เมียนักเลง นิยาย บท 49

"แล้วไอ้ลูกชายตัวดีมันทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ลงมา ต้องเอาเสลี่ยงไปอัญเชิญมันลงมารึไง" เพียงแค่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เสียงของประมุขใหญ่ของบ้านอย่างเดวิดก็ดังขึ้นข่มขวัญนาร์เนียให้ประหม่าเล็กน้อย เธอเดินเข้าไปร่วมโต๊ะรับประทานอาหารอย่างสงบเสงี่ยม

"นอนหลับค่ะ เห็นหนูนาร์เนียมาเปิดประตูแทนเลยเรียกมาลงมากินของว่างก่อน" รตีตอบ

"มันไม่อดหลับอดนอนมาจากไหน กลางค่ำกลางคืนมันไม่นอนหรือยังไง" เดวิดบ่นให้ลูกชาย ก่อนจะปรายตามองเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มราวที่นั่งเก็บไม้เก็บมืออย่างเรียบร้อยอยู่ฝั่งตรงข้าม

"ไงล่ะเรา ทำไมถึงมาคบกับลูกชายไม่เอาไหนของฉันได้ หรือโดนมันฉุดมา"

"ไม่ใช่นะคะ" นาร์เนียรีบแย้ง "จริงๆหนูเจอกับเฮียเหมครั้งแรกเพราะเหมวิ่งมาชนหนูค่ะ แล้วก็เจอกันครั้งที่สองตอนที่หนูกำลังโดนเพื่อนแกล้ง เหมขับรถผ่านมาเห็นพอดีเลยปกป้องหนูค่ะ"

"ลูกชายฉันเนี่ยนะปกป้องหนู?" เดวิดขมวดคิ้วถามพลางทำหน้าประหลาดใจ ขณะที่รตียืนฟังเงียบๆ

"ใช่ค่ะ ลูกชายของคุณพ่อเป็นคนดีนะคะ ถึงเฮียเหมจะชอบมีเรื่องแต่เขาไม่เคยหาเรื่องใครก่อน ใครทำเหมก่อน เหมก็ทำกลับ ตั้งแต่หนูคบกับเหมหนูไม่เคยเห็นเหมหาเรื่องใครก่อนเลยค่ะ"

"เล่าต่อสิ ฉันอยากฟัง"

"เฮียเหมไม่ได้เป็นนักเลงนะคะ เฮียเหมแค่ไม่ยอมคน การตอบโต้คนที่ทำให้เราเจ็บมันไม่ใช่เรื่องผิดค่ะ เฮียเหมบอกหนูแบบนั้น"

"..." เดวิดพยักหน้าน้อยๆเพื่อให้เด็กสาวเล่าต่อ

"อีกอย่างที่สำคัญมากๆเลยคือเฮียเหมหล่อเหมือนคุณพ่อเลยค่ะ"

"ฮ่าๆ" คนโดนเยินยอหัวเราะร่าอย่างขบขันกับความขี้ประจบของเด็กสาว รตีเองที่ยืนฟังอยู่ข้างๆก็อดอมยิ้มตามไม่ได้ "นี่ฉันเปลี่ยนลูกทันไหม เอาหนูมาเป็นลูกสาวของฉันแทน แล้วตัดหางปล่อยวัดไอ้ลูกชายตัวดีมันซะตอนนี้เลย เด็กอะไรช่างพูดช่างเอาใจ"

"หนูอยากให้คุณพ่อคุณแม่เข้าใจเฮียเหมบ้างค่ะ ถ้าหนูโดนคุณแม่บ่นทุกวันหนูก็คงจะน้อยใจเหมือนกัน เฮียเหมเขาก็น้อยใจค่ะ ถ้าคุณพ่อคุณแม่พูดกับเหมดีๆ คุยด้วยเหตุผล เหมจะเป็นเด็กดีกว่านี้แน่นอนค่ะ หนูลองมาแล้ว มันได้ผล"

"ฉันก็พอจะมองออกนะว่าเหมมันรักหนู ดูจากที่มันพาหนูมาเปิดตัวที่บ้าน สายตาที่มันมองหนูก็พอจะบอกได้ว่าหนูสำคัญกับมันมาก ฉันไม่เคยเห็นลูกชายของฉันเป็นแบบนี้มาก่อน มันคงเป็นเด็กดีของหนูคนเดียวล่ะมั้ง" นาร์เนียยิ้มและพยักหน้า

"คุณพ่อคุณแม่ด่าเหมน้อยลงกว่านี้ได้ไหมคะ หนูไม่อยากเห็นเหมน้อยใจอีก" เธอขออย่างกล้าๆกลัวๆ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากประมุขใหญ่ของบ้าน เช่นเดียวกับรตีที่ยิ้มน้อยๆ

"ถ้าหนูทำให้ลูกชายของพ่อทำตัวดีกว่านี้ได้ พ่อก็จะด่ามันน้อยลง" นาร์เนียฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อได้ยินเดวิดเรียกแทนตัวเองว่าพ่อ

"หนูจะดูแลเฮียเหมอย่างดี ไม่ให้เฮียเหมทำตัวเกเรแน่นอนค่ะ"

"ช่างพูดนะเรา" รตีอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าไปบีบพวงแก้มนวลของเด็กสาวเบาๆด้วยความเอ็นดู "นั่งคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ให้คนขับรถไปซื้อไอติมให้" เธอบอกเสียงอ่อนโยน ต่างจากน้ำเสียงที่ใช้พูดคุยกับลูกชายอย่างลิบลับ ก่อนจะเดินออกไป

"อื้อ~" เหมราชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ผล็อยหลับไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว มือหนาควานหาร่างกายอบอุ่นของแฟนสาวที่เคยนอนอยู่ข้างๆ แต่กลับไม่มีวี่แววของเธอ

นักเลงหนุ่มดีดตัวลุกขึ้นพลางกวาดตามองรอบๆห้อง เขาเสยผมลวกๆขณะมองบานประตูห้องน้ำที่ยังเปิดอยู่ มันบอกได้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในนั้น

"หายไปไหนวะ" เมื่อมองหาจนแน่ใจแล้วว่านาร์เนียไม่ได้อยู่ในห้องนอนเหมราชจึงรีบเดินออกมา เขาขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานดังออกมาจากห้องรับประทานอาหาร สิ่งที่น่าแปลกใจสำหรับเขาไม่ใช่เสียงของผู้เป็นพ่อและแม่ แต่เป็นเสียงของแฟนสาวต่างหาก