เมียนักเลง นิยาย บท 59

"ขอโทษ..." แม้รู้ว่านาร์เนียคงไม่ได้ยินแต่เหมราชก็เลือกที่จะพูดมันออกไป เพราะอย่างน้อยการพูดคำว่าขอโทษก็ทำให้คนผิดอย่างเขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้ว่าความรู้สึกผิดมันจะไม่ได้เบาบางลงเลยก็ตาม

มือหนาหยาบกร้ามแตะสัมผัสแก้มนวลแดงก่ำอย่างเบามือเมื่อเห็นว่าเด็กสาวยังนอนหลับตาพริ้ม ไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอ ถึงอย่างนั้นก็หักห้ามใจไม่ได้ที่จะเลื่อนใบหน้าลงไปจูบเบาๆบนริมฝีปากอวบอิ่ม เพียงแค่ให้ริมฝีปากสัมผัสกันเบาๆ ไม่มีการรุกล้ำแต่อย่างใด

ลมหายใจอุ่นเกือบร้อนเป่ารดลงมาบนริมฝีปากเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บอกได้ว่าเธอกำลังโดนพิษไข้เล่นงาน รอบดวงตาบวมเป่งและแดงก่ำบอกให้เขารู้ว่าเธอผ่านการร้องไห้มาหลายชั่วโมง เหมราชไล่มองใบหน้าจิ้มลิ้มของแฟนสาวอย่างรู้สึกผิด ขณะเดียวกันก็เช็ดคราบน้ำตาเกรอะกรังออกจากพวงแก้มแดงก่ำอย่างเบามือ

"ขอโทษ" คำขอโทษถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอีกครั้ง แต่คนที่อยากให้รับฟังกลับยังนอนหลับสนิท พิษไข้ทำให้นาร์เนียไม่รับรู้ถึงการมาของเขา

นักเลงหนุ่มผละตัวออกห่าง รีบเดินเข้าไปเตรียมอุปกรณ์เช็ดตัวในห้องน้ำ ไม่กี่นาทีต่อมาเขาเดินกลับมาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ ค่อยๆดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากร่างกายส่วนบนของเด็กสาว แล้วยื่นมือเข้าไปปลดกระดุมชุดนอนกระโปรงของเธอ

"อื้อ~" เหมราชชะงักไปในตอนที่กำลังจะปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายออก เมื่อคนที่ยังนอนหลับตาพริ้มส่งเสียงครางอื้อในลำคอเบาๆ เธอหลับตาแน่นจนหัวคิ้วขมวดติดกันเมื่อโดนแสงสว่างจ้าจากหลอดไฟบนเพดานส่องกระทบกับใบหน้า

"อื้อ~" ความหนาวเย็นจากการโดนปลดกระดุมชุดนอนจนร่างกายเกือบเปลือยเปล่าทำให้นาร์เนียค่อยๆปรือตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเธอทำให้เหมราชรู้สึกมันเขี้ยวจนหักห้ามใจไม่ได้ที่จะโน้มใบหน้าลงไปหอมหน้าท้องแบนราบเบาๆ ทำราวกับเธอเป็นเด็ก

"อื้อ!" เด็กสาวสะดุ้งตกใจกับการกระทำอุกอาจของเหมราช เธอรีบผลักศีรษะของเขาออกห่าง ลนลานลุกขึ้นอย่างหวาดผวา

"มาเช็ดตัวก่อนเร็ว" เหมราชตบหน้าขาตัวเองสองสามครั้งเพื่อให้เด็กสาวขยับตัวเข้ามาใกล้ แต่ทันทีที่เธอได้มองหน้าเขาชัดๆรอบดวงตากลมโตก็แดงก่ำอย่างหนัก

"คนใจร้ายไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวหนู" นาร์เนียมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริก เขาไม่ใช่คนที่จะให้ความอบอุ่นกับเธออีกแล้ว

"ขอโทษที่ไม่เชื่อใจเธอ ฉันยอมรับผิด เธอจะลงโทษยังไงก็ได้นะ" น้ำเสียงของเหมราชอ่อนลง เขากล่าวคำขอโทษโดยไม่หลบสายตาเพื่อให้นาร์เนียรู้ว่าเขารู้สึกผิดต่อเธอจริงๆ

"เหมไม่รักหนู เหมทำร้ายหนู~" ถ้อยคำตัดพ้อถูกเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย เด็กสาวดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมากอดไว้แน่นหวังใช้มันเป็นเกราะปกป้อง

"คนรักกันเขาไม่ทำร้ายกันหรอก"

"ไม่รักแล้วจะหึงทำไม" เหมราชพูดเสียงเรียบ "ฉันไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรัก ฉันไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาแย่งเธอไป"

"หนูก็ไม่เคยมีแฟน หนูไม่เคยมีความรัก แต่หนูปกป้องแฟนหนู ไม่ใช่ทำร้ายเขา"

"ขอโทษ..." มันเป็นอีกครั้งที่คำขอโทษหลุดออกจากปากของเขา เหมราชยื่นมือเข้าไปหมายจะอุ้มเด็กสาวเข้ามานั่งใกล้ๆ แต่เธอกลับผวาถอยหลังจนปลายเท้าตกขอบเตียง

"ดีกัน..." เขาพูดเสียงเบาหวิวราวกับกระดากอาย พร้อมกับยื่นนิ้วก้อยเรียวยาวราวกับผู้หญิงไปตรงหน้าเด็กสาว

"..." นาร์เนียกะพริบตาปริบๆมองการกระทำของชายหนุ่ม ร่างกายกำยำและใบหน้าคมเข้มของเขามันไม่เหมาะกับท่าทางออดอ้อนแบบนั้นเลย

"หายไข้เมื่อไหร่เดี๋ยวพาไปกินไอติม" เขากระดิกนิ้วก้อยเล็กน้อยเป็นการเร่งเร้าให้เด็กสาวยื่นนิ้วของเธอเข้ามาเกี่ยวกัน แม้จะกระดากอายกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ แต่ถ้ามันทำให้เธอหายโกรธเคืองได้ก็เต็มใจทำ

กึก!

"โอ๊ย!" นักเลงหนุ่มอุทานเสียงหลงเมื่อจู่ๆเด็กสาวก็ก้มหน้าลงมากัดนิ้วก้อยเต็มแรง เขาขบกรามแน่นเมื่อฟันคมของเธอกัดซ้ำรอยเดิมหลายครั้ง ก่อนที่เธอจะผละใบหน้าออกหลังจากฝากรอยเขี้ยวไว้จนพอใจ

"..." นาร์เนียมองชายหนุ่มตาปริบๆ ไม่ได้สลดกับการกระทำของตัวเองเลย

"อยากกัดก็มานั่งกัดตรงนี้ เดี๋ยวจะให้กัดทั้งคืนเลย" เขาตบหน้าขาเบาๆ