เมียนักเลง นิยาย บท 50

"ไปพูดอะไรกับพ่อแม่ฉัน ทำไมพวกเขาถึงเปลี่ยนไปขนาดนั้น" เหมราชเอ่ยปากถามทันทีที่เดินจูงมือเด็กสาวมาถึงห้องนอน แต่คนโดนถามกลับเอาแต่อมยิ้มหน้าระรื่นราวกับมีความสุขนักหนา ทำเอาคนมองอย่างเขารู้สึกหมั่นไส้

"ฉันถามว่าไปพูดอะไรกับพ่อแม่ของฉัน ไม่ได้ยินรึไง" เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ทำให้หายข้องใจเหมราชจึงเค้นเสียงถามอีกครั้ง พร้อมกับเดินจูงมือนาร์เนียไปนั่งย่อยอาหารที่โซฟาก่อน

"หนูแค่บอกความจริงกับคุณพ่อคุณแม่เฉยๆค่ะ แล้วคุณพ่อคุณแม่ก็น่ารักมากๆเลยที่รับฟัง ไม่เห็นดุเหมือนที่เหมบอกไว้เลย"

"ความจริงอะไร"

"ความจริงที่ว่าเฮียเหมของหนูไม่ใช่นักเลงไงคะ" นาร์เนียยิ้มตอบ พร้อมกับนั่งขัดสมาธิมองหน้าแฟนหนุ่ม ดึงมือของเขามาจับประสานวางบนหน้าตัก "หนูบอกความจริงตามที่หนูเห็น เฮียเหมไม่ใช่นักเลง แค่เป็นคนไม่ยอมคนเฉยๆ เหมไม่ได้อยากทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหา แต่คำพูดของคุณพ่อคุณแม่ก็มีผลต่อนิสัยของเหม ถ้าอยากให้เหมทำตัวน่ารัก คุณพ่อคุณแม่ก็ต้องน่ารักกับเหมด้วย แล้วพวกท่านก็ยอมฟังหนู"

"..." เหมราชทำหน้าเหลือเชื่อเมื่อได้รู้สาเหตุว่าทำไมพ่อแม่ของตัวเองถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนั้น มันน่าเหลือเชื่อที่ท่านทั้งสองคล้อยตามคำพูดของเด็กที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกง่ายๆ

"เฮียเหมเห็นประโยชน์ของหนูแล้วใช่ไหม ตอนนี้หนูไม่ใช่ตัวภาระของเฮียเหมแล้วนะ" เธอเชิดหน้าโอ้อวดความสามารถของตัวเองที่สามารถพูดโน้มน้าวให้เดวิดและรตีเข้าใจเขาได้

"คิดว่าใสๆ ที่แท้ก็เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะ"

"ต่อไปนี้เหมจงบูชาหนูด้วยไอติมกล่องใหญ่สามเวลาหลังอาหาร อย่าได้ขาด แล้วหนูจะดูแลปกป้องเฮียเหมเอง"

"มีแต่ไอติมแท่ง จะกินไหม" เหมราชยิ้มกริ่ม "กินอิ่มแล้วมีบริการล้างช่องคลอดแถมให้ฟรี"

"ไม่กินหรอก ไอติมของเหมไม่อร่อย ดูดได้อย่างเดียว กินไม่ได้" เด็กสาวส่ายหน้าปฏิเสธ

"งั้นก็ไปอาบน้ำมานอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันพากลับไปเปลี่ยนชุดที่บ้านตอนเช้า"

"หนูไม่มีชุดใส่นอน"

"ใส่ทำไม เดี๋ยวก็ต้องถอดอยู่ดี"

"เหมหื่น เหมกินหนูทุกวันเลย แต่เหมไม่ยอมเลี้ยงติมหนู ถ้าเหมยังเอาแต่ได้คนเดียวแบบนี้งั้นต่อไปนี้หนูจะคิดค่าบริการแล้วนะ" นาร์เนียทำหน้าเง้าหน้างอ พร้อมกับปล่อยมือที่ประสานกันออก

"อยากทำตัวเป็นนางโลมรึไง"

"ถ้าเหมจะถามแบบนี้ด่าหนูว่าโสเภณีเลยก็ได้นะ แต่หนูไม่แคร์หรอก เพราะเหมเสียวอยู่คนเดียว บางครั้งหนูก็เจ็บ ถ้าเหมไม่บูชาหนูด้วยไอติม หนูก็จะเรียกเก็บค่าบริการรายครั้ง ค่าบริการแต่ละครั้งขึ้นอยู่กับเวลาในการทำกิจกรรม"

"..." เหมราชนั่งฟังเงียบๆพลางทำหน้าระอา บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจความคิดสุดโต่งของแฟนสาว

"เลิกเอาความคิดประหลาดแบบนั้นมาต่อรองกับฉันแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว" เขาหยัดกายลุกขึ้นหมายจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าให้เธอ แต่ท่อนแขนเรียวเล็กที่ตวัดกอดเข้ามารอบเอวสอบก็ทำให้เขาหยุดฝีเท้าที่กำลังจะเดินออกไป

"อยากกินติม~" เด็กสาวออดอ้อนเสียงหวาน กัดสะโพกสอบผ่านเนื้อผ้ากางเกงยีนส์เบาๆ

"งอแงจังวะ" นักเลงหนุ่มถอนหายใจพรืดใหญ่ พร้อมกับดันศีรษะทุยเล็กออกห่างจากสะโพกสอบ แต่นาร์เนียก็ยังไม่วายยื่นปลายคางเข้ามาบดคลึงมันเบาๆ

"รักหนูไหม ถ้ารักหนูตามใจหนูนะ"

"เดี๋ยวค่อยกินพรุ่งนี้" เหมราชตอบเสียงเหนื่อยราวกับรำคาญ ถึงอย่างนั้นก็ยอมตามใจ