เมียนักเลง นิยาย บท 42

@ห้างสรรพสินค้า

"เหมนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวหนูไปซื้อยาให้" นาร์เนียบอกพร้อมกับวางกระเป๋านักเรียนไว้บนเก้าอี้ตัวยาวในร้านอาหาร ขณะที่เหมราชเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้าม เขาลูบหน้าเบาๆพลางพ่นลมหายใจหนักๆเมื่อโดนพิษไข้เล่นงานจนมีอาการปวดศีรษะ ราวกับมีค้อนปอนด์หนักๆกดทับไว้

"ไม่ต้อง นั่งพักสักหน่อยก็หายแล้ว"

"หน้าแดงขนาดนั้นยังไม่ยอมกินยาอีกเหรอ เป็นนักเลงซะเปล่าแต่กินยาเม็ดไม่เป็นเนี่ยนะ เสียชื่อเฮียเหมราชหมดเลย" เด็กสาวกอดอกถามหน้าบึ้ง แต่เหมราชกลับทำหน้าเบื่อหน่ายที่นาร์เนียพยายามยัดเยียดความเป็นเด็กน้อยให้เขา ทั้งที่ความจริงคำๆนั้นมันเหมาะกับเธอมากกว่า

"ฉันไม่ชอบกินยาแล้วมันหนักหัวใครวะ บนโลกใบนี้มันมีฉันคนเดียวรึไงที่ไม่ชอบกินยา"

"ข้ออ้างของเด็กดื้อ ฟังไม่ขึ้น"

"อย่าปีนเกลียว ฉันอายุมากกว่าเธอ"

"เด็กดื้อขี้บ่น" นาร์เนียทำหน้าท้าทาย ก่อนจะรีบวิ่งออกไปเมื่อเห็นเหมราชชักสีหน้าไม่สบอารมณ์

ชายหนุ่มค่อยๆปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลงเมื่อแฟนสาววิ่งออกไปแล้ว มือหนานวดคลึงขมับเบาๆหวังให้อาการปวดศีรษะทุเลาลงบ้าง

"อีกครึ่งชั่วโมงหนังเข้าแล้วนะ จะทันไหมเนี่ย"

"ร้านนี้คนน้อยสุดแล้วนะ ฉันว่ารออาหารไม่นานหรอก รีบๆสั่งเหอะ ฉันหิวแล้วเนี่ย"

"ฉันว่าดูหนังจบก่อนแล้วค่อยลงมากินก็ได้นะ พวกแกจะหิวอะไรกันขนาดนั้น"

เสียงพูดคุยของกลุ่มหญิงสาวสามคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านอาหารสร้างความรำคาญให้เหมราชไม่น้อย บวกกับกำลังป่วยทำให้เขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดที่พวกหล่อนส่งเสียงดัง และไม่ยอมเดินผ่านโต๊ะเขาไปสักที

พลั่ก!

"อ๊ะ!" เสียงอุทานอย่างมีจริตของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นไม่ไกล ก่อนที่แรงกระแทกจากสะโพกของใครบางคนจะกดทับลงมาบนหน้าตัก ทำให้เหมราชที่กำลังหลับตาต้องลืมตาขึ้นมามองหญิงสาวที่ล้มลงมาบนหน้าตัก

"ขะ..ขอโทษค่ะ" หล่อนทำหน้าเหนียมอาย โดยมีเพื่อนของหล่อนอีกสองคนยืนยิ้มกริ่มอยู่ข้างๆ ทำให้เหมราชรู้ว่าพวกหล่อนคงเป็นเจ้าของเสียงพูดคุยน่ารำคาญเมื่อสักครู่

"เหม!!" ยังไม่ทันที่เหมราชจะได้ผลักเจ้าของรอยยิ้มเหนียมอายลงจากหน้าตัก น้ำเสียงใสๆที่แฝงด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดของนาร์เนียก็ดังแทรกขึ้น ไม่ใช่แค่เขาที่ชะงักไปเพราะเสียงของเธอ แต่ทุกสายตาของคนในร้านอาหารก็ต่างมองไปที่เธอเป็นตาเดียว

พลั่ก!

"โอ๊ย!" เหมราชรีบผลักหญิงสาวออกจากหน้าตัก ทำเอาหล่อนร้องลั่นเมื่อถูกผลักจนล้มคะมำ ทำให้เพื่อนสาวอีกสองคนที่ยืนมองอยู่รีบเดินเข้ามาประคองแขนลุกขึ้น

นาร์เนียมองหน้าเหมราชกับหญิงสาวที่ให้ท่าเขาสลับกันไปมาด้วยสีหน้าโกรธจัด อารมณ์หึงหวงทำให้เธอลืมความกลัวไปชั่วขณะ เธอเดินอาดๆเข้าไปผลักหญิงสาวที่มาให้ท่าแฟนหนุ่มเต็มแรง

"โอ๊ย! อะไรกันเนี่ย" หล่อนชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อโดนผลักกระเด็นอีกรอบ

"อย่ามายุ่งกับแฟนของหนู"

"ใครยุ่งกับแฟนน้องคะ? พี่แค่เดินสะดุดล้ม ไม่ได้อ่อยแฟนน้องสักหน่อย" แม้ปากจะปฏิเสธ แต่สายตาของหล่อนไม่ได้ดูบริสุทธิ์ใจเหมือนคำพูดเลย "ขอตัวนะคะ พี่ไม่ว่างมาทะเลาะกับเด็กหรอก รีบ"

"ถ้ารีบก็เดินระวังหน่อยนะคะ เดี๋ยวจะล้มไปนั่งตักแฟนคนอื่นอีก" นาร์เนียประชดประชัน แต่คนตรงหน้ากลับเพียงแค่ปรายตามองเธอเท่านั้น ก่อนจะเดินไปพร้อมกับเพื่อนสาวอีกสองคน

เด็กสาวเดินกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเองเมื่อหญิงสาวทั้งสามคนเดินห่างออกไปแล้ว เธอกอดอกมองแฟนหนุ่มเงียบๆ ในขณะที่เหมราชก็กำลังกอดอกมองเธอเหมือนกัน

"ไหนล่ะยา"

"..." นอกจากนาร์เนียจะไม่ตอบคำถามแล้ว เธอยังเบือนหน้าหนี

"ไปซื้อยาที่ไหน ทำไมกลับมาเร็ว"

"..."