เมียนักเลง นิยาย บท 58

"อย่ามาเล่นลิ้นกับกู" เหมราชทำหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อภาคินเอ่ยถึงบุคคลที่สาม ซึ่งเป็นคนที่เขายังเรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าคนรัก

"เพราะมึงใจร้อนแบบนี้ไงถึงโดนกูเล่นงานง่ายๆ" ภาคินแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ พร้อมกับยกขาไขว่ห้าง แม้จะอยู่ในถิ่นของศัตรูแต่ไม่ได้แสดงท่าทางหวาดกลัวต่อสายตาดุดันของเหมราชเลย "ตอนแรกกูกะจะจีบเมียมึงเล่นๆเพราะอยากเอาคืนมึง แล้วกูก็เดาไม่ผิดจริงๆว่าเด็กคนนั้นเป็นจุดอ่อนของมึง"

"เล่นสกปรกแบบนี้มึงยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นนักเลงอีกเหรอวะ!"

"ไอ้ต้น ฟังมันก่อน" สหรัฐปรามเพื่อนรักเสียงเข้มเมื่อเห็นต้นน้ำตั้งท่าจะพุ่งตัวเข้าไปกระชากคอเสื้อของภาคิน ทำให้ต้นน้ำต้องรีบถอยห่างออกมาสงบสติอารมณ์ก่อน โดยที่สายตาดุดันไม่ได้ละไปจากใบหน้าคมคายของภาคินเลย

"กูเป็นคนซื้อไอติมฝากไปให้เด็กคนนั้นเอง แล้วก็เขียนกระดาษโน้ตติดไปด้วย แต่เมียมึงฉลาดกว่าที่คิดนะ กินไอติมฟรีแล้วไม่ยอมโทรมา"

"..." เหมราชนั่งฟังเงียบๆโดยไม่ถามอะไร

"พอเมียมึงไม่โทรมากูเลยไปหาเองที่โรงเรียน ยิ่งเห็นรอยที่คอของเมียมึงกูก็ยิ่งมั่นใจว่ามึงคงหึงจนสติแตกไปแล้ว แต่มึงรู้อะไรไหม"

"..."

"ขนาดทะเลาะกันเมียมึงยังซื่อสัตย์กับมึงคนเดียวเลย" ภาคินแสยะยิ้มเย้ยหยันขณะมองสีหน้าสำนึกผิดของเหมราช "ขนาดเสียงสั่นยังบอกว่าไม่มีทางมาคบกับกูถึงจะเลิกกับมึงแล้ว เพราะกูเป็นคู่อริของมึง ฟังแล้วกูอิจฉามึงนะที่มีเมียซื่อสัตย์ขนาดนี้"

"..." เหมราชก้มหน้าหลบสายตาภาคินและเพื่อนรักทั้งสามคน ไม่อยากให้ใครมองเห็นดวงตาแดงก่ำ ทั้งที่นาร์เนียรักและซื่อสัตย์กับเขาขนาดนั้นแต่เขายังทำร้ายร่างกายและหัวใจของเธอ

"อันที่จริงมึงต้องขอบคุณกูนะที่ทำให้มึงรู้ว่าเด็กคนนั้นซื่อสัตย์กับมึงขนาดไหน"

"..." ใช่ เธอรักและซื่อสัตย์ ในขณะที่เขาหวาดระแวงเธอทุกอย่าง

"แต่เอาจริงๆเมียมึงก็ควรจะขอบคุณกูเหมือนกันนะที่ทำให้รู้ว่ามึงไม่ได้หนักแน่นเหี้ยอะไรเลย"

"แล้วมึงเอาเรื่องนี้มาบอกกูทำไม"

"ตอนแรกกูอยากเห็นมึงเจ็บคนเดียว แต่เด็กคนนั้นบอกว่าถ้าทำมึงเจ็บเธอก็เจ็บด้วย"

"..."

"ถึงกูจะเหี้ยแต่กูก็ยังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้าง กูไม่อยากทำร้ายเด็กคนนั้น เพราะจะเอาคืนหรือไม่เอาคืนมันเป็นเรื่องของมึงกับกู"

"..."

"แต่จะว่าไปเรื่องนี้กูก็ไม่ผิดนะ" ภาคินลอยหน้าลอยตา มุมปากหนายกยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่สีหน้านั้นจะเปลี่ยนเป็นจริงจังในนาทีต่อมา "เรื่องเดียวที่กูผิดคือพยายามแย่งเด็กคนนั้นมาจากมึง แต่ที่ความรักของมึงไปไม่รอดมันเป็นเพราะตัวมึงเอง"

"..." แม้จะไม่ชอบใจกับคำพูดของภาคิน แต่เหมราชก็ยอมรับฟัง

"ถ้าคนสองคนจับมือกันแน่นพอ คงไม่มีอะไรมาทำให้ความรักของมึงสั่นคลอนได้หรอก แต่ที่กูเห็นคือเด็กคนนั้นพยายามจับมือมึงไว้ ในขณะที่มึงพยายามสะบัดให้หลุด"