เมียนักเลง นิยาย บท 47

"อย่าให้ฉันเห็นว่าคุยกับมันอีก จำไว้ว่ามันเป็นศัตรูของฉัน ไม่มีทางที่มันจะมาดี นอกซะจากว่ามันชอบเธอ" เมื่อได้ฟังคำพูดหนักแน่นของแฟนสาวอารมณ์ของเหมราชก็เริ่มเย็นลง เขาหอมศีรษะทุยเล็กเบาๆ พร้อมกับเปิดฝากระป๋องเบียร์ กระดกมันลงคออึกใหญ่เพื่อให้รสชาติที่คุ้นชินช่วยดับอารมณ์หงุดหงิด

"แล้วเหมไปไหนมา ทำไมเหมไม่รับโทรศัพท์หนู ปล่อยให้หนูยืนรอเกือบชั่วโมง"

"เรียนเพิ่งเสร็จ สงสัยเผลอไปโดนปุ่มปิดเสียงเลยไม่ได้ยิน" นาร์เนียพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ พร้อมกับปล่อยเขาออกจากพันธนาการ ยกแขนข้างหนึ่งที่มีรอยแดงขึ้นมาพลางทำหน้าออดอ้อน

"เหมทำหนูเจ็บ แขนหนูแดงเลย~"

"โทษที ตอนนั้นฉันหงุดหงิดที่เห็นไอ้ภาคินมันแตะต้องเธอ" เหมราชเหลือบมองรอยแดงของเด็กสาวที่เกิดจากอารมณ์โมโหของเขาเองเพียงนิด ก่อนจะจับแขนเธอขึ้นมาจูบเบาๆ

"ขอโทษ" คำขอโทษสั้นๆที่เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดเปลี่ยนพวงแก้มขาวนวลของนาร์เนียเป็นสีแดงระเรื่อ เธอมองการกระทำของแฟนหนุ่มตาแป๋ว สวนทางกับอัตราการเต้นของหัวใจที่รัวเร็วจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกเบ้า

"ขอโทษที่เป็นเด็กดีของเธอไม่ได้"

"..." ท่าทางออดอ้อนของเหมราชทำเอานาร์เนียเขินอายจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ คำพูดสั้นๆเพียงประโยคเดียวทำให้เธอลืมความน้อยอกน้อยใจที่มีต่อเขาไปทันที ตอนนี้ใบหน้าและลำคอของเธอคงแดงก่ำไม่ต่างจากลูกตำลึงสุก

"เหมเป็นเด็กดีของหนูนะ แต่บางครั้งเหมก็เกเร แล้วก็ดื้อด้วย" เธอบีบปลายจมูกโด่งคมเบาๆเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเอง พร้อมกับดึงแขนอีกข้างหนึ่งกลับมา

"ฉันเกเรมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว" เหมราชยักไหล่

"มีแฟนแล้วเลิกเกเรได้แล้วนะ"

"ของแบบนี้แก้ยาก มันฝังลึกอยู่ในสันดาน"

"คนอะไรว่าตัวเองก็เป็นด้วย เฮียเหมของหนูไม่ได้เกเรขนาดนั้นสักหน่อย ออกจะน่ารัก" เธอยกมือขึ้นมาบีบแก้มสากเบาๆด้วยความมันเขี้ยว เหมราชอาจจะเป็นคนนิสัยไม่ดีในสายตาของคนอื่น แต่ในสายตาของเธอเขาเป็นฮีโร่ที่คอยปกป้องเธอ แม้บางครั้งจะทำตัวเกเรเหมือนเด็กบ้างก็ตาม

"ไปอ่านหนังสือเถอะ เดี๋ยวหกโมงเย็นฉันไปส่งที่บ้าน" เขาบอกพร้อมกับกระดกเบียร์เข้าปาก

"ทำไมวันนี้ให้หนูกลับบ้านเร็วคะ เหมจะไปไหน"

"กลับบ้าน ไม่ได้กลับบ้านมาหลายเดือนแล้ว"

"บ้านเหมใหญ่ไหม คุณพ่อคุณแม่เหมใจดีรึเปล่า" เด็กสาวถามอย่างตื่นเต้นราวกับอยากไปเห็นด้วยตัวเอง

"ใจดีมาก มากจนฉันอยากกลับบ้านปีละครั้ง" เหมราชตอบประชด ก่อนจะผละตัวเดินกลับไปในห้องนั่งเล่น นาร์เนียที่เห็นอย่างนั้นรีบวิ่งตามไป

"พ่อกับแม่ของเฮียเหมดุมากเลยเหรอ หนูอยากไปเจอครอบครัวของเฮียเหมบ้างจัง"

"หึ เจอแล้วอย่าหัวหดก็แล้วกัน" นักเลงหนุ่มกระตุกยิ้ม แล้วรั้งตัวเด็กสาวลงมานั่งบนหน้าตัก

"หนูน่ารักดีนะ ฉันชอบ" รตีเอ่ยชมความน่ารักของเด็กสาว ทำให้นาร์เนียที่กำลังเป็นกังวลฉีกยิ้มกว้างทันที ทว่ารอยยิ้มนั้นก็หายไปเมื่อได้ยินประโยคถัดมา "แต่ฉันไม่อยากให้หนูมาคบกับลูกชายของฉัน"

"..."

"หนูยังเด็ก อนาคตยังอีกไกล อย่าเอาอนาคตทั้งหมดมาฝากไว้กับลูกชายของฉันเลย"

เหมราชได้แต่นั่งถอนหายใจกับคำพูดของผู้เป็นแม่ที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงอนาคตของนาร์เนียมากกว่าเป็นห่วงความรู้สึกของลูกแท้ๆอย่างเขา

"อย่ายุ่งกับเมียผม ผมดูแลเมียผมเองได้"

"แล้วแกจะแบกเมียแกไปตีกับคู่อริด้วยรึไง เมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวเป็นนักเลงแบบนี้สักทีตาเหม แกเลิกทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหาบ้านแตกสักทีได้ไหม ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแกแล้ว"

เหมราชทำหน้าเซ็ง พร้อมกับซบหน้าลงบนไหล่มนของนาร์เนียเพื่อเลี่ยงที่จะมีปากเสียงกับผู้เป็นแม่ ในขณะที่นาร์เนียได้แต่นั่งฟังอย่างสงบเสงี่ยม เช่นเดียวกับเดวิดที่กอดอกฟังเงียบๆ

"ฉันปวดหัวจริงๆเลยมีลูกอย่างแกเนี่ย แกเคยทำเรื่องดีๆให้ฉันสบายใจบ้างไหมตาเหม"

"นี่ไงครับ" เหมราชเงยหน้าขึ้นมา ชี้นิ้วเข้าหานาร์เนีย "ผมหาลูกสะใภ้ดีๆมาให้แม่แล้ว ถ้าแม่ไม่มีอะไรจะบ่นต่อแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ จะพาเมียไปดูการ์ตูน"

ว่าจบก็ช้อนตัวนาร์เนียขึ้นในท่าเจ้าสาว โดยไม่สนใจสีหน้าตกใจของเธอเลย ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นไปบนชั้นสองทันที