เมียนักเลง นิยาย บท 24

"หนูลงโทษเหมเสร็จแล้ว เหมกลับบ้านไปได้แล้ว" เป็นเวลานานหลายนาทีที่นาร์เนียลงโทษความปากเสียของเหมราชด้วยการบดขยี้ริมฝีปากของเขา เธอถอนจูบออกในเวลาต่อมา พร้อมกับลุกออกจากเรือนร่างกำยำของเขา

"ตอนนี้ทำเป็นไล่ ทำไมตอนที่ยังไม่ได้ฉันเป็นผัวไม่ไล่ฉันแบบนี้บ้างวะ" เหมราชถามประชด

"เพราะตอนนั้นเหมทำตัวน่ารักกว่านี้ แต่ตอนนี้เหมทำตัวไม่น่ารักแล้ว"

"เธอเองก็เหมือนกันนั่นแหละวะ ตอนแรกนึกว่าใสๆ ตอนนี้แม่งดื้อฉิบหาย แดกเก่ง งอนเก่ง ดื้อเก่ง แต่เสือกง้อยาก แถมยังขี้ร้องอีก"

"เหมว่าหนูอีกแล้ว!" เด็กสาวดีดตัวลุกขึ้น ริมฝีปากอวบอิ่มยื่นออกมาเล็กน้อยด้วยความน้อยใจ "เหมกลับบ้านไปเลย หนูไม่อยากอยู่กับผู้ชายปากร้ายที่ชอบทำร้ายจิตใจหนูอีกแล้ว"

"แล้วที่ฉันพูดมามันไม่ใช่ความจริงตรงไหนวะ"

"ถึงมันจะเป็นความจริงแต่หนูยังรับไม่ได้"

"บ้าอะไรวะ" เหมราชทำหน้าเอือมระอาในความไร้เดียงสาของเด็กสาว จากนั้นจึงลุกขึ้นมานั่งคุยกับเธอ

"ถ้าขอโทษจะเลิกทำหน้าแบบนี้ไหมวะ"

"ขอโทษแล้วเหมก็ทำเหมือนเดิมอีก พอหนูโกรธเหมก็จะขอโทษหนูอีกเหรอ แล้วแบบนั้นคำขอโทษมันจะศักดิ์สิทธิ์เหรอ"

"แล้วจะให้ฉันทำยังไงวะ"

"เหมก็แคร์ความรู้สึกของหนูสิ อย่าทำร้ายหนูด้วยคำพูดอีก ถึงเป็นเด็กก็เจ็บเป็นนะ" สีหน้าเจ็บปวดเกินจริงของนาร์เนียทำเอาเหมราชกลอกตาไปมา

"จะพยายาม"

"งั้นเหมก็กลับไปก่อน เดี๋ยวแม่หนูกลับมาเห็น" แม้จะไม่เต็มใจที่จะกลับไปสักเท่าไร แต่เหมราชก็เอื้อมไปหยิบเสื้อช็อปของตัวเองมาสวมใส่

"มาจูบดิ๊" ไม่รอให้นาร์เนียยื่นหน้าเข้ามา เขาก็เป็นฝ่ายเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มเสียเอง ฟันคมขบเม้มกลีบปากชมพูระเรื่อเบาๆอย่างนึกมันเขี้ยว นาทีต่อมาจึงถอนจูบออก

"หึ" เสียงแค่นหัวเราะในลำคอดังเล็ดลอดออกมาเบาๆขณะที่ดวงตาคมกริบไล่มองพวงแก้มแดงก่ำของเด็กสาว

"หะ..เหมกลับบ้านไปเลยนะ ไม่ต้องมาหัวเราะเลย"

"เวลาเธอเขินน่ารักดีว่ะ" เขาก้าวลงจากเตียง ยื่นมือมาขยี้ผมเธอเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป

หากเหมราชหันหน้ากลับมามองข้างหลังสักนิด เขาคงจะได้เห็นท่าทางอายม้วนของเด็กสาว นาร์เนียล้มตัวนอนพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า เขินอายกับการกระทำของเขา

ต่อให้โกรธเคืองแค่ไหนก็แพ้ความอ่อนโยนของเขาอยู่ดี

@วันต่อมา