เมียนักเลง นิยาย บท 56

"อึก..หะ..เหม..ฮือออ~" ทั้งที่ยังหวาดกลัวกับท่าทางและการกระทำของเหมราชไม่หาย แต่หัวใจดวงน้อยกลับกระตุกวูบเมื่อเห็นเขาขับรถออกไป นาร์เนียป้องปากสะอื้นไห้อย่างหนักราวกับจะขาดใจ สับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่ประเดประดังเข้ามาพร้อมกัน

"..." ภาคินหมุนตัวกลับมามองใบหน้าแดงก่ำของเด็กสาวเงียบๆ พร้อมกับเช็ดคราบเลือดเกรอะกรังออกจากมุมปาก ความรู้สึกในตอนนี้มันแตกต่างจากความรู้สึกเมื่อสิบกว่านาทีที่แล้วอย่างชัดเจน และยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมอารมณ์ความรู้สึกมันถึงเปลี่ยนไป

"จะกลับบ้านไหม ฉันจะไปส่ง"

"อึก..ยะ..อย่ามายุ่งกับหนู" นาร์เนียหันหลังให้ แล้วเดินทอดน่องไปตามถนนเส้นยาวที่มีรถราวิ่งสวนกันไปมา การที่เธอใช้ภาคินเป็นเกราะปกป้องตัวเองจากอารมณ์โทสะของเหมราช ไม่ได้หมายความว่าเธอเลือกภาคิน แต่ในตอนนี้เขาเป็นที่พึ่งเดียวของเธอ

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าหนักๆดังตามหลังมา ทำให้เธอรีบเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแดงก่ำ หันกลับไปมองข้างหลังอย่างหวาดระแวง เมื่อเห็นว่าคนที่เดินตามหลังมาเงียบๆคือภาคินจึงรีบหันหน้ากลับมา เร่งฝีเท้าเร็วขึ้นเพื่อหนีให้ไกลจากผู้ชายร้ายกาจ

"ฉันขอโทษที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอทะเลาะกับมัน" ภาคินเร่งฝีเท้าตามมา รั้งแขนเด็กสาวไว้เมื่อเห็นเธอกำลังจะวิ่งหนีอีกครั้ง "ฉันแค่อยากเอาชนะไอ้เหม แล้วเธอก็เป็นจุดอ่อนของมัน"

"อึก..ละ..แล้วหนูเกี่ยวอะไรด้วย..อึก..ทะ..ทำไมหนูต้องเป็นคนที่เจ็บที่สุดด้วย..อึก..ฮือออ~"

"ฉัน..." ภาคินอึกอักที่จะตอบคำถามนั้น ท่อนแขนแกร่งค่อยๆรั้งตัวเด็กสาวเข้ามากอดแนบอก "ฉันรู้สึกผิดพอเห็นเธอร้องไห้ บางที...ฉันอาจจะตกหลุมพรางของตัวเอง"

"อึก..มะ..ไม่ต้องมากอดหนู" นาร์เนียขืนตัวออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม คำขอโทษของภาคินไม่สามารถเรียกร้องให้บางสิ่งบางอย่างที่พังไปแล้วกลับมาสวยงามเหมือนเดิมได้ สิ่งที่เขาควรทำคือเลิกวุ่นวายกับเธอ ไม่ใช่พูดคำว่าขอโทษในตอนที่ทุกอย่างมันพังไปแล้ว

"ยะ..อย่ามายุ่งกับหนู..อึก..อยากทะเลาะกันก็ตามสบายเลย..แต่อย่าใช้หนูเป็นเครื่องมือ"

"ฉันแค่อยากทำให้ไอ้เหมมันเจ็บ ไม่ได้อยากทำให้เธอเจ็บกว่ามันแบบนี้"

"เหมเจ็บหนูก็เจ็บ..อึก"

"..." คำพูดที่กลั่นออกมาจากก้นบึ้งความรู้สึกของเด็กสาวทำให้ภาคินเงียบไป ทั้งที่แสดงอาการหวาดกลัวเหมราชขนาดนั้น แต่เธอก็ยังซื่อสัตย์กับคนรักของตัวเอง

เด็กสาวเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแดงก่ำอีกครั้ง พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้แล้วหันหลังเดินออกมา ในขณะที่ภาคินยังยืนมองเงียบๆอยู่ที่เดิม เมื่อนาร์เนียแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พร้อมจะพูดคุยจึงไม่เดินตามไป

@คอนโดของเหมราช

สายน้ำเย็นฉ่ำจากฝักบัวที่ไหลลงมาสู่ใบหน้าช่วยทำให้ร่างกายสดชื่นขึ้น แต่ไม่สามารถดับความร้อนรุ่มในใจได้ ร่องรอยความเจ็บปวดยังเด่นชัดบนใบหน้า ดวงตาแดงก่ำถ่ายทอดทุกความรู้สึกในใจโดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ

"ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ" มือหนาเปียกชุ่มเช็ดน้ำออกจากใบหน้าลวกๆ เหมราชหลับตาแน่น ปกปิดทุกความรู้สึกในใจ ไม่อยากยอมรับว่ากำลังอ่อนแอเพราะความรัก