เมียนักเลง นิยาย บท 26

"ขนหนังสือมาทำไมเยอะแยะวะ รกห้อง" เหมราชบ่นพึมพำขณะมองนาร์เนียหยิบหนังสือเรียนหลายเล่มออกมาวางบนเตียงซึ่งมีเขานอนอยู่ แต่คำบ่นของเขาก็ไม่ต่างจากธาตุอากาศสำหรับเด็กดื้อรั้นอย่างนาร์เนีย เธอล้มตัวนอนโดยใช้ท่อนแขนแกร่งของเขาหนุนนอน พร้อมกับหยิบหนังสือเรียนที่เตรียมมาด้วยขึ้นมาเปิดอ่าน

"ทำไมต้องอ่านหนังสือเยอะแยะขนาดนี้วะ" เขาค่อยๆพลิกตัวนอนตะแคงข้างเข้าหาเด็กสาว มือหนาลูบไล้ไปมาบนชายเสื้อยืดตัวบางของเธอ ก่อนจะดึงมันขึ้นมาเล็กน้อยจนมองเห็นหน้าท้องแบนราบ เขาค่อยๆใช้ปลายนิ้วสัมผัสมัน

"หนูจะสอบแล้วค่ะ ต้องอ่านหนังสือเยอะๆ" นาร์เนียตอบโดยไม่ละสายตาจากตัวอักษรบนหน้าหนังสือ ปล่อยให้เหมราชลากนิ้วไปมาบนเรือนร่างตามอำเภอใจ แม้ว่าปลายนิ้วที่ลากวนไปมาจะทำให้เธอไม่มีสมาธิจดจ่อกับเนื้อหาในหนังสือเรียนที่กำลังอ่านอยู่ก็ตาม

"แล้วเธอสนใจจะเรียนพิเศษกับฉันไหม"

"เรียนพิเศษเหรอ?" เด็กสาวละสายตาจากหนังสือเรียน เงยหน้ามองเหมราช "วิชาอะไรคะ"

"Woman on top"

"วิชาต่อสู้หนูอยู่ข้างบนเหรอ" นาร์เนียทำหน้าไม่เข้าใจด้วยเพราะไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนั้นมาก่อน "ถ้าเป็นวิชานั้นหนูไม่อยากเรียนหรอก ไม่เห็นมีประโยชน์เลย"

"หึ เธอนี่มันไร้เดียงสาจริงๆเลยนะ" เหมราชกระตุกยิ้มร้ายกาจอย่างไม่อาจคาดเดา "ถ้าไม่อยากเรียนพิเศษกับฉันก็อ่านหนังสือของเธอไปเถอะ"

"เหมจะไปไหน~" เด็กสาวถามเสียงอ้อนเมื่อเหมราชค่อยๆดึงแขนแกร่งข้างที่เธอใช้หนุนนอนออก แล้วหยัดกายลุกขึ้น ทำให้เธอต้องดึงหมอนใบใหญ่ที่วางอยู่ข้างๆมาหนุนนอนแทน

"เหมจะทำอะไร" เธอเปลี่ยนคำถามเมื่อเห็นเขาแทรกตัวเข้ามากลางหว่างขา มือหนาปลดกระดุมกางเกงยีนส์ขาสั้นของเธออย่างถือวิสาสะ ทำเอาไรขนอ่อนตามร่างกายลุกชูชันเมื่อหลังมือของเขาสัมผัสกับผิวบริเวณหน้าท้อง

"ก็เธอไม่อยากเรียนพิเศษกับฉัน ฉันก็จะหาอะไรทำแก้เบื่อระหว่างรอเธออ่านหนังสือไง"

"ตะ..แต่หนูอ่านหนังสืออยู่นะ"

"ฉันก็ไม่ได้บอกให้เธอวางหนังสือก่อนนิ"

"แต่หนูอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง เหมอย่าแกล้งหนูสิ" นาร์เนียทำหน้าดุกลบเกลื่อนความเขินอาย แต่เธอก็ยังเป็นเธอที่ไม่เคยห้ามปรามคนดิบห่ามอย่างเหมราชได้ เขาถอดกางเกงยีนส์ขาสั้นของเธอออกอย่างง่ายดาย ตามด้วยแพนตี้สีดำเป็นปราการถัดมา

"หะ..เหมหนูจะอ่านหนังสือ" เด็กสาวกำหนังสือเรียนในมือแน่นเมื่อเหมราชค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาประชิดเนินสามเหลี่ยมอวบนูน ลมหายใจอุ่นของเขาเป่ารดมันถี่ๆ พานทำให้เธอหอบหายใจหนักๆตามไปด้วย

"หะ..เหมอย่า~" คำห้ามปรามของเธอไม่มีผลต่อความกระหายของเขา มือหนาดันเรียวขาทั้งสองข้างของเธอแยกออกจากกัน ส่งผลให้กลีบกุหลาบอวบนูนที่เคยปิดสนิทค่อยๆแย้มบาน นาร์เนียคิดว่าตอนนี้พวงแก้มของเธอคงแดงก่ำมากแล้ว

"อ๊า..หะ..เหมอย่า" ความเสียวซ่านแล่นพล่านทั่วร่างเพียงแค่ริมฝีปากหยักได้รูปแนบลงมาทักทายเกสรสีสวย ก่อนที่เหมราชจะเริ่มปรนเปรอด้วยการขบเม้มมันเบาๆ

"หะ..เหม..อ๊า..ยะ..อย่าดูดตรงนั้น..อ๊ะๆ" ความรู้สึกที่เหมราชมอบให้ในตอนนี้เธอไม่เคยสัมผัสมันมาก่อนเลย ทุกครั้งที่เรียวลิ้นสากตวัดเลียไปมา ราวกับมีกระแสไฟแล่นพล่านไปทั่วร่างกายของเธอ มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

เหมราชลอบมองสีหน้าของเด็กสาวเป็นระยะขณะเสพสุขกับเรือนร่างของเธอ เมื่อเห็นว่านาร์เนียมีความสุขกับการถูกปรนเปรอจึงค่อยๆลากริมฝีปากขึ้นมาดูดดุนปุ่มกระสัน

"อื้อ!..หะ..เหม..อ๊า..นะ..หนูเสียว" เด็กสาวร้องบอกอย่างลืมอาย ร่างกายสั่นสะท้านเมื่อโดนเล่นงานจุดกระสัน เธอวางหนังสือในมือลง แล้วปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความสุขที่ได้รับ