เมียนักเลง นิยาย บท 40

"เหม เหมลูก ตื่นมากินข้าวกินยาได้แล้วจ้ะ"

"อื้อ~" เหมราชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายๆของวันใหม่เมื่อได้ยินเสียงอ่อนหวานของนภาดังขึ้นข้างๆ เขาขยับพลิกตัวไปมาพลางยืดแขนบิดขี้เกียจราวกับนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น

"ครับแม่" เขาทักทายเจ้าของรอยยิ้มหวานที่ยืนมองอยู่ข้างขอบเตียงด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเนื่องด้วยยังโดนพิษไข้เล่นงาน ขณะเดียวกันก็กวาดตามองหานาร์เนียที่ตอนนี้ไม่ได้นอนอยู่ข้างๆ

"ลุกขึ้นกินข้าวกินยาได้แล้วจ้ะ สายแล้วนะ"

"นาร์เนียล่ะครับ"

"ไปโรงเรียนตั้งแต่เจ็ดโมงแล้วจ้ะ" เหมราชทำหน้าเซ็งอย่างลืมตัวเมื่อได้ฟังคำตอบจากนภา พร้อมกับใช้ผ้าห่มผืนหนาพันรอบเอวสอบเปลือยเปล่า แล้วค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นพิงหัวเตียง

"นาร์เนียบอกว่าเมื่อคืนเหมไข้ขึ้น แม่เลยทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้ ถ้าล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้วก็รีบลงไปทานนะ กำลังร้อนๆเลย" นภายิ้มบอกอย่างใจดี

"ขอบคุณครับ"

"เป็นไข้อยู่อย่าเพิ่งอาบน้ำนะ ถ้าครั่นเนื้อครั่นตัวก็เช็ดตัวเอา เดี๋ยวไข้ขึ้นอีกจะแย่"

"ครับ" เหมราชพยักหน้ารับคำ เมื่อนภาเดินออกไปแล้วจึงหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างหมอนขึ้นมาโทรหาบดินทร์

(ว่า โดนพ่อตากระทืบตายห่ายังมึง) รอสายไม่นานคำทักทายจากเพื่อนรักก็ถูกกรอกเข้ามา ทำเอาเหมราชทำหน้าเอือมระอา

"วันนี้กูไม่ไปเรียนนะ ช่วยจดงานให้กูด้วย"

(ทำไมวะ)

"ไม่สบายนิดหน่อย"

(แหมมมม ตั้งแต่มีเมียนี่สำออยเป็นนะมึง ร้อยวันพันปีไม่เห็นเป็นเหี้ยอะไรเลย)

"กูโทรมาบอก ไม่ได้โทรมาให้มึงด่า"

(โอเคงั้นเดี๋ยวตอนเย็นกู ไอ้รัฐ ไอ้ต้นจะไปรับน้องนาร์เนียที่โรงเรียนแทนมึงเอง)

"เสือก" เหมราชพ่นคำด่าสั้นๆใส่เพื่อนรัก ก่อนจะกดวางสายในทันที

เขาปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลงอีกครั้งพลางลูบหน้าเบาๆ อาการครั่นเนื้อครั่นตัวเนื่องจากโดนพิษไข้เล่นงานทำให้เขาแทบไม่อยากทำอะไรเลย ถึงอย่างนั้นก็ต้องรีบลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเพราะไม่อยากให้เจ้าของบ้านรอนาน

@โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง

"เหมเป็นยังไงบ้างนะ" นาร์เนียพึมพำด้วยความเป็นห่วงเป็นใยแฟนหนุ่มขณะเดินออกมาจากห้องน้ำหลังอาคารเรียน เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระโปรงนักเรียนหมายจะต่อสายหาเหมราช ทว่าในจังหวะนั้นกลับมีใครบางคนเดินมาชนเข้าอย่างจังจนทำให้โทรศัพท์มือถือกระเด็นตกพื้น

"อุ๊ย! นาร์เนียฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ" น้ำเสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีทำให้นาร์เนียรีบเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของคำพูดเมื่อสักครู่ เธอขยับตัวหนีเมื่อเห็นใบเตยยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะก้มเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเอง แต่กลับมีเท้าของใครบางคนยื่นเข้ามาเหยียบมันไว้อย่างจงใจ

"เธอว่าเหมก่อน"

"น่าภูมิใจแทนไอ้เถื่อนนั่นจังเลยนะที่มีเมียคอยปกป้องเหมือนหมาหวงเจ้าของแบบนี้"

"อย่าว่าเหมของเราแบบนั้นนะ!" นาร์เนียตวาดเสียงดังลั่นด้วยความโกรธเคืองเมื่อลูน่ากล่าวถึงเหมราชด้วยคำหยาบคายอีกครั้ง

"โอ๊ย!" กลับกลายเป็นลูน่าที่ร้องเสียงหลงเมื่อนาร์เนียจิกเล็บลงมาเต็มแรงจนต้องเป็นฝ่ายปล่อยมือออก ใบเตยและมินนี่ที่เห็นเพื่อนเพลี่ยงพล้ำรีบเดินเข้ามาล็อกแขนทั้งสองข้างของนาร์เนียไว้

"ตบมันเลยลูน่า ไม่มีใครมาเห็นหรอก" ใบเตยยุแยง

"ปล่อยนะ!" นาร์เนียพยายามดีดดิ้นเอาตัวรอด แม้จะแสดงออกว่าไม่เกรงกลัว แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถต่อกรกับผู้หญิงสามคนพร้อมกันได้

"ตอนแรกว่าจะไม่ทำอะไรแล้วนะ แต่แกมันวอนโดนเอง" เด็กสาวหลับตาแน่นรอรับความเจ็บปวดเมื่อลูน่าวาดแขนขึ้น

"คิดดีแล้วเหรอวะที่จะรุมตบเมียกู"

น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมของใครบางคนดังขึ้นขัดจังหวะก่อนที่ฝ่ามือของลูน่าจะได้ฟาดลงมาบนพวงแก้มของนาร์เนีย ทำให้ใบเตยและมินนี่รีบปล่อยนาร์เนียให้เป็นอิสระเมื่อเห็นเจ้าของสีหน้าดุดันเดินตรงเข้ามา

"หะ...เหม" นาร์เนียลืมตามองแฟนหนุ่มด้วยความดีใจและประหลาดใจในเวลาเดียวกัน เพียงแค่เห็นเขาเดินเข้ามาก็รู้สึกอบอุ่นใจ ความกลัวใดๆพลันหายไปในพริบตา