"พี่ชื่อต้นน้ำนะ จะเรียกพี่ต้นหรือพี่น้ำก็ได้" ต้นน้ำแสร้งยื่นหน้าเข้าไปประชิดหวังกลั่นแกล้งเด็กสาว แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาของเธอเขากลับต้องเป็นฝ่ายผละใบหน้าออกมาเสียเอง

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

"เปลี่ยนจากเป็นเด็กไอ้เหมมาเป็นเด็กพี่ไหม" แม้จะรู้สึกประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ต้นน้ำก็ยังไม่วายเย้าหยอกนาร์เนีย ทว่าเธอกลับส่ายหน้าปฏิเสธ พร้อมกับซบศีรษะลงบนแผงอกแกร่งของเหมราช

"หึ" เหมราชยิ้มเยาะเพื่อนรัก ทำเอาต้นน้ำเกิดความหมั่นไส้

"เหมหนูอยากกินติม หนูทำช้อนตกตรงไหนก็ไม่รู้~" คนเจ้าน้ำเสียงออดอ้อนแหงนคอหน้ามองเหมราชตาแป๋ว

"วุ่นวายไม่เลิก" เขาก้มมองด้วยสีหน้ารำคาญ แล้วยกเธอลงจากหน้าตัก ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องครัว

"นี่ๆ รู้ไหมว่าไอ้เหมมันไม่เคยมีแฟนเลยนะ" ทันทีที่เพื่อนรักหายลับเข้าไปในห้องครัว บดินทร์ก็รีบกระซิบบอกเด็กสาว ซึ่งนาร์เนียก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ

"มันมีเรื่องชกต่อยกับรุ่นพี่ตั้งแต่เข้า ม.1 เทอมแรก จนกระทั่งตอนนี้มันก็ยังชอบยกพวกไปตีกับเด็กต่างสถาบัน ชีวิตของมันไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงหรอก"