เมียนักเลง นิยาย บท 16

"เหมมารับหนูเหรอ แล้วทำไมเมื่อกี้หนูเดินออกมาจากบ้านไม่เห็นรถของเหมล่ะ" นาร์เนียถามเสียงใส พร้อมกับกอดลำคอหนาไว้หลวมๆ

"ฉันแค่บังเอิญขับรถผ่านมา เห็นเธอเดินออกมาพอดีเลยจอดรับ จะถามอะไรมากมายวะ"

"เหมบังเอิญขับรถทะลุกำแพงเข้ามาในซอยนี้เหรอ หมู่บ้านของหนูเป็นซอยตันนะ แล้วทางที่เหมขับรถออกมาก็เป็นซอยตันด้วย"

"อย่ามาทำตัวฉลาดตอนนี้ได้ไหม พูดมากน่ารำคาญฉิบหาย" เหมราชชักสีหน้าหงุดหงิดเมื่อโดนเด็กสาวหรี่ตามองอย่างจับผิด พร้อมกับดันหน้ากากบังลมลงมาปิดหน้าอีกครั้ง ทว่านาร์เนียกลับอาศัยจังหวะในตอนที่เขากำลังจะออกตัวรถเปิดมันขึ้นอย่างถือวิสาสะ

"หนูก็รำคาญเหมือนกัน หนูรำคาญความปากร้ายของเหมแล้ว ถ้าเหมยังไม่ปรับปรุงหนูจะไม่ยอมจูบกับเหมแล้ว หนูไม่อยากจูบกับคนปากร้ายที่ชอบบ่นว่าหนูน่ารำคาญ" เธอตีสีหน้ากระเง้ากระงอดเพื่อให้เหมราชรู้ว่าเธอไม่ชอบใจกับความปากร้ายของเขา

"คิดว่าฉันจะง้อเด็กอย่างเธอเหรอวะ"

"..." นาร์เนียมองใบหน้าคมเข้มที่อยู่ไม่ห่างจากปลายจมูกเชิดรั้นของเธอด้วยสีหน้านิ่งเฉย หากแต่ริมฝีปากกลับยื่นออกมาเล็กน้อยด้วยความน้อยใจ เธอคลายอ้อมแขนออกจากลำคอหนา แล้วปีนลงจากรถในทันที

"เดี๋ยว!" ทว่าในจังหวะที่กำลังจะเดินหนีออกไป เหมราชก็ยื่นมือเข้ามารั้งท่อนแขนไว้ "ขึ้นรถ เดี๋ยวจะพาไปกินไอติม"

"หนูไม่อยากกินติมของเหมแล้ว มันไม่อร่อย" เธอสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมโดยไม่สบตา จากนั้นจึงเดินสะพายกระเป๋านักเรียนออกไปรอรถแท็กซี่หน้าปากซอย ทำเอาคนขี้โมโหอย่างเหมราชทำหน้าเบื่อหน่ายกับความดื้อรั้นของเธอ

"ขึ้นรถ"

"..." ทั้งที่ได้ยินคำสั่งนั้นอย่างชัดเจนแต่นาร์เนียกลับทำทีเป็นหูทวนลมเมื่อเหมราชขับรถตามมาจอดใกล้ๆ

"บอกให้ขึ้นรถไม่ได้ยินเหรอวะ"

"..."

"จะอะไรนักหนาวะ อย่าทำตัวเป็นเด็กได้ไหม ฉันยิ่งเกลียดเด็กอยู่"

"เหมนั่นแหละทำตัวเหมือนเด็ก หนูไม่อยากคุยกับเด็กอย่างเหมแล้ว หนูจะไปเรียน เลิกเรียนก็จะไม่ไปนอนเล่นที่ห้องของเหมแล้ว"

"Shit!" เจ้าของแววตาดุดันสบถคำหยาบอย่างหัวเสีย ก่อนจะขับรถเข้าไปประชิดตัวนาร์เนีย แล้วอุ้มเธอขึ้นมาบนถังน้ำมันอีกครั้ง

"เลิกดื้อแล้วจะพาไปแดกไอติม"

"เหมง้อหนูเหรอ"

"จะกินไม่กิน"

"เห็นแก่ความพยายามอันน้อยนิดของเหม หนูหายงอนก็ได้" นาร์เนียยิ้มแป้นทันทีที่พูดประโยคนั้นออกมา อารมณ์ขึ้นๆลงๆของเธอสร้างความมึนงงให้เหมราชไม่น้อย แต่นั่นก็เป็นเรื่องดีสำหรับเขา เพราะคนดิบห่ามอย่างเขาคงไม่เหมาะจะง้องอนใคร

@โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง

"วันนี้เหมไม่มีเรียนเหรอ ทำไมไม่ใส่ชุดนักศึกษาล่ะ" เด็กสาวเงยหน้าถามขณะที่โดนเหมราชจูงมือเข้ามาในอาคารเรียน ท่ามกลางสายตาของเพื่อนนักเรียนนับหลายร้อยคนที่มองมาที่เธอกับเขาเป็นตาเดียว

"เรียน เดี๋ยวค่อยกลับไปเปลี่ยนชุด"

"เหมเดินจูงมือหนูแบบนี้เหมือนคุณพ่อมาส่งลูกเข้าเรียนอนุบาลวันแรกเลย"

"เคยแกล้งนาร์เนียไหม" คำถามของเหมราชสร้างความมึนงงให้เด็กหนุ่มทั้งสามคน ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็พร้อมใจกันส่ายหน้าปฏิเสธ

"งั้นก็ช่วยดูให้หน่อยว่าใครมันแกล้งเด็กกูบ้าง กูจะได้ตามไปกระทืบถูกคน"

"ได้เลยครับพี่" เด็กหนุ่มหนึ่งในสามรับคำ

"ถ้าโดนแกล้งก็โทรมา" เหมราชบอกคนข้างๆอีกครั้ง ซึ่งนาร์เนียก็หยักหน้ารับคำ เธอโบกมือลาในตอนที่เขาหันหลังเดินออกไป

"พวกนายรู้จักเหมด้วยเหรอ" ทันทีที่เหมราชเดินหายลับไป นาร์เนียก็ถามเด็กหนุ่มทั้งสามคนด้วยความอยากรู้

"ดังขนาดนั้นไม่รู้จักก็บ้าแล้ว พี่เขาโคตรเท่เลย ขนาดยืนเฉยๆยังดูน่าเกรงขาม เธอไปเป็นเด็กพี่เขาได้ยังไงวะนาร์เนีย โคตรเจ๋งเลย" หินถาม เขาคือคนที่รับคำเหมราชเมื่อสักครู่ ก่อนที่คำถามอีกมากมายจากเพื่อนในห้องเรียนจะประเดประดังตามมา คล้ายว่าการปรากฏตัวของเหมราชจะทำให้เพื่อนหลายคนล้มเลิกความคิดที่จะกลั่นแกล้งเธอ

@มหาวิทยาลัย (คณะวิศวกรรมศาสตร์)

"นักเลงของเรามาแล้วโว้ย" คำทักทายของเพื่อนรักอย่างสหรัฐดังขึ้นทันทีที่ก้าวเข้ามาในลานกว้างหน้าคณะฯ เหมราชทำหน้าเบื่อหน่ายใส่เพื่อนรักทั้งสามคนที่กำลังยิ้มกริ่มใส่เขา

"เสียซิงให้นางฟ้าน้อยของกูแค่คืนเดียวมาเรียนสายเลยนะมึง" ต้นน้ำพูดล้อเลียน

"ใครนางฟ้าน้อยของมึง" เหมราชถามเสียงเข้ม พร้อมกับทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่

"ตอบดีๆนะมึง ถ้าตอบไม่ดีมึงอาจจะได้แดกตีนของนักเลงหวงเมียแทน ฮ่าๆ" บดินทร์เตือนเพื่อนรักพลางหัวเราะล้อเลียนเหมราช

"เดี๋ยวมึงจะโดนตีนกูเป็นคนแรก" เหมราชชี้หน้าคาดโทษบดินทร์ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเล่นเกมแทนการฟังเสียงหัวเราะล้อเลียนของเพื่อนทั้งสามคน