เมียนักเลง นิยาย บท 24

"หนูลงโทษเหมเสร็จแล้ว เหมกลับบ้านไปได้แล้ว" เป็นเวลานานหลายนาทีที่นาร์เนียลงโทษความปากเสียของเหมราชด้วยการบดขยี้ริมฝีปากของเขา เธอถอนจูบออกในเวลาต่อมา พร้อมกับลุกออกจากเรือนร่างกำยำของเขา

"ตอนนี้ทำเป็นไล่ ทำไมตอนที่ยังไม่ได้ฉันเป็นผัวไม่ไล่ฉันแบบนี้บ้างวะ" เหมราชถามประชด

"เพราะตอนนั้นเหมทำตัวน่ารักกว่านี้ แต่ตอนนี้เหมทำตัวไม่น่ารักแล้ว"

"เธอเองก็เหมือนกันนั่นแหละวะ ตอนแรกนึกว่าใสๆ ตอนนี้แม่งดื้อฉิบหาย แดกเก่ง งอนเก่ง ดื้อเก่ง แต่เสือกง้อยาก แถมยังขี้ร้องอีก"

"เหมว่าหนูอีกแล้ว!" เด็กสาวดีดตัวลุกขึ้น ริมฝีปากอวบอิ่มยื่นออกมาเล็กน้อยด้วยความน้อยใจ "เหมกลับบ้านไปเลย หนูไม่อยากอยู่กับผู้ชายปากร้ายที่ชอบทำร้ายจิตใจหนูอีกแล้ว"

"แล้วที่ฉันพูดมามันไม่ใช่ความจริงตรงไหนวะ"

"ถึงมันจะเป็นความจริงแต่หนูยังรับไม่ได้"

"บ้าอะไรวะ" เหมราชทำหน้าเอือมระอาในความไร้เดียงสาของเด็กสาว จากนั้นจึงลุกขึ้นมานั่งคุยกับเธอ

"ถ้าขอโทษจะเลิกทำหน้าแบบนี้ไหมวะ"

"ขอโทษแล้วเหมก็ทำเหมือนเดิมอีก พอหนูโกรธเหมก็จะขอโทษหนูอีกเหรอ แล้วแบบนั้นคำขอโทษมันจะศักดิ์สิทธิ์เหรอ"

"แล้วจะให้ฉันทำยังไงวะ"

"เหมก็แคร์ความรู้สึกของหนูสิ อย่าทำร้ายหนูด้วยคำพูดอีก ถึงเป็นเด็กก็เจ็บเป็นนะ" สีหน้าเจ็บปวดเกินจริงของนาร์เนียทำเอาเหมราชกลอกตาไปมา

"จะพยายาม"

"งั้นเหมก็กลับไปก่อน เดี๋ยวแม่หนูกลับมาเห็น" แม้จะไม่เต็มใจที่จะกลับไปสักเท่าไร แต่เหมราชก็เอื้อมไปหยิบเสื้อช็อปของตัวเองมาสวมใส่

"มาจูบดิ๊" ไม่รอให้นาร์เนียยื่นหน้าเข้ามา เขาก็เป็นฝ่ายเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มเสียเอง ฟันคมขบเม้มกลีบปากชมพูระเรื่อเบาๆอย่างนึกมันเขี้ยว นาทีต่อมาจึงถอนจูบออก

"หึ" เสียงแค่นหัวเราะในลำคอดังเล็ดลอดออกมาเบาๆขณะที่ดวงตาคมกริบไล่มองพวงแก้มแดงก่ำของเด็กสาว

"หะ..เหมกลับบ้านไปเลยนะ ไม่ต้องมาหัวเราะเลย"

"เวลาเธอเขินน่ารักดีว่ะ" เขาก้าวลงจากเตียง ยื่นมือมาขยี้ผมเธอเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป

หากเหมราชหันหน้ากลับมามองข้างหลังสักนิด เขาคงจะได้เห็นท่าทางอายม้วนของเด็กสาว นาร์เนียล้มตัวนอนพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า เขินอายกับการกระทำของเขา

ต่อให้โกรธเคืองแค่ไหนก็แพ้ความอ่อนโยนของเขาอยู่ดี

@วันต่อมา

"ครับ ผมเป็นแฟนนาร์เนีย" เหมราชย้ำคำตอบอย่างหนักแน่น " ผมขอเข้าไปได้ไหมครับ"

"น้ารู้จักลูกสาวน้าดีนะ นาร์เนียแทบจะไม่มีเพื่อนเลยเพราะโดนแกล้งตลอด แต่จู่ๆก็มีแฟนแบบนี้น้าไม่อยากจะเชื่อเลย"

"ผมไม่ใช่เพื่อนครับ ผมเป็นแฟน"

"งั้นน้าขอ เอ่อ...ไปปลุกนาร์เนียก่อนดีกว่า"

"ผมขอขึ้นไปปลุกเองได้ไหมครับ" ไม่ถามเปล่าแต่เหมราชยังแทรกตัวเข้าไปอย่างถือวิสาสะ แล้วเดินอาดๆเข้าไปในบ้าน ทำเอาเจ้าของบ้านอย่างนภาตั้งรับแทบไม่ทัน

"น้าว่าเดี๋ยวน้าขึ้นไปตามให้ดีกว่านะ" เธอรีบวิ่งตามเด็กหนุ่มเข้าไปในบ้าน

"ผมเป็นแฟนนาร์เนียจริงๆครับ ไม่ได้แอบอ้าง" เหมราชหมุนตัวกลับมาหาเจ้าของบ้านเมื่อนภาตั้งท่าจะเดินตามขึ้นไปบนชั้นสอง "นี่กระเป๋าสตางค์กับกุญแจรถของผมครับ ถ้าผมทำอะไรนาร์เนียก็เรียกตำรวจมาลากคอผมไปได้เลย"

นภารับกระเป๋าสตางค์ใบหรูและกุญแจรถมาอย่างมึนงง แต่สิ่งที่เด็กหนุ่มทำก็ทำให้เธอมองเห็นความจริงใจของเขาในระดับหนึ่ง

เหมราชรีบเดินขึ้นไปบนชั้นสองเมื่อเจ้าของบ้านไม่ได้เอ่ยรั้งไว้ เขาเปิดประตูห้องนอนของนาร์เนียอย่างถือวิสาสะเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของเธอ แล้วเดินเข้าไปหาเธอที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง สิ่งแรกที่เขาทำไม่ใช่การปลุกเธอ แต่หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาดู

"จะปิดเสียงไว้ทำไมวะ" เขาวางโทรศัพท์มือถือไว้ที่เดิม แล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง เมื่อเห็นว่านาร์เนียยังนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวจึงโน้มใบหน้าลงไปจูบหน้าผากมนเบาๆ