เมียนักเลง นิยาย บท 80

@สองสัปดาห์ต่อมา

"กว่าจะเสด็จมาเรียนได้นะมึง" บดินทร์ทำหน้าเบื่อหน่ายใส่เพื่อนรักทันทีที่เห็นเหมราชเดินเข้ามาในลานใต้ถุนของคณะวิศวกรรมศาสตร์

"มึงไม่รู้เหรอไอ้ดินว่าเดี๋ยวนี้คุณเหมราชเขาต้องแวะไปส่งคู่หมั้นที่คณะสถาปัตย์ก่อนถึงจะเดินกลับมาคณะตัวเองได้ ก็อย่างว่าแหละ ตอนนี้คุณเขาเป็นเขยสถาปัตย์แล้วนี่หว่า" ต้นน้ำที่นั่งกินขนมอยู่ข้างๆบดินทร์อดไม่ได้ที่จะกระแนะกระแหน พร้อมเหลือบมองเหมราชด้วยหางตา

"ช่วยไม่ได้จริงๆว่ะที่กูมีเมียก่อนพวกมึง แล้วก็รักเมียมาก" คนโดนเพื่อนรุมจิกกัดยักไหล่ไม่สะทกสะท้าน พร้อมกับเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆสหรัฐที่กำลังเล่นเกมในมือถืออยู่ "แต่พูดไปพวกมึงก็ไม่เข้าใจหรอก เพราะพวกมึงไม่เคยมีเมีย"

"ถ้าจะแดกดันขนาดนี้มึงลุกขึ้นมาต่อยกับกูเลยดีกว่า" ต้นน้ำชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง

"เก็บหน้าหล่อๆของมึงไว้หาเมียเถอะ อย่าเอามารองมือรองตีนกูเลย"

"แต่หน้าหล่อๆของมึงนี่ก็น่าเอามารองมือรองตีนกูเหมือนกันนะ"

"ถ้ามึงวอนมากก็มา" เหมราชพูดเสียงเรียบ

"พวกมึงเงียบๆกันได้ไหมเนี่ย กูเล่นเกมอยู่" สหรัฐที่ทนไม่ไหวกับเสียงพูดคุยของสองเพื่อนรักเงยหน้าขึ้นมาชักสีหน้ารำคาญใส่ ทำให้ต้นน้ำและเหมราชที่กำลังจิกกัดกันเงียบไป

"ขอโทษนะคะ" น้ำเสียงใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังของเหมราช เรียกความสนใจจากสี่หนุ่มที่กำลังนั่งมองหน้ากันเงียบๆให้เบนสายตาไปหาเจ้าของเสียงนั้นเป็นตาเดียว

"พี่เหมราชใช่ไหมคะ" หญิงสาวหน้าตาสะสวยเดินเก้ๆกังๆเข้ามายืนข้างๆ หล่อนยิ้มเหนียมอายขณะมองใบหน้าหล่อเหลาของเหมราชไม่วางตา ทว่าความสวยของหล่อนกลับไม่ได้ทำให้เหมราชตกตะลึงเลยแม้แต่น้อย เช่นเดียวกับบดินทร์ ต้นน้ำ และสหรัฐที่กอดอกมองเงียบๆ

"พี่เหมราชใช่ไหมคะ"

"เออ" เหมราชตอบสั้นๆเมื่อหล่อนถามย้ำ

"ช่วยเซ็นรับหนูเป็นเหลนรหัสหน่อยได้ไหมคะ"

"..." นักเลงหนุ่มนิ่งไปเมื่อหญิงสาวพูดประโยคนั้นออกมา ไม่ต่างจากเพื่อนรักทั้งสามคนที่หันมองหน้ากันเงียบๆ

เหมราชหันมองหน้าบดินทร์ ต้นน้ำ และสหรัฐเป็นเชิงขอความเห็น แต่ทั้งสามคนกลับพร้อมใจกันหันหน้าหนีไปทางอื่น

"พี่เหมราชช่วยเซ็นรับหนูเป็นเหลนรหัสหน่อยได้ไหมคะ" หญิงสาวถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นเหมราชเงียบไปหลายนาที แม้จะแสดงอาการกล้าๆกลัวๆแต่สายตาของเธอก็ไม่ได้ละไปจากใบหน้าหล่อเหลาของเขาเลย

"แน่ใจเหรอว่าฉันเป็นปู่รหัสของเธอ" เหมราชถามเสียงเรียบ

"ก็...หลานรหัสของพี่เหมราชคือพี่สายฟ้าใช่ไหมคะ แล้วถ้าน้องรหัสของพี่เหมราชชื่อปกป้อง พี่เหมราชก็ต้องใช่ปู่รหัสของหนูแน่ๆค่ะ เพราะหนูจับฉลากได้พี่สายฟ้าเป็นพี่รหัส"

"ชัดเจน" บดินทร์พูดขึ้นเบาๆเมื่อฟังจบ ในขณะที่ต้นน้ำและสหรัฐบิดยิ้มอย่างมีเลศนัย

"พี่สายฟ้าบอกว่าต้องให้หนูเอาลายเซ็นปู่รหัสมาให้ได้ก่อน พี่สายฟ้าถึงจะยอมเซ็นรับหนูเป็นน้องรหัสค่ะ" หญิงสาวพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัว "หนูชื่อนิชาค่ะ พี่เหมราชช่วยเซ็นรับหนูเป็นเหลนรหัสหน่อยนะคะ"

"มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องเช็นรับเธอเป็นเหลนรหัส" เหมราชถาม

"เพราะถ้าพี่เหมราชไม่รับหนูเป็นเหลนรหัส พี่สายฟ้าก็จะไม่รับหนูเป็นน้องรหัสเหมือนกันค่ะ แล้วรุ่นพี่ก็กำหนดมาว่าต้องหาสายรหัสของตัวเองให้ครบก่อนรับน้องเสร็จด้วยค่ะ พี่เหมราชช่วยเซ็นให้หนูหน่อยนะคะ"

เหมราชถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อฟังจบ แต่ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ที่จะรับผู้หญิงคนนี้เป็นเหลนรหัส เพราะเขาไม่สามารถเลือกสายรหัสเองได้

"เป็นเหลนรหัสฉันก็อย่ามาวุ่นวายกับฉันมาก เพราะฉันไม่ชอบอะไรที่น่ารำคาญ ไอ้สายฟ้ากับไอ้ปกป้องบอกเธอแล้วใช่ไหม"

"เหลนรหัสใครสวยเหรอคะ" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังของเหมราช ทำเอาสี่หนุ่มที่กำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติชะงักไปตามๆกัน ต้นน้ำที่กำลังหัวเราะเยาะเหมราชก็รีบปิดปากเงียบ

"มาได้ยังไง" เหมราชหันกลับไปมองคนข้างหลังอย่างงุนงง

"หนูมาหาคนดีไม่ได้เหรอ" นาร์เนียที่เพิ่งเดินเข้ามาในลานใต้ถุนทำหน้ามุ่ย พร้อมกับเดินเข้าไปกอดคอคู่หมั้นหนุ่มจากทางด้านหลัง เกยคางบนบ่าแกร่งอย่างออดอ้อน

"มาหาเฮียทำไม ทำไมไม่เข้าเรียน"

"อีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้าเรียน แล้วไพลินก็ยังไม่มาเลยค่ะ หนูเลยมาหาเฮียเหมก่อน" เธอตอบพร้อมโยกตัวเบาๆ ก่อนจะถามต่อ "แล้วเมื่อกี้คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ หนูได้ยินแว่วๆว่าเหลนรหัสสวย เหลนรหัสใครเหรอ"

"..." นักเลงหนุ่มลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ในขณะที่สหรัฐรีบก้มหน้าเล่นเกมในมือถืออีกครั้ง บดินทร์และต้นน้ำเองก็แสร้งกระซิบคุยกันเงียบๆสองคน

"เหลนรหัสของใครคะ" น้ำเสียงของนาร์เนียเข้มขึ้นเมื่อเห็นท่าทางมีพิรุธของสามหนุ่ม

"ไม่มีเหลนรหัสใครนิ" เหมราชปฏิเสธหน้าตาย พร้อมกับยื่นมือขึ้นไปลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ

"อย่าให้รู้นะว่าคนดีโกหกหนู ไม่งั้นคนดีจะได้เห็นหนูเวอร์ชันนางมารร้ายแน่ เพราะหนูเรียนวิชามารร้ายปราบกิ๊กผัวกับไพลินมาแล้ว จบทั้งหลักสูตรปะทะฝีปาก และหลักสูตรลงไม้ลงมือเลยด้วย"

"นี่เฮียไว้ใจไพลินได้จริงๆใช่ไหมเนี่ย"

"ถ้าคนดีไม่ได้โกหกก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย"

"โอเค งั้นหนูก็เก็บวิชามารน้อยไว้ใช้กับคนอื่นเถอะ ไม่ต้องเอามาใช้กับเฮีย" นาร์เนียหรี่ตามองคู่หมั้นหนุ่มอย่างจับผิด แต่เพราะเหมราชไม่ได้แสดงท่าทางมีพิรุธเหมือนเพื่อนทั้งสามคนของเขา เธอจึงไม่อยากเค้นถามให้เขารำคาญ