เมียนักเลง นิยาย บท 41

ดวงตาคมกริบเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่หล่นอยู่บนพื้นเพียงนิด ก่อนจะตวัดมองเด็กสาวทั้งสามคนแบบเรียงตัว ทำเอาลูน่าที่เคยปรามาสเหมราชว่าเป็นผู้ชายหน้าตัวเมียรีบเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนอีกสองคน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตากับเจ้าของแววตาดุดัน

"ใครทำ" เหมราชเก็บโทรศัพท์มือถือของแฟนสาวขึ้นมาควงเล่นบนฝ่ามืออย่างชำนิชำนาญ ขณะที่สายตาไม่ได้ละไปจากสีหน้าหวาดกลัวของเด็กสาวทั้งสามคน

"พะ..พวกเราแค่หยอกนาร์เนียเฉยๆ ยังไม่ได้แกล้งอะไรนาร์เนียเลยนะคะ" ใบเตยตอบเสียงตะกุกตะกัก ค่อยๆขยับตัวเข้าไปหลบหลังลูน่าเมื่อโดนเหมราชตวัดมองอย่างเอาเรื่อง

"ใช่ค่ะ เมื่อกี้พวกเราแค่หยอกนาร์เนียเล่น ไม่ได้คิดจะตบนาร์เนียจริงๆเลยนะคะ" ลูน่าแสร้งทำหน้าสำนึกผิดเมื่ออยู่ต่อหน้าเหมราช ไม่ต่างจากมินนี่ที่ยืนก้มหน้าสำนึกผิดอยู่ข้างๆ

"แต่งตัวเหมือนลูกผู้ดี แต่ทำไมตอแหลเก่งจังวะ" เหมราชเหยียดยิ้มสมเพช พร้อมกับส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้นาร์เนียที่ยืนอยู่ข้างๆ

"โอ๊ย!" ลูน่าร้องเสียงหลงด้วยความตกใจและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน เมื่อเหมราชยื่นมือเข้ามาบีบคอเต็มแรงจนแทบหายใจไม่ออก เธอดีดดิ้นพล่านเมื่อโดนลากคอมายืนตรงหน้านาร์เนีย ในขณะที่เพื่อนอีกสองคนยืนมองด้วยความหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าเสี่ยงเข้ามาช่วยเหลือ

"จะให้เมียกูตบ หรือให้กูตบมึงเอง"

"อึก!" ลูน่ามองนาร์เนียด้วยสายตาเว้าวอนเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ ใบหน้าแดงก่ำอย่างหนักเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ

"อึก!..ขะ..ขะ..ขอโทษ~"

"..." นาร์เนียมองสีหน้าทรมานของลูน่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากหล่อนไม่เดินเข้ามาแกล้งเธอก่อน ก็คงไม่โดนเหมราชจัดการแบบนี้

เพียะ!

ใบหน้าแดงซ่านของลูน่าหันไปตามแรงตบเมื่อนาร์เนียตวัดฝ่ามือฟาดลงมาบนพวงแก้มเต็มแรงทั้งที่มือหนาของเหมราชยังบีบคอแน่น ทำเอาใบเตยและมินนี่เบิกตากว้างมองการกระทำของนาร์เนียด้วยความตกใจ ไม่ต่างจากคนโดนตบอย่างลูน่าที่อึ้งไป ด้วยเพราะคาดไม่ถึงว่าคนอ่อนแออย่างนาร์เนียจะกล้าตบหน้าเธอ

"นี่สำหรับที่เธอว่าเหมของเรา"

เหมราชกระตุกยิ้มอย่างชอบใจกับการกระทำของแฟนสาว ก่อนจะปล่อยมือออกจากลำคอของลูน่าจนหล่อนสำลักหน้าดำหน้าแดง ทว่าในจังหวะที่หล่อนกำลังจะเดินกลับไปหาเพื่อนอีกสองคน เขาก็ยื่นมือเข้าไปกระชากคอเสื้อของหล่อนไว้จนหล่อนเสียหลักถอยหลังกลับมา

"โอ๊ย! ละ..ลูน่าขอโทษ ขอโทษค่ะ..อึก..ต่อไปนี้ลูน่าจะไม่แกล้งนาร์เนียอีกแล้ว..ฮือออ~" ความหวาดกลัวกระตุ้นต่อมน้ำตาของลูน่าให้ทำงาน เธอสะอื้นไห้ตัวโยนเมื่อโดนเหมราชลากคอออกมาจากตรงนั้น

"เหมจะไปไหน" นาร์เนียร้องถาม พร้อมกับเดินเข้าไปดึงชายเสื้อเชิ้ตของเหมราชไว้ ใบเตยและมินนี่เองก็รีบเดินตามมาอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ถ้าครูที่โรงเรียนนี้มันจัดการกับพฤติกรรมเหี้ยๆของเด็กเวรแบบนี้ไม่ได้ก็ต้องเรียกพ่อแม่มันมา"

"มะ..ไม่นะ!..อึก..มะ..ไม่เอานะ..ฮือออ" ลูน่าเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เหมราชพูดออกมา ไม่ต่างจากใบเตยและมินนี่ที่รีบวิ่งเข้ามาอ้อนวอน

"ยะ..อย่าให้เรื่องนี้ถึงฝ่ายปกครองเลยนะคะ พวกเราจะไม่แกล้งนาร์เนียอีกแล้ว" ใบเตยประนมมือไหว้ขอความเห็นใจ

"พะ..พวกเราสัญญาจะไม่ยุ่งกับนาร์เนียอีก จะไม่เข้าใกล้นาร์เนียเด็ดขาด อย่าให้เรื่องนี้ถึงฝ่ายปกครองเลยนะคะ พวกเราสัญญาจะไม่ทำอีกแล้ว" มินนี่วิงวอนเสียงเครือ

"เหมอย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยนะ หนูไม่อยากให้เหมมาเสียเพราะเรื่องของหนู" นาร์เนียขยับตัวเข้าไปกอดแขนแฟนหนุ่ม ไม่อยากให้เขาถูกตราหน้าว่าเป็นนักเลงรังแกเด็ก

"ตอนทำคนอื่นเสือกไม่คิดนะพวกมึง" เหมยอมปล่อยลูน่าให้เป็นอิสระ พร้อมปรายตามองเด็กสาวทั้งสามคนอย่างไม่สบอารมณ์

"แต่ตัวเหมร้อน เหมต้องกินข้าวกินยานะ"

"กินแล้วตอนเช้า"

"หนูหมายถึงตอนนี้"

"เลิกเรียนแล้วใช่ไหม" เหมราชถามเปลี่ยนประเด็น

"เด็กดื้อไม่ยอมกินยาอีกแล้ว"

"เด็กดื้อ?"

"หนูจะเรียกเหมว่าเด็กดื้อถ้าเหมไม่ยอมกินยา"

"อย่าปีนเกลียว เดี๋ยวจะโดน" เขาปรามเสียงเข้ม พร้อมกับกอดคอเธอเข้าหาตัว โดยไม่สนใจเลยว่าการกระทำของตัวเองจะเป็นจุดสนใจของนักเรียนหลายๆคนที่เดินผ่านไปผ่านมา

"ไปหาอะไรกินกันไหมคะ เด็กดื้อของหนูต้องกินยาแล้ว"

"เดี๋ยวจะโดน" เหมราชคาดโทษ ก่อนจะเดินกอดคอแฟนสาวออกไป