เมียนักเลง นิยาย บท 81

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

"อื้อ~" ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบลงมาสู่ผิวหน้าและผิวกายที่โผล่พ้นออกมานอกผ้าห่ม ปลุกนาร์เนียที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงให้งัวเงียตื่นขึ้นมากลางดึก ท่ามกลางความมืดสลัวภายในห้องนอนเธอได้ยินเสียงกุกกักข้างโต๊ะวางของข้างหัวเตียงจนต้องรีบเอื้อมมือขึ้นไปเปิดสวิตซ์ไฟ

"เหมทำอะไร~" เด็กสาวถามเสียงงัวเงียพลางขยี้ตาเบาๆเมื่อเห็นว่าที่มาของเสียงนั้นคือเหมราชที่กำลังคลำหาของบนโต๊ะ เขาชะงักไปเมื่อเห็นเธอหยัดกายลุกขึ้น แม้จะพยายามเก็บอาการทางสีหน้าแต่เธอก็มองออกว่าเขาตกใจ

"เฮียจะไปไหน ทำไมแต่งตัวซะหล่อเลย" นาร์เนียหรี่ตามองคู่หมั้นหนุ่มอย่างจับผิดหลังไล่มองการแต่งตัวของเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทั้งที่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเขายังนอนเปลือยกายอยู่ข้างๆเธอบนเตียง แต่ตอนนี้กลับแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำตัวโปรดกับกางเกงยีนส์ขายาวที่เขาชอบใส่เป็นประจำ มิหนำซ้ำในมือยังถือกุญแจรถอีกต่างหาก

"เหมจะไปไหน!" เด็กสาวถามเสียงเขียว

"วันนี้เฮียมีกินเลี้ยงต้อนรับสายรหัสคนใหม่ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกหนูก่อน เฮียเห็นว่าหนูหลับแล้วเลยไม่อยากกวน แล้วเฮียก็ไปแป๊บเดียวด้วย ไปเป็นเจ้ามือจ่ายเงินแล้วก็กลับเลย" เหมราชอธิบายยาวเหยียดเมื่อเห็นนาร์เนียกอดอกทำหน้าเง้าหน้างอ

"ปกติคนดีไม่เคยทิ้งหนู แล้วทำไมวันนี้ถึงทิ้งล่ะ ไม่รักหนูแล้วเหรอ หรือมีอะไรปิดบังหนู"

"รักเหมือนเดิม อย่าน้อยใจเฮียเลยนะ" นักเลงหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้ๆ ประคองใบหน้าหวานขึ้นมาหอมกลางหน้าผากมนเบาๆ

"เดี๋ยวเฮียกลับมากอดนะ"

"อย่าให้รู้นะว่าเฮียมีอะไรปิดบังหนู อย่าคิดว่าหนูอ่อนแอแล้วจะร้ายไม่เป็นนะ"

"เมียเฮียร้ายเป็นด้วยเหรอ ไม่บอกไม่รู้นะ" เหมราชเย้าแหย่คนรัก แต่นาร์เนียกลับทำหน้ามุ่ยมากกว่าเดิม พร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดรอบเอวสอบไว้หลวมๆ เกยคางไว้บนหน้าท้องแกร่ง

"ให้หนูไปด้วยไม่ได้เหรอ หนูไม่อยากนอนคนเดียว"

"เฮียไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับแล้ว"

"แค่กินเลี้ยงสายรหัสมันสำคัญมากเลยเหรอ"

"มันเป็นธรรมเนียมไง เป็นรุ่นพี่ก็ต้องเลี้ยงต้อนรับสายรหัส เดี๋ยวสายรหัสของหนูก็ต้องมีการกินเลี้ยงต้อนรับหนูเหมือนกัน"

"ถ้าเหมไม่อยากให้หนูไปด้วยหนูนอนเหงาอยู่ที่นี่คนเดียวก็ได้" เธอคลายอ้อมแขนออกจากการกอดรัด แล้วล้มตัวนอนอีกครั้ง

"เดี๋ยวเฮียกลับมานะ" เหมราชโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆกลางหน้าผากมน พร้อมกับเอื้อมมือไปปิดไฟให้ ก่อนจะเดินออกไป

@ผับหรูใจกลางเมือง

"อ้าว ทำไมมาคนเดียวล่ะเฮีย ไม่พาน้องนาร์เนียมาด้วยเหรอ" เพียงแค่เดินเข้ามาถึงโต๊ะวีไอพีเหมราชก็ต้องถอนหายใจกับคำทักทายของน้องรหัสอย่างปกป้องที่นั่งรออยู่

"ป่านนี้งอนกูจนหลับไปแล้วมั้ง" เขาตอบ แล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ซึ่งทางซ้ายมือมีนิชานั่งอยู่

"ดื่มอะไรดีเฮีย เดี๋ยวผมสั่งให้" สายฟ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตะโกนถามแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม ซึ่งเขาเป็นหลานรหัสของเหมราช

"นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ยที่ต้องพาเธอมาตามจับผิดผัวตอนเที่ยงคืน" ไพลินทำหน้าเหนื่อยหน่ายขณะยืนอยู่หน้าผับหรูใจกลางเมือง โดยมีเพื่อนสาวอย่างนาร์เนียยืนอยู่ข้างๆ

"เพราะลินเป็นเพื่อนของเนียไง มาด้วยกันสองคนยังไงก็อุ่นใจกว่ามาคนเดียว" นาร์เนียตอบ

"อยากลองวิชานางมารปราบกิ๊กผัวว่างั้น"

"ถ้าเฮียเหมมีกิ๊กจริงๆเนียจะร้ายให้ดู"

"เธอคิดว่าคนอย่างเฮียเหมราชจะนอกใจเธอจริงๆเหรอ จะไม่ไว้ใจคนของตัวเองหน่อยเหรอ"

"เนียมั่นใจเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เลยว่าเฮียเหมไม่มีกิ๊กหรอก แต่ต้องมีอะไรปิดบังเนียอยู่แน่ๆ"

"แล้วรู้ได้ยังไงว่าเฮียเหมราชอยู่ผับนี้" ไพลินกอดอกถาม

"เนียโทรถามพี่บดินทร์แล้ว พี่บดินทร์บอกว่าเฮียเหมมาเลี้ยงสายรหัสที่นี่"

"มั่นใจแค่ไหนว่าไอ้บดินทร์อะไรนั่นมันจะไม่โทรไปบอกเฮียเหมราชก่อนถ้าเฮียของเธอมีความลับจริงๆ เพื่อนยังไงก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว"

"งั้นก็ไปพิสูจน์กันว่าคำพูดของพี่บดินทร์เชื่อถือได้มากแค่ไหน" ไม่รอให้ไพลินได้ถามอะไรต่อนาร์เนียก็เดินอาดๆอย่างมั่นใจเข้าไปในผับทันที ทำเอาไพลินกลอกตาไปมา เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเดินตามเข้าไป