เมียนักเลง นิยาย บท 51

ในช่วงเที่ยงของวันที่อากาศร้อนอบอ้าว นาร์เนียเลือกที่จะนั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อให้ร่มเงาของมันบดบังแสงแดดให้ ในขณะที่เพื่อนนักเรียนคนอื่นๆต่างก็นั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ใต้ร่มไม้และในอาคารต่างๆเหมือนกัน

"พี่นาร์เนียคะ!" เสียงตะโกนเรียกของใครบางคนดังมาแต่ไกล ทำให้นาร์เนียต้องละสายตาจากตัวอักษรบนหน้าหนังสือที่กำลังอ่านอย่างตั้งใจ เธอมองไปยังต้นทางของเสียง มองเห็นรุ่นน้องคนหนึ่งกำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาหา

"มีคนฝากไอติมมาให้พี่นาร์เนียค่ะ" รุ่นน้องคนดังกล่าววิ่งเข้ามาบอกเสียงกระท่อนกระแท่นพลางหอบหายใจ พร้อมกับยื่นไอศกรีมกล่องเล็กกว่าฝ่ามือให้ สร้างความประหลาดใจให้คนรับอย่างนาร์เนียไม่น้อย

"ขอบใจที่อุตส่าห์วิ่งเอามาให้พี่นะ ว่าแต่ใครฝากมาเหรอ" เธอรับไอศกรีมอย่างงงๆ

"เขาไม่ได้บอกค่ะว่าชื่ออะไร บอกให้หนูเอาไอติมมาให้พี่นาร์เนียอย่างเดียว เป็นผู้ชายตัวสูง หล่อมากๆ ใส่ชุดนักศึกษาด้วยค่ะ"

"..." นาร์เนียทำหน้ามึนงงเข้าไปใหญ่เมื่อไม่สามารถจินตนาการถึงหน้าตาของเจ้าของกล่องไอศกรีมปริศนาในมือได้

"งั้นหนูไปแล้วนะคะ" เด็กสาวรุ่นน้องยิ้มให้ ก่อนจะเดินออกไป

"ไอศกรีมอาบยาพิษรึเปล่านะ" นาร์เนียมองกล่องไอศกรีมบนฝ่ามืออย่างระแวง ก่อนจะจับมันคว่ำลงเมื่อฝ่ามือสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่คล้ายว่าจะเป็นกระดาษโน้ตเล็กๆ เธอกวาดมองรอบๆตัวอย่างหวาดระแวงด้วยกลัวว่าเจ้าของกล่องไอศกรีมปริศนาอาจจะแอบมองอยู่

'เห็นว่าชอบกินไอติมเลยซื้อให้ ไม่มียาพิษหรอก ไม่ต้องกลัว ถ้าอยากรู้ว่าใครเป็นเจ้าของไอติมในมือเธอก็โทรมา 06x-xxxxxxx'

"ของพี่...ภาคินรึเปล่านะ" ทั้งที่เคยเจอกันแค่สองครั้งแต่สมองมันดันนึกถึงภาคินเป็นคนแรก

"ถ้าเป็นของพี่ภาคินจริงๆแล้วเขารู้ได้ยังไงว่าเราชอบกินไอติม" เธอมั่นใจว่าไอศกรีมกล่องนี้ไม่มีทางเป็นของเหมราช เพราะนี่ไม่ใช่ลายมือของเขา และคนอย่างเหมราชก็ไม่มีอารมณ์ขันถึงขนาดจะมาแกล้งเธอแบบนี้

"ไม่มียาพิษแน่รึเปล่าเนี่ย" เด็กสาวเก็บความสงสัยไว้ในใจ มองกล่องไอศกรีมบนฝ่ามืออย่างถี่ถ้วนเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรอยแกะหรือรอยผิดปกติอื่นๆ เธอเก็บกระดาษโน้ตไว้ในกระเป๋ากระโปรง ก่อนจะเริ่มลงมือลิ้มลองไอศกรีมปริศนา

"ประหยัดเงินไปอีกสิบห้าบาท" นาร์เนียยิ้มชอบใจเมื่อได้ชิมรสชาติของไอศกรีมที่โปรดปราน ตอนนี้เธอไม่สนใจแล้วว่าใครเป็นเจ้าของไอศกรีมกล่องนี้ เพราะสิ่งที่น่าสนใจกว่านั้นคือรสชาติหวานละมุนของมันต่างหาก

@ตอนเย็น (มหาวิทยาลัย)

"เรียนแม่งทั้งวัน เหนื่อยฉิบหาย เมื่อไหร่กูจะหลุดพ้นจากการเป็นนักศึกษาสักทีวะ" ต้นน้ำบ่นอุบพลางเสยผมลวกๆขณะเดินกอดคอบดินทร์ออกมาจากอาคารเรียนพร้อมกัน โดยมีเหมราชและสหรัฐเดินตามหลังมาติดๆ

"กลับบ้านไปเลี้ยงควายไหมไอ้สัตว์" บดินทร์ถามประชดอย่างนึกรำคาญ

"เลี้ยงมึงแทนได้ไหมล่ะ ควายพอๆกัน"

"กูว่าพวกมึงสองตัวก็ควายพอๆกันนะ" สหรัฐที่เดินอยู่ข้างหลังโพล่งขึ้น ทำเอาบดินทร์และต้นน้ำสะบัดหน้ากลับไปมองพร้อมกัน

"มึงก็ควายพอกันนั่นแหละไอ้เวร" ต้นน้ำว่า