เมียนักเลง นิยาย บท 41

ดวงตาคมกริบเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่หล่นอยู่บนพื้นเพียงนิด ก่อนจะตวัดมองเด็กสาวทั้งสามคนแบบเรียงตัว ทำเอาลูน่าที่เคยปรามาสเหมราชว่าเป็นผู้ชายหน้าตัวเมียรีบเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนอีกสองคน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตากับเจ้าของแววตาดุดัน

"ใครทำ" เหมราชเก็บโทรศัพท์มือถือของแฟนสาวขึ้นมาควงเล่นบนฝ่ามืออย่างชำนิชำนาญ ขณะที่สายตาไม่ได้ละไปจากสีหน้าหวาดกลัวของเด็กสาวทั้งสามคน

"พะ..พวกเราแค่หยอกนาร์เนียเฉยๆ ยังไม่ได้แกล้งอะไรนาร์เนียเลยนะคะ" ใบเตยตอบเสียงตะกุกตะกัก ค่อยๆขยับตัวเข้าไปหลบหลังลูน่าเมื่อโดนเหมราชตวัดมองอย่างเอาเรื่อง

"ใช่ค่ะ เมื่อกี้พวกเราแค่หยอกนาร์เนียเล่น ไม่ได้คิดจะตบนาร์เนียจริงๆเลยนะคะ" ลูน่าแสร้งทำหน้าสำนึกผิดเมื่ออยู่ต่อหน้าเหมราช ไม่ต่างจากมินนี่ที่ยืนก้มหน้าสำนึกผิดอยู่ข้างๆ

"แต่งตัวเหมือนลูกผู้ดี แต่ทำไมตอแหลเก่งจังวะ" เหมราชเหยียดยิ้มสมเพช พร้อมกับส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้นาร์เนียที่ยืนอยู่ข้างๆ

"โอ๊ย!" ลูน่าร้องเสียงหลงด้วยความตกใจและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน เมื่อเหมราชยื่นมือเข้ามาบีบคอเต็มแรงจนแทบหายใจไม่ออก เธอดีดดิ้นพล่านเมื่อโดนลากคอมายืนตรงหน้านาร์เนีย ในขณะที่เพื่อนอีกสองคนยืนมองด้วยความหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าเสี่ยงเข้ามาช่วยเหลือ

"จะให้เมียกูตบ หรือให้กูตบมึงเอง"

"อึก!" ลูน่ามองนาร์เนียด้วยสายตาเว้าวอนเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ ใบหน้าแดงก่ำอย่างหนักเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ

"อึก!..ขะ..ขะ..ขอโทษ~"

"..." นาร์เนียมองสีหน้าทรมานของลูน่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากหล่อนไม่เดินเข้ามาแกล้งเธอก่อน ก็คงไม่โดนเหมราชจัดการแบบนี้

เพียะ!

ใบหน้าแดงซ่านของลูน่าหันไปตามแรงตบเมื่อนาร์เนียตวัดฝ่ามือฟาดลงมาบนพวงแก้มเต็มแรงทั้งที่มือหนาของเหมราชยังบีบคอแน่น ทำเอาใบเตยและมินนี่เบิกตากว้างมองการกระทำของนาร์เนียด้วยความตกใจ ไม่ต่างจากคนโดนตบอย่างลูน่าที่อึ้งไป ด้วยเพราะคาดไม่ถึงว่าคนอ่อนแออย่างนาร์เนียจะกล้าตบหน้าเธอ

"นี่สำหรับที่เธอว่าเหมของเรา"

เหมราชกระตุกยิ้มอย่างชอบใจกับการกระทำของแฟนสาว ก่อนจะปล่อยมือออกจากลำคอของลูน่าจนหล่อนสำลักหน้าดำหน้าแดง ทว่าในจังหวะที่หล่อนกำลังจะเดินกลับไปหาเพื่อนอีกสองคน เขาก็ยื่นมือเข้าไปกระชากคอเสื้อของหล่อนไว้จนหล่อนเสียหลักถอยหลังกลับมา

"โอ๊ย! ละ..ลูน่าขอโทษ ขอโทษค่ะ..อึก..ต่อไปนี้ลูน่าจะไม่แกล้งนาร์เนียอีกแล้ว..ฮือออ~" ความหวาดกลัวกระตุ้นต่อมน้ำตาของลูน่าให้ทำงาน เธอสะอื้นไห้ตัวโยนเมื่อโดนเหมราชลากคอออกมาจากตรงนั้น

"เหมจะไปไหน" นาร์เนียร้องถาม พร้อมกับเดินเข้าไปดึงชายเสื้อเชิ้ตของเหมราชไว้ ใบเตยและมินนี่เองก็รีบเดินตามมาอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ถ้าครูที่โรงเรียนนี้มันจัดการกับพฤติกรรมเหี้ยๆของเด็กเวรแบบนี้ไม่ได้ก็ต้องเรียกพ่อแม่มันมา"

"มะ..ไม่นะ!..อึก..มะ..ไม่เอานะ..ฮือออ" ลูน่าเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เหมราชพูดออกมา ไม่ต่างจากใบเตยและมินนี่ที่รีบวิ่งเข้ามาอ้อนวอน

"ยะ..อย่าให้เรื่องนี้ถึงฝ่ายปกครองเลยนะคะ พวกเราจะไม่แกล้งนาร์เนียอีกแล้ว" ใบเตยประนมมือไหว้ขอความเห็นใจ

"พะ..พวกเราสัญญาจะไม่ยุ่งกับนาร์เนียอีก จะไม่เข้าใกล้นาร์เนียเด็ดขาด อย่าให้เรื่องนี้ถึงฝ่ายปกครองเลยนะคะ พวกเราสัญญาจะไม่ทำอีกแล้ว" มินนี่วิงวอนเสียงเครือ

"เหมอย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยนะ หนูไม่อยากให้เหมมาเสียเพราะเรื่องของหนู" นาร์เนียขยับตัวเข้าไปกอดแขนแฟนหนุ่ม ไม่อยากให้เขาถูกตราหน้าว่าเป็นนักเลงรังแกเด็ก

"ตอนทำคนอื่นเสือกไม่คิดนะพวกมึง" เหมยอมปล่อยลูน่าให้เป็นอิสระ พร้อมปรายตามองเด็กสาวทั้งสามคนอย่างไม่สบอารมณ์