เมียนักเลง นิยาย บท 79

@วันต่อมา

"อื้อ~" นาร์เนียรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังนอนหลับไปนานหลายชั่วโมง แสงสว่างจ้าที่สาดส่องผ่านม่านระเบียงเข้ามาทำให้เธอรู้สึกแสบตาจนต้องพลิกตัวหลบหวังซุกใบหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งของคู่หมั้นหนุ่ม ทว่าสิ่งที่ใบหน้าได้สัมผัสกลับไม่ใช่แผงอกอุ่น แต่เป็นผ้าปูที่นอนเย็นเฉียบ

"อื้อ~" เด็กสาวยืดตัวบิดขี้เกียจพร้อมเปิดเปลือกตาขึ้นมามองหาคนที่เคยนอนอยู่ข้างๆกัน แต่นอกจากเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงาน เธอก็ไม่ได้ยินเสียงอื่นอีกเลย

"เหมมมมมมมมมม!" เธอตะโกนเสียงดังพลางกวาดตามองรอบๆห้องนอน เมื่อไม่มีเสียงขานรับจากเหมราชจึงค่อยๆก้าวขาอ่อนแรงลงจากเตียง เดินเปลือยเปล่าออกมาจากห้องนอน

"เหมมมมมมมมมม!" เด็กสาวร้องตะโกนอีกครั้ง ใบหน้าบูดเบี้ยวเมื่อกวาดตามองไปมุมไหนของห้องก็ไม่เห็นเหมราช ทว่าในจังหวะที่กำลังจะหันหลังกลับเข้าไปในห้องนอน ประตูห้องก็เปิดเข้ามาพอดี

"คนดีของหนู~" ใบหน้าบูดบึ้งแปรเปลี่ยนเป็นสดใสทันทีที่เห็นเหมราชเปิดประตูเข้ามา นาร์เนียเดินนวยนาดเข้าไปหาคู่หมั้นหนุ่มทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า ไม่ได้สนใจเลยว่าในมือของเขาจะถือของพะรุงพะรังมาด้วย

"คนดีไปไหนมาคะ"

"ไปเรียนไง เรียนเสร็จก็แวะไปซื้อของที่ห้างนิดหน่อย" เหมราชตอบ พร้อมกับกดจูบลงบนศีรษะทุยเล็กเบาๆ

"ทำไมเรียนเสร็จเร็วจังเลยคะ แล้วเช้าแบบนี้ห้างเปิดแล้วเหรอ" นาร์เนียเอียงคอถาม

"เช้าอะไร นี่มันเกือบเที่ยงแล้วนะ"

"เกือบเที่ยงแล้ว!" คำตอบของเหมราชสร้างความตกใจให้เด็กสาวไม่น้อย เธอรีบคลายอ้อมแขนออกจากเอวสอบ ก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือของคู่หมั้นหนุ่มด้วยความตกใจ

"เหมแกล้งหนูเหรอ! ทำไมเหมไม่ปลุกหนู วันนี้หนูมีเรียนตอนแปดโมงเช้านะ" เด็กสาวค้อนใส่

"เฮียปลุกหลายรอบแล้วนะ แต่หนูไม่ตื่นเอง"

"เฮียเหมขัดขวางการเรียนของหนู!"

"ไม่มีแรงลุกขึ้นไปเรียนก็อย่ามาโทษคนอื่น เพราะเมื่อคืนหนูเป็นคนท้าทายเฮียเองนะ" เหมราชบิดยิ้มยียวน ก่อนจะเดินผ่านหน้าเด็กสาวเข้าไปในห้องครัว รอยยิ้มล้อเลียนของเขาทำให้ใบหน้าของนาร์เนียบูดบึ้งเข้าไปใหญ่

"หนูจะทำให้เฮียเหมหมดแรงบ้าง คอยดูนะ!" เธอเดินตามไปชี้หน้าคาดโทษ แต่นอกจากเหมราชจะไม่สะทกสะท้านกับคำขู่ของเธอแล้ว เขายังลอยหน้าลอยตาผิวปากล้อเลียน

"จะให้เฮียถอดเสื้อผ้าเลยไหม หรือหนูจะถอดให้?" นักเลงหนุ่มเอียงคอถาม

"ถ้าไม่อยากร้องขอชีวิตเหมือนเมื่อคืนก็อย่าถอดเสื้อผ้าต่อหน้าหนู"

"เกิดมาไม่เคยร้องขอชีวิตจากใครเลย อยากรู้เหมือนกันว่าเวลาต้องร้องขอชีวิตจากใครสักคนความรู้สึกมันจะเป็นยังไง" เหมราชพยายามกลั้นขำกับสีหน้าเอาจริงของคู่หมั้นสาว นอกจากคำขู่ของเธอจะไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกลัวแล้ว เขายังมองว่ามันน่าเอ็นดูอีกต่างหาก

"หยุดนะ!" นาร์เนียชี้นิ้วปรามเมื่อเห็นเหมราชถอดเสื้อช็อบวิศวะฯออก "วันนี้หนูจะปล่อยเฮียไปก่อนเพราะหนูไม่อยากรังแกเฮีย แต่ถ้าเฮียยังไม่หยุดล้อเลียนหนู เฮียจะได้เจอของจริงเร็วๆนี้แน่นอน"

"แบบนี้เขาเรียกเก่งแต่ปากนะ"

"เขาเรียกว่ามีความปรานีต่างหาก"

"ไม่ต้องปรานีเฮียก็ได้นะ เฮียอยากร้องขอชีวิตเหมือนเมื่อคืนอีก"

"หนูอาบน้ำเสร็จเมื่อไหร่หนูจะมาจัดการเฮีย" เด็กสาวขู่หน้าบึ้ง แล้วเดินกระทืบเท้าปึงปังออกไป แต่เหมราชก็ยังไม่วายร้องถามล้อเลียน

"ให้เฮียถอดเสื้อผ้ารอเลยไหม"

"ถ้าหนูยืนอยู่ตรงนั้นหนูจะเอานมอุดปากเฮีย!" นาร์เนียตะโกนตอบ แล้วรีบวิ่งเข้าห้องนอนไป ความน่ารักของเธอทำให้เหมราชหลุดยิ้มออกมา

"คนดีซื้ออะไรมาให้หนูกินบ้างคะ" นานหลายนาทีกว่านาร์เนียจะเดินออกมาจากห้องนอนอีกครั้ง เรือนร่างอรชนถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำอย่างหมิ่นเหม่ ทำเอาเหมราชที่นั่งกินข้าวอยู่ในห้องนั่งเล่นจ้องมองหน้าอกใหญ่ไม่วางตา เพราะนาร์เนียไม่ได้ผูกเชือกที่เอวไว้

"คนดีกินอะไรเหรอ ป้อนหนูด้วยสิ" เด็กสาวเดินยิ้มร่าเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตัก จงใจหันหน้าเข้าหากันเพื่อให้เหมราชได้เชยชมเรือนร่างเปลือยเปล่าอย่างเต็มตา

"กะเพราไก่ไข่ดาว เฮียซื้อมาจากร้านหน้าคอนโด กินได้ไหม"

"ถามหนูหรือถามนมหนูคะ" นาร์เนียเย้าแหย่เมื่อเห็นเหมราชเอาแต่จ้องมองหน้าอกหน้าใจของเธอ เพราะนึกสนุกอยากกลั่นแกล้งเธอจึงเปิดเสื้อคลุมออกเล็กน้อยจนทำให้เขามองเห็นยอดปทุมถันอย่างชัดเจน