เมียนักเลง นิยาย บท 25

"อื้อ~" เสียงครางอื้อในลำคอของเด็กสาวดังเล็ดลอดออกมาเบาๆเมื่อยามเธอพลิกตัวไปมา ทำให้เหมราชรีบถอนริมฝีปากออกจากหน้าผากมน วางมาดเคร่งขรึมเหมือนเดิม ไม่อยากให้นาร์เนียได้ใจหากตื่นขึ้นมาเห็นสิ่งที่เขาทำกับเธอ

"อื้อ~ เหม~" เขาขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินชื่อเล่นของตัวเองดังเล็ดลอดออกมาจากปากเด็กสาวทั้งที่เปลือกตาทั้งสองข้างของเธอยังคงปิดสนิท ริมฝีปากอวบอิ่มขยับเรียกชื่อเขาอย่างไม่เต็มเสียงนักราวกับละเมอ ก่อนที่เธอจะนิ่งไปอีกครั้ง

รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นมาประดับมุมปากหนาเมื่อได้เห็นความน่ารักของเด็กสาว ไม่บ่อยนักที่เสือยิ้มยากอย่างเขาจะหลุดยิ้มง่ายๆแบบนี้ แต่นาร์เนียสามารถทำให้มันเกิดขึ้นได้

"เหม~" น้ำเสียงใสๆปนแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้ง แต่แตกต่างจากครั้งแรกที่เธอยังหลับตา ตอนนี้เจ้าของสีหน้างัวเงียกำลังปรือตามองเขาตาแป๋ว เธออมยิ้มเล็กน้อยขณะที่ยื่นแขนทั้งสองข้างให้เขา "เหม อุ้ม~"

"อุ้ม? นี่คิดว่าตัวเองเป็นเด็กสองขวบรึไงวะ" เหมราชกลอกตาไปมากับท่าทางเหมือนเด็กน้อยของนาร์เนีย ถึงอย่างนั้นก็ยอมอุ้มเธอลุกขึ้น ทว่าเด็กสาวกลับเบิกตาโพลงและรีบขยับตัวออกห่าง ทำราวกับตกใจนักหนาที่เขาสามารถอุ้มเธอลุกขึ้นได้

"เหมอุ้มหนูได้เหรอ หนูไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย" อาการงัวเงียหายไปเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นเหมราชนั่งอยู่ทำหน้าระอาอยู่ตรงหน้า เมื่อตั้งสติได้ว่าภาพที่เห็นไม่ใช่ความฝันจึงกระโจนขึ้นไปบนหน้าตักแกร่งเพื่อพิสูจน์ให้แน่ใจว่าเหมราชที่เธอเห็นตอนนี้ไม่ใช่ภาพลวงตา

"เหมจริงๆด้วย!" เด็กสาวทำหน้าตกใจสุดขีดจนแทบลืมหายใจไปชั่วขณะ

"เออ ฉันเอง เหมราชผัวเธอไง"

"หะ..เหมขึ้นมาบนห้องนอนหนูได้ยังไง แล้วคุณแม่ล่ะ เหมเจอคุณแม่ไหม เหมเข้ามาทางไหน" เธอยิงคำถามใส่เขาอย่างกระวนกระวาย

"แม่เธอเป็นคนเปิดประตูให้ฉันเข้ามา"

"หะ..เหมบอกคุณแม่ว่าเป็นอะไรกับหนูเหรอ ทำไมคุณแม่ถึงยอมให้เหมเข้ามา เหมไม่ได้บอกคุณแม่ว่าเป็นแฟนหนูใช่ไหม"

"บอกว่าเป็นแฟน แต่ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลยว่ะที่โกหกแม่เธอ" เขาทำหน้าไม่สบายใจราวกับรู้สึกผิด "เพราะจริงๆแล้วฉันเป็นผัวเธอ"

"เหมชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลย" นาร์เนียก้มหน้าซ่อนพวงแก้มแดงก่ำ ไม่อยากให้เหมราชรู้ว่าคำพูดของเขาทำให้เธอเขินอาย

"หึ" แต่เขากลับหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วเชยคางเธอขึ้น "เขินทำไมวะ ฉันพูดเล่น"

"เหมแกล้งหนูเหรอ!"

"เลิกขึ้นเสียงใส่ฉันสักทีได้ไหมวะ หูจะแตก"

"เหมแกล้งหนู เหมเอานิสัยไม่ดีกลับมาใช้อีกแล้ว!" เธอกอดอกทำหน้าบึ้ง

"เลิกทำหน้าบึ้งแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวแม่เธอจะคิดว่าฉันขึ้นมาทำอะไรเธออีก"

"บุกขึ้นมาถึงห้องนอนหนูขนาดนี้ยังจะกลัวแม่หนูเข้าใจผิดอีกเหรอ นี่ทำคุณแม่ช็อกไปรึยังเนี่ย"

"ถ้ายังไม่เลิกถามมากฉันจะทำให้แม่เธอช็อกเพราะได้ยินเสียงครางของเธอตอนนี้เลย"

"เหมดื้อ! เหมไม่ทำตัวเป็นเด็กดีเหมือนที่หนูบอก"

"พูดแบบนี้คือจะเอา?" ไม่ถามเปล่าแต่มือหนาหยาบกร้านยังเลื่อนขึ้นมาจับหน้าอกใหญ่เกินขนาดผ่านเนื้อผ้าบางของชุดนอน ทำเอานาร์เนียสะดุ้งเฮือก รีบปัดมือหนาออก แล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป