เมียนักเลง นิยาย บท 27

สายน้ำเย็นฉ่ำไหลผ่านจากใบหน้าเปียกชุ่มสู่แผงอกแกร่งเปลือยเปล่า ช่วยทำให้อารมณ์ฉุนเฉียวของเหมราชเริ่มเย็นลงเล็กน้อย เขาลูบน้ำออกจากใบหน้าลวกๆแล้วลืมตาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้จากทางด้านหลัง

"เหม~" น้ำเสียงใสๆดังขึ้นก่อนที่เขาจะได้หันหน้ากลับไป "อาบน้ำเสร็จแล้วไปกินติมกันไหม"

"รู้ว่าฉันกำลังอารมณ์ไม่ดีก็ขยันมากวนตีนฉันจังเลยนะเธอเนี่ย" จากที่กำลังจะเย็นลงกลับกลายเป็นหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง เหมราชหมุนตัวกลับไปเท้าเอวมองเจ้าของคำถามด้วยสีหน้ารำคาญ หากเธอเลือกจะถามคำถามอื่นที่ไม่กวนอารมณ์ของเขา เขาคงจะอารมณ์เย็นลงกว่านี้

"ดีกันนะ" เด็กสาวก้าวเท้าเปลือยเปล่าเข้าไปหาชายหนุ่ม ใบหน้าเกลี้ยงเกลาแต่งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อเมื่อเผลอเหลือบมองอาวุธร้ายของเขาที่ใหญ่กว่าข้อมือของเธอ นาร์เนียกัดปากเบาๆอย่างเขินอาย รีบละสายตาจากองคชาตของเขา

"หนูขอโทษ ดีกันนะ"

"..." เหมราชเหลือบมองนิ้วก้อยเรียวเล็กที่ยื่นมาตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ความน่ารักของนาร์เนียไม่สามารถทำให้อารมณ์ของเขาเย็นลงได้

"ออกไป ฉันจะอาบน้ำ"

"หนูไม่ไป~ หนูจะดื้อจนกว่าเหมจะยอมเกี่ยวก้อยกับหนูก่อน" เธอมองเขาตาแป๋ว

"เลิกกวนประสาทฉันสักทีได้ไหมวะ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ฉันไม่ได้มีความอดทนกับเธอมากมายขนาดนั้นนะ"

"งั้นหนูขอดูดไอติมของเหมได้ไหม เหมจะได้อารมณ์ดี เอาไหม~ หนูดูดเป็นแล้วนะ"

"..." คนโดนถามชะงักไปเล็กน้อย ไม่ใช่แค่รู้สึกแปลกใจกับความใจกล้าของนาร์เนียเพียงอย่าง เดียว แต่ร่างกายมันยังตื่นตัวเมื่อนึกถึงภาพที่เธอปรนเปรอให้เมื่อหลายวันก่อน ความรู้สึกพึงพอใจนั้นมันชัดเจนราวกับได้ย้อนเวลากลับไปในตอนนั้น

เหมราชพ่นลมหายใจหนักๆในตอนที่มือบางเปียกชุ่มเลื่อนลงไปกำรอบแก่นกายใหญ่อย่าง เงอะงะ ดวงตาใสแป๋วคู่นั้นจ้องมองเขาราวกับกำลังร่ายมนต์ทำให้เขาหลงใหล เหมือนที่เขาเองก็กำลังจ้องมองเธอ

"ออกไป ฉันจะอาบน้ำ" แต่เพราะอารมณ์ฉุนเฉียวอยู่เหนือความรู้สึกกระสันทำให้เหมราชรีบปัดมือบางออกจากแก่นกายที่กำลังผงาดแข็งชัน ก่อนจะหันหลังให้เด็กสาว พยายามข่มอารมณ์ความต้องการไม่ให้มันเพิ่มมากขึ้นกว่านี้

"ทำไมเหมไม่ให้หนูดูดไอติมล่ะ หวงเหรอ"

"ฉันบอกว่าฉันจะอาบน้ำ พูดไม่รู้เรื่องเหรอวะ"

"อาบน้ำเสร็จแล้วเหมจะหายโกรธหนูไหม"

"เลิกถามมากแล้วกลับไปอ่านหนังสือของเธอเถอะ อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียนักได้ไหมวะ"

นาร์เนียทำหน้าผิดหวังที่ไม่สามารถทำให้เหมราชกลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิมได้ เธอเดินคอตกออกมารอนอกห้องน้ำ เพราะไม่อยากโดนเขาทำหน้ารำคาญใส่

ความรู้สึกบางอย่างร้องบอกว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองอยู่ ทำให้เหมราชที่กำลังจะบีบครีมอาบน้ำลงบนฝ่ามือต้องเอี้ยวหน้ากลับไปมองข้างหลังอย่างเลี่ยงไม่ได้ สิ่งที่เห็นทำเอาเขาถอนหายใจอย่างระอา

"นี่เป็นโรคจิตรึไงวะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาโผล่พ้นกรอบประตูห้องน้ำออกมาเล็กน้อย นาร์เนียกำลังแอบมองเขาตาแป๋ว

"ยังโกรธหนูอยู่ไหม ดีกันนะ~" เด็กสาวยิ้มหวานหวังให้ชายหนุ่มคลายความโกรธเคือง

"อื้อ!" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงระรัวด้วยความตกใจเมื่อโดนผลักให้แนบกับตู้เย็น ก่อนที่ริมฝีปากเย็นเฉียบจะบดขยี้ลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว

เหมราชบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างหนักหน่วงราวกับกระหายมันนักหนา น้ำเย็นๆที่เขาพยายามป้อนเข้ามาไหลเปรอะเปื้อนไปทั่วริมฝีปากและปลายคางของเขากับเธอ

"อืม~" เรียวลิ้นสากถูกส่งเข้ามาควานหาความหวานในโพรงปากของเธอ นาร์เนียหอบหายใจแรงขึ้นตามจังหวะการเต้นของหัวใจ ตวัดเกี่ยวเรียวลิ้นสากเข้ามาดูดดุนอย่างหนักหน่วงไม่แพ้กัน

เธอเรียนรู้ที่จะปรนเปรอเขาจากบทเรียนที่เขาสอนให้

เหมราชถอนจูบออกเพื่อถอดเสื้อยืดตัวบางของเด็กสาวออกอย่างเร่งรีบ ก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปตักตวงความหวานในโพรงปากบางอีกครั้ง

เรือนร่างเย้ายวนของเธอทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะสัมผัสมันอีกครั้ง มือหนาลูบไล้ไปมาตามส่วนเว้าส่วนโค้งที่น่าหลงใหล ก่อนจะสอดมือเข้าไปบีบเคล้นหน้าอกใหญ่เกินขนาดที่ยังถูกบราเซียร์ตัวสวยห่อหุ้มไว้

"หะ..เหม..อ๊า~" นาร์เนียเปล่งเสียงครางหวานประชิดริมฝีปากหยักได้รูปเมื่อมือหนาบีบขยำทักทายหน้าอกใหญ่ เธอมองเห็นความปรารถนาที่สะท้อนผ่านแววตาของเขา

"ช่วยตอบให้ชื่นใจหน่อยว่าฉันไม่ได้เป็นแฟนเธอคนเดียว"

"หนูเป็นของเหม เราเป็นแฟนกันค่ะ" เหมราชยกยิ้มพึงพอใจกับคำตอบของเด็กสาว

"งั้นก็ถอดกางเกงออกซะ ฉันจะสอนบทเรียนบทต่อไปให้"