เมียนักเลง นิยาย บท 46

@หลายสัปดาห์ต่อมา

"เหมหายไปไหนนะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์เลย" นาร์เนียทำหน้ามุ่ยขณะยืนรอเหมราชอยู่หน้าโรงเรียน แต่รอแล้วรอเล่าจนกระทั่งเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่าก็ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะมา มิหนำซ้ำยังไม่รับโทรศัพท์ของเธออีกต่างหาก

"แอบยกพวกไปตีกับใครรึเปล่านะ" เธอพึมพำกับตัวเองด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

"รอไอ้เหมราชอยู่เหรอ"

"อ๊ะ!" เสียงกระซิบที่ดังขึ้นข้างกกหูสร้างความตกใจให้นาร์เนียที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน เธอผงะถอยห่างจากเจ้าของเสียงนั้นเมื่อหันกลับไปเห็นใบหน้าหล่อเหลาของภาคิน

"ยะ..อย่ามายุ่งกับหนูนะ หนูสู้คนแล้วนะจะบอกให้" เธอทำหน้าเข้มข่มขวัญคู่อริของแฟนหนุ่ม หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ภาคินกลับกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ได้หวาดกลัวท่าทางขู่ฟ่อของเธอเลย

"ไอ้เหมราชมันไม่เคยบอกเธอเหรอว่าคำพูดแบบนั้นมันดูน่าตลกมากกว่าน่ากลัว"

"ถ้าคุณทำอะไรหนู หนูจะฟ้องเหมจริงๆด้วย"

"เรียกซะห่างเหินเลยนะ" ภาคินกอดอกมองท่าทางขู่ฟ่อราวกับแมวน้อยของเด็กสาวแล้วอมยิ้ม ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ทำให้นาร์เนียมองเห็นรอยแผลเป็นตรงขมับที่เริ่มจางของเขา นั่นเป็นรอยแผลเป็นที่เหมราชฝากไว้ เธอจำมันได้ดี "จะเรียกฉันว่าพี่ภาคินก็ได้นะ"

"ถ้าพี่ภาคินทำอะไรหนู หนูจะฟ้องเหม"

"หึ" เจ้าของชื่อแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ เพียงแค่นั้นก็ทำให้นาร์เนียรู้สึกกลัวได้ "งั้นก็ฝากไปบอกแฟนของเธอด้วยก็แล้วกัน ว่าฉันจะเอาคืน"

"อย่าทำร้ายเหมของหนูนะ!" เด็กสาวขึ้นเสียงใส่อย่างไม่เกรงกลัว

"ไม่อยากให้ฉันเอาคืนมัน ก็ให้ฉันไปส่งเธอสิ"

"หนูไม่ไปไหนกับพี่ภาคินหรอก เพราะพี่ภาคินนิสัยไม่ดี แล้วถ้าเหมมาเห็นภาคินตอนนี้เหมต้องจัดการพี่ภาคินให้หนูแน่"

"งั้นเหรอ" ภาคินทำหน้ายียวน ก่อนจะมองเลยไปข้างหลังของเด็กสาวที่มีรถราวิ่งสวนกันไปมา มือหนายื่นเข้าไปแตะปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆ ทำเอานาร์เนียตกใจจนรีบถอยหนี

"ฉันกลับก่อนก็ดี" เขากล่าวทิ้งท้ายด้วยสีหน้ายากจะคาดเดา ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

"เสียดายความหล่อจัง ไม่น่านิสัยไม่ดีเลย" นาร์เนียมองตามไปพลางส่ายหน้าเบาๆ

"นาร์เนีย!"

เด็กสาวสะดุ้งตกใจเมื่อเสียงตวาดเข้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้เธอที่กำลังมองแผ่นหลังของภาคินรีบหมุนตัวกลับไป ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อเห็นเหมราชกำลังจอดรถอยู่ไม่ไกล ก่อนที่เขาจะเดินมาหา แสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ

"เมื่อกี้ไอ้ภาคินใช่ไหม!"

"โอ๊ย! เหมหนูเจ็บ" เธอร้องโอดโอยเมื่อโดยกระชากแขนอย่างแรง

"ลับหลังฉันเธอทำอะไรกับมันวะ!"

"หนูไม่ได้ทำอะไรนะ พี่ภาคินเขาเดินมาจากไหนไม่รู้"

"พี่?" เหมราชชักสีหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินสรรพนามที่นาร์เนียใช้เรียกแทนภาคิน "สนิทกับมันขั้นไหนวะถึงเรียกมันว่าพี่แบบนี้!"

"เหมปล่อยหนู หนูเจ็บ" เด็กสาวบอกเสียงเครือ ทั้งเจ็บและกลัวในเวลาเดียวกัน

"แม่งเอ้ย!" นักเลงหนุ่มสบถคำหยาบอย่างหัวเสีย ก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนของนาร์เนีย อารมณ์หึงหวงทำให้เขาเผลอทำรุนแรงกับเธอ

เพราะรู้สึกหวาดกลัวความเกรี้ยวกราดของชายหนุ่มนาร์เนียจึงเอาแต่ก้มหน้ากอดแขนตัวเอง ความผิดเดียวที่เธอทำคือการยืนคุยกับผู้ชายคนอื่นซึ่งเป็นคู่อริของเขา แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เหมราชจะหยิบมาอ้างเพื่อทำร้ายเธอ เพราะเธอไม่ได้เต็มใจจะพูดคุยกับภาคิน

"ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าเธอคือจุดอ่อนของฉัน"

"..." จุดอ่อนของเขางั้นเหรอ? นาร์เนียเงยหน้ามองนักเลงหนุ่มตาปริบๆ แต่เขากลับถอนหายใจพรืดใหญ่ แล้วเดินผ่านหน้าเธอเข้าไปเอาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในห้องครัว

"เหมหมายความว่ายังไง หนูไม่เข้าใจ" เธอรีบเดินตามไป

"ไอ้ภาคินมันเป็นคู่อริของฉัน เธอคิดว่ามันจะเอาคืนฉันด้วยวิธีไหนล่ะที่จะทำให้ฉันเจ็บที่สุด"

"เหมบอกว่าหนูเป็นจุดอ่อนของเหม พี่ภาคินเขาจะทำร้ายหนูเหรอ"

"เธอต่างหากที่จะทำร้ายฉัน" นาร์เนียขมวดคิ้วยุ่งกับพูดของแฟนหนุ่ม เธอไม่มีทางทำร้ายคนที่ตัวเองรัก ซึ่งนั่นก็คือเขา

"หนูไม่ทำร้ายเหมหรอก หนูจะปกป้องเหมนะ" เด็กสาวขยับตัวเข้าไปสวมกอด แนบพวงแก้มคลอเคลียแผงอกแกร่ง

"ถ้าวันไหนเธอเปลี่ยนไปเพราะไอ้ภาคิน เธอคือคนที่ทำร้ายฉัน"

"หนูไม่เปลี่ยนไปหรอก หนูรักเฮียเหมของหนู ต่อให้มีผู้ชายคนอื่นเข้ามาหนูก็รักเฮียเหมคนเดียว เหมอย่ากลัวเรื่องนั้นเลยนะ"

"เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันกลัว" ใช่ เขากลัว คนที่ไม่เคยกลัวอะไรอย่างเขากำลังกลัวการเปลี่ยนแปลงของเธอ

"เหมกลัวพี่ภาคินจีบหนู แล้วหนูจะหวั่นไหวกับเขาใช่ไหม"

"..."

"เหมไม่ต้องกลัวนะ ถึงเฮียเหมของหนูจะร้ายกาจแต่หนูก็รักของหนู หนูไม่เปลี่ยนใจหรอก"