เมียนักเลง นิยาย บท 48

"ว้าว ห้องนอนของเฮียเหมสวยจังเลย ถ้าหนูมีห้องนอนสวยๆแบบนี้หนูจะไม่ไปไหนเลยค่ะ" นาร์เนียทำหน้าตกตะลึงพลางกวาดตามองรอบๆห้องนอนโทนขาวดำตามสไตล์ของเจ้าของห้อง ภายในห้องนอนโอ่อ่าที่กินเนื้อที่เกือบสิบเมตรประดับตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา และแยกสัดส่วนห้องแต่งตัวกับห้องนอนอย่างลงตัว

"หนูเพิ่งรู้ว่าบ้านเฮียเหมของหนูรวยขนาดนี้ แต่ทำไมเหมทำตัวไม่เหมือนคนรวยเลยล่ะ" เธอละสายตาจากเครื่องใช้หรูหราที่ถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบเมื่อถูกเหมราชวางลงบนเตียง

"ฉันทำตัวตามปกติของฉัน ฉันใช้ชีวิตของฉัน ไม่ได้กำหนดว่าต้องทำตัวเหมือนคนรวยหรือคนจน" เขาตอบ แล้วเดินตรงไปเปิดทีวี

"เฮียเหมของหนูเพอร์เฟกต์จัง รูปหล่อพ่อรวย แถมฉลาดด้วย" นาร์เนียทำหน้าปลาบปลื้มกับความสมบูรณ์แบบของแฟนหนุ่ม แต่คนโดนเยินยอกลับแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ เขามองไม่เห็นความเพอร์เฟกต์ของตัวเองเหมือนที่เด็กสาวมองเห็นเลย

"มีแต่คนคิดว่าชีวิตฉันเพอร์เฟกต์ สมบูรณ์แบบซะทุกอย่าง แต่ฉันไม่เห็นรู้สึกแบบนั้นเลย" เหมราชเดินกลับมาล้มตัวนอนแผ่หลาบนเตียง "ดูพ่อแม่ฉันสิ ไม่ได้อบอุ่นเหมือนพ่อแม่เธอ แค่ฉันก้าวขาเข้าบ้านก็เตรียมคำด่าไว้ต้อนรับฉันแล้ว ไม่เคยถามว่าฉันหิวไหม ไม่เคยถามว่าเรียนเหนื่อยรึเปล่า ถามแค่ว่าฉันไปมีเรื่องกับใครมา เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเกเรเหมือนเด็กมีปัญหาสักที"

"..." นาร์เนียทำหน้าเศร้าเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากของชายหนุ่ม สีหน้าตัดพ้อที่เขาใช้ถ่ายทอดเรื่องราวทำให้เธอมีความรู้สึกร่วมไปด้วยทั้งที่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย

"เหมอย่าน้อยใจคุณพ่อคุณแม่เลยนะ ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากเห็นลูกตัวเองเป็นนักเลงหรอก"

"แปลกดีเหมือนกันนะที่พ่อแม่แท้ๆยอมรับตัวตนของฉันไม่ได้ แต่เธอกลับรับได้"

"เพราะหนูเกิดมาเพื่อเป็นครึ่งชีวิตของเฮียเหมไง" นาร์เนียยิ้มอายๆ ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆ ซุกใบหน้าเข้าไปคลอเคลียท่อนแขนแกร่งจนเหมราชต้องกางแขนให้หนุนนอน

"งั้นฉันคงเกิดมาเพื่อเป็นฮีโร่ของเธอสินะ"

"เหมเป็นแฟน เป็นฮีโร่ เป็นทุกอย่างของหนูเลย"

"อยากพูดแบบนั้นเหมือนกัน แต่กระดากปาก" นักเลงหนุ่มพูดทีเล่นทีจริง "เอาเป็นว่าเธอเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของฉันก็แล้วกัน"

"ทำไมเหมชอบแกล้งหัวใจหนูอยู่เรื่อยเลย"

"แกล้งอะไร ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"เหมทำให้มันเต้นแรง" กลับกลายเป็นเหมราชที่กลั้นยิ้มไม่อยู่กับคำตอบน่าเอ็นดูของเด็กสาว ทั้งที่เป็นคนยิ้มยากและไม่ค่อยมีอารมณ์ขัน แต่นาร์เนียกลับทำให้เขาแอบยิ้มได้ทุกครั้งที่อยู่กับเธอ

"เลิกอ้อนฉันแล้วดูการ์ตูนของเธอไปเถอะ ฉันของีบสักครึ่งชั่วโมง"

"เหม" เด็กสาวค่อยๆยกศีรษะขึ้นมาบนหน้าท้องแกร่ง มองใบหน้าหล่อเหลาตาแป๋ว "เหมไม่อยากให้หนูเรียกเหมว่าพี่ งั้นหนูขอเรียกเหมว่าเฮียได้ไหม"

"อยากเรียกอะไรก็เรียก" นาร์เนียฉีกยิ้มกว้างเมื่อเหมราชไม่ขัดอะไร

"เฮียเหมของหนู"

"ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม จะนอน"

"เดี๋ยวหนูกล่อมนะ" เธอรีบดีดตัวลุกขึ้น ถอดเนกไท แล้วปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกจนเผยให้เห็นหน้าอกใหญ่เต่งตึงที่ถูกห่อหุ้มด้วยบราเซียร์ลายลูกไม้สีขาว

"ดูดนมก่อนนอนนะ เฮียเหมจะได้ฝันดี"

"ฝันเปียกน่ะสิไม่ว่า" เหมราชแย้ง แต่กลับเป็นฝ่ายกระชากตัวเด็กสาวลงมา ดันบราเซียร์ตัวสวยขึ้นไปเหนือเนินอก แล้วฉกริมฝีปากเข้าไปหยอกเย้ายอดปทุมถัน

"เฮียเหมเหมือนเด็กเลย"

"เด็กกินนมแม่ ฉันโตแล้ว กินนมเมีย" เขาตอบหน้านิ่ง ก่อนจะดึงความสนใจกลับมาที่สิ่งเร้าตรงหน้าอีกครั้ง อดใจไม่ไหวที่จะยกมือขึ้นมาบีบเคล้นมันเบาๆ ในขณะที่ริมฝีปากหนาคลอเคลียยอดปทุมถันอย่างหลงใหล

"..." รตีเงียบเพื่อรอฟัง

"บางทีนิสัยของเฮียเหมก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เขาเจอด้วยนะคะ เพราะเวลาที่หนูทำตัวดี เฮียเหมก็อ่อนโยนแล้วก็ตามใจ แต่เวลาหนูดื้อเฮียเหมก็ดุ"

"..."

"ถ้าหนูอยากให้เหมทำตัวน่ารัก หนูก็จะน่ารักกับเหมก่อนค่ะ"

"ฉันจะลองทำตามที่หนูบอกก็แล้วกัน" นาร์เนียยิ้มดีใจเมื่อรตียอมรับฟังความคิดของเธอ

"เดี๋ยวหนูไปปลุกเฮียเหมให้นะคะ"

"ไม่ต้องหรอกจ้ะ ให้นอนอีกสักหน่อยค่อยปลุกมากินข้าวก็แล้วกัน"

"ค่ะ"

"หนูอยากชิมเค้กฝีมือฉันไหม ฉันทำให้เดวิดกินเมื่อตอนบ่าย มันยังเหลืออยู่"

"กินค่ะ" เด็กสาวตาลุกวาวเมื่อรตีพูดถึงขนมหวานที่ตัวเองโปรดปราน "หนูชอบกินเค้ก ชอบกินไอติมด้วยค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปซื้อไอติมมาให้ก็แล้วกัน"

"คุณแม่ใจดีจังเลยค่ะ" นาร์เนียประจบประแจงเสียงหวาน ว่าที่แม่ย่าของเธอไม่ได้ใจร้ายเหมือนที่เหมราชพูดประชดประชันไว้เลย