เมียนักเลง นิยาย บท 57

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

หลายวันผ่านไปแต่ความรู้สึกยังคงเดิม หลายสิ่งหลายอย่างมีการเปลี่ยนแปลงแต่ความรู้สึกไม่ได้เปลี่ยนแปลงตาม ยิ่งนานวันยิ่งทรมานกับภาพความทรงจำแสนหวานที่คอยตามหลอกหลอน ทั้งที่วันเวลามันเดินไปเรื่อยๆ แต่เขายังติดอยู่ในภวังค์ความรู้สึกเหล่านั้น

"อึก" แอลกอฮอล์รสขมไหลลงคออึกแล้วอึกเล่า แม้จะไม่สามารถลบความรู้สึกเหล่านั้นออกไปได้ แต่มันช่วยบรรเทาความเจ็บปวดทางใจให้ทุเลาลงชั่วขณะ

แกร๊ก!

เสียงบานประตูที่ถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะไม่สามารถเรียกความสนใจจากเหมราชที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟาได้ แม้จะได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆดังเข้ามาใกล้แต่เขาก็ยังกระดกน้ำสีอำพันลงคออึกแล้วอึกเล่า

"เหี้ย! กูนึกว่าเดินหลงเข้ามาในโรงงานผลิตเหล้า" บดินทร์ที่เดินเข้ามาเป็นคนแรกหลุดอุทานคำหยาบเมื่อเห็นขวดเหล้าวางเกลื่อนกลาดทั่วพื้นในห้องนั่งเล่น แต่นั่นยังไม่น่าแปลกใจเท่ากับอาการเหม่อลอยของเพื่อนรักที่นั่งถือขวดเหล้าอยู่บนโซฟา

"เหี้ยไรวะเนี่ย!" ต้นน้ำที่เดินตามหลังเข้ามาพร้อมกับสหรัฐก็หลุดอุทานคำหยาบอย่างมึนงงไม่ต่างกัน พร้อมกับใช้เท้าเขี่ยขวดเหล้าที่วางเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นออกไปให้พ้นทาง

"นึกว่าตายห่าไปแล้วไอ้เวร" สหรัฐเท้าเอวมองสภาพน่าเวทนาของเหมราชแล้วส่ายหน้าน้อยๆ "มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย มหาลัยก็ไม่ไป โทรศัพท์ก็ไม่รับสาย แล้วยังจะมานั่งแดกเหล้าทำตัวเหม่อลอยเป็นพระเอกเอ็มวีอีก"

"..." เหมราชปรายตามองเพื่อนรักทั้งสามคนเพียงนิด ก่อนจะละสายตากลับมา ทำเอาต้นน้ำรู้สึกหงุดหงิดจนทนไม่ไหว เดินเข้าไปกระชากขวดเหล้าออกจากมือเพื่อนรัก

"มึงเล่ามาว่าเป็นอะไร อย่าให้พวกกูต้องใช้ตีนง้างปาก"

"โดนน้องนาร์เนียทิ้งรึไงวะถึงเสียศูนย์ขนาดนี้" คำถามของบดินทร์ช่วยฉุดรั้งสติของเหมราชกลับมาอีกครั้ง เขาก้มหน้าถอนหายใจพลางเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากลวกๆ

"มึงเล่ามาดิ๊ กูขี้เกียจเดา" สหรัฐทำหน้าหงุดหงิดใส่เพื่อนรัก พร้อมกับเดินเข้าไปทิ้งตัวลงข้างๆ โดยที่บดินทร์และต้นน้ำนั่งกอดอกรอฟังอยู่ฝั่งตรงข้าม

เหมราชปรายตามองเพื่อนรักทั้งสามคนอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจเล่าทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ทั้งสามคนฟัง

"ไอ้เหี้ยเหม! มึงทำแบบนี้กับนางฟ้าน้อยของกูได้ยังไงวะ!" ต้นน้ำตะเบ็งเสียงถามอย่างเกรี้ยวกราดเมื่อได้ฟังเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบจากปากเพื่อนรัก "มึงทำร้ายน้องไม่พอยังจะทิ้งน้องไว้กับไอ้เหี้ยภาคินอีก! นี่สมองของมึงมันไหลลงไปรวมกับส้นตีนหมดแล้วเหรอวะ!"

"นาร์เนียเลือกมัน ไม่ได้เลือกกู"

"เลือกมันส้นตีนกูนี่!" บดินทร์แย้งอย่างมีอารมณ์ไม่ต่างกัน "มึงทำร้ายน้องอย่างเดียวกูก็รับไม่ได้แล้วนะ นี่มึงยังจะเหี้ยดูถูกความซื่อสัตย์ของน้องอีกเหรอวะ"

"พวกมึงเลิกซ้ำเติมมันก่อนได้ไหมล่ะ ไม่มีใครฉลาดไปซะทุกเรื่องหรอกเว้ย"

"มึงหุบปากให้สหรัฐ" ต้นน้ำชี้หน้าปรามเพื่อนรัก "กูไม่ถีบยอดหน้ามันแทนน้องก็บุญเท่าไรแล้ว"

"..." เหมราชได้แต่นั่งก้มหน้าฟังคำด่าทอ ไม่มีกะจิตกะใจจะโต้เถียงกับใคร

"ทำผิดแล้วยังกล้าโยนความผิดให้น้องอีกนะมึง! แทนที่จะรีบไปง้อน้องเสือกมานั่งแดกเหล้าทำตัวเป็นพระเอกเอ็มวีอยู่ได้ นี่กูถามจริงมึงโดนไอ้ภาคินต่อยจนสมองไหลเลยเหรอวะ" บดินทร์ถามเสียงเกรี้ยว นึกโกรธเคืองแทนนาร์เนียที่โดนเหมราชยัดเยียดความผิดให้ มิหนำซ้ำยังต้องเจ็บทั้งร่างกายและหัวใจ

"ถึงมึงจะไม่ได้ฉลาดทุกเรื่อง และมีโอกาสพลาดกันได้ แต่กูไม่เห็นด้วยนะที่มึงทำร้ายน้องนาร์เนียแบบนั้น แถมยังทิ้งน้องไว้กับไอ้ภาคินอีก" สหรัฐพูดขึ้นอีกครั้ง "กูไม่อยากซ้ำเติมนะ แต่กูถามหน่อยว่าถ้าไอ้ภาคินมันทำอะไรน้องขึ้นมามึงจะทำยังไงวะ พวกมึงเล่นเกมกันสองคนแต่เสือกดึงน้องเข้ามาเกี่ยวด้วย แล้วผลสุดท้ายมันเป็นไง ฉิบหายไม่เป็นท่า"

ภาคินหันหน้ากลับมามองหน้าต้นน้ำอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมกับผลักอกต้นน้ำออกห่าง ไม่ได้ตอบโต้กลับไป แต่เดินเข้าไปหาเหมราชอย่างถือวิสาสะ

"ไอ้ภาคิน!" บดินทร์เค้นเสียงลอดไรฟันเมื่อเห็นหน้าคู่อริ กระชากตัวลุกขึ้นหมายจะเดินเข้าไประบายอารมณ์ขุ่นเคืองใส่ใบหน้าหล่อเหลาของภาคิน แต่คำพูดของภาคินก็ทำให้เขาเบรกตัวเองชะงัก

"กูไม่ได้มาทะเลาะกับพวกมึง"

เหมราชเงยหน้ามองคู่อริด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึก ก่อนจะหยิบเหล้าขึ้นมากระดกเข้าปากอึกใหญ่

"ไสหัวออกไปจากห้องกู ตอนนี้กูไม่มีอารมณ์จะกระทืบใคร"

"กูก็ไม่ได้อยากมาเหยียบให้ตีนกูติดเสนียดหรอก" ภาคินตอบหน้านิ่ง พร้อมทั้งเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟาอย่างถือวิสาสะทั้งที่เจ้าของห้องยังไม่ได้เชื้อเชิญ

"จะพูดอะไรมึงก็ช่วยนับด้วยว่าพวกกูมีกี่ตีน" สหรัฐมองหน้าคู่อริอย่างเอาเรื่อง เช่นเดียวกับบดินทร์และต้นน้ำที่กอดอกมองอย่างไม่ชอบใจ

"กูแค่ยังมีจิตสำนึกอยู่บ้างเลยมา"

"อย่าให้กูหมดความอดทน" เหมราชกำขวดเหล้าในมือแน่น แต่ภาคินกลับแสยะยิ้มสมเพชเมื่อเห็นสภาพราวกับคนกำลังตรอมใจของคู่อริ

"ไม่อยากฟังเรื่องของเมียมึงจากปากกูก่อนเหรอ"