เมียนักเลง นิยาย บท 4

"ที่นี่คอนโดของรุ่นพี่เหรอคะ" นาร์เนียถามเสียงใสเมื่อชายหนุ่มรุ่นพี่ขับรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์เข้ามาในโรงจอดรถของคอนโดมิเนียมสุดหรูแห่งหนึ่ง หัวใจดวงน้อยยังคงเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งและไม่มีทีท่าว่าจะสงบเมื่อรถหยุดการเคลื่อนตัว เธอมองภาพของตัวเองอย่างเลิ่กลั่กผ่านเงาสะท้อนของหมวกกันน็อกหนาทึบที่ชายหนุ่มยังสวมใส่อยู่

"เออ" เหมราชตอบคำถามของเด็กสาวด้วยคำสั้นๆที่แฝงด้วยอารมณ์หงุดหงิด พร้อมกับถอดหมวกกันน็อกออก เสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากให้เข้าที่ ในขณะที่เจ้าของดวงตาใสแป๋วยังใช้ท่อนแขนเล็กๆของเธอกอดรัดลำคอหนาไว้หลวมๆ แล้วมองการกระทำของเขาอย่างให้ความสนใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาที่อยู่ห่างจากใบหน้าของเขาเพียงแค่ครึ่งไม้บรรทัดยังทิ้งร่องรอยของคราบน้ำตา

"จะกระโดดลงเองหรือให้ถีบลง"

"ละ..ลงเองค่ะ" นาร์เนียรีบปล่อยแขนออกจากลำคอหนา ค่อยๆปีนลงจากถังน้ำมันอย่างทุลักทุเล นั่นทำให้เหมราชสังเกตเห็นบาดแผลถลอกบริเวณหัวเข่าทั้งสองข้างของเธอ แต่ก็เลือกที่จะเมินเฉย เพราะมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย

"ทำไมรุ่นพี่ไม่ไปส่งหนูที่บ้านเหรอคะ" เด็กสาวถามหน้าซื่อ ขณะเดียวกันก็ใช้เนกไทของตัวเองเช็ดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มทั้งสองข้าง

"แล้วทำไมฉันต้องไปส่งเธอ?" เหมราชถามกลับ

"ถ้าไม่ไปส่งหนูที่บ้านแล้วพาหนูมาด้วยทำไมคะ"

"อย่าคิดว่าฉันพิศวาสเธอนะถึงลากเธอมาด้วย ฉันแค่สมเพชที่เด็กโง่อย่างเธอจะโดนพวกเด็กเวรสามคนนั้นรุมกระทืบเท่านั้นแหละ"

"..." นาร์เนียทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนชายหนุ่มด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคาย แต่เขากลับไม่ได้สนใจที่จะง้องอนหรือปลอบประโลมเธอเลย

"มองหน้าทำไม อยากโดนตบ?"

"..." เธอมองเขาหน้านิ่ง ผิดกับตอนที่ขอความช่วยเหลือจากเขาอย่างสิ้นเชิง

"กับฉันนี่กล้าจังเลยนะ คิดว่าไม่กล้าตบเหรอวะ" เหมราชถามเสียงดุ พร้อมกับก้าวลงจากรถ ทำให้นาร์เนียต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาเพราะรู้สึกหวาดกลัวท่าทางเอาจริงของเขา

"โน้นแท็กซี่ ไปโบกกลับเอาเอง" เขาชี้นิ้วไปทางหน้าคอนโดมิเนียมซึ่งติดกับถนนใหญ่ ก่อนจะเดินถือหมวกกันน็อกออกมาจากโรงจอดรถ

"ไปกินไอติมกันไหม เดี๋ยวหนูเลี้ยง" เจ้าของแววตาดุดันถอนหายใจพรืดใหญ่ด้วยความรำคาญเมื่อเด็กจอมจุ้นจ้านวิ่งกะเผลกตามมา มิหนำซ้ำยังพูดจาไม่เข้าหูเขาอีกต่างหาก

"หน้าตาฉันเหมือนคนชอบกินของปัญญาอ่อนแบบนั้นเหรอวะ"

"ไอติมไม่ใช่ของปัญญาอ่อนนะ มันคือยาวิเศษของหนู กินแล้วจะอารมณ์ดี ไอติมจะเยียวยาทุกอย่างค่ะ"

"พูดมากจังวะ น่ารำคาญฉิบหาย"

"..." ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อโดนตำหนิ เด็กสาวเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในคอนโดเงียบๆ แต่ก็โดนเขาตวัดสายตามองในตอนที่กำลังจะเดินเข้าลิฟต์พร้อมกัน

"นี่จะตามตูดไปจนถึงห้องนอนเลยรึไงวะ" เธอพยักหน้าหงึกๆให้เป็นคำตอบ ทำเอาเหมราชชักสีหน้ารำราญ แล้วรีบเดินเข้าลิฟต์ไป นาร์เนียที่เห็นอย่างนั้นก็ไม่รอช้าที่จะก้าวตามเข้าไป

"ห้องของรุ่นพี่กว้างมากเลยค่ะ หนูวิ่งเล่นได้สบายเลย" เด็กสาวกวาดตามองรอบๆห้องพักกว้างขวางที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ครบครันอย่างสนอกสนใจ โทนห้องสีดำสลับกับสีเทาบ่งบอกถึงความเป็นตัวตนของเจ้าของห้องพักได้เป็นอย่างดี

มันเป็นเพราะเหตุผลอะไรที่ทำให้เขายอมให้เด็กคนนี้ย่างกรายเข้ามาในพื้นที่ส่วนมากที่หวงแหนนักหนา เหมราชถามตัวเองขณะยืนมองเด็กสาวเดินกะเผลกเข้าไปในห้องนั่งเล่น ก่อนจะใช้เท้าดันประตูให้ปิดสนิท แล้วเดินตามเธอไป