เมียนักเลง นิยาย บท 61

"ไม่มีเบาะรองหลังให้หน่อยเหรอ" เหมราชเดินเปลือยเปล่าออกมาจากห้องน้ำหลังจากใช้เวลาทำธุระส่วนตัวเกือบครึ่งชั่วโมง เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องยังนอนทำตาแป๋วอยู่บนเตียง เธอยังใช้ผ้าห่มผืนหนาห่อหุ้มร่างกายอย่างแน่นหนา มีเพียงใบหน้าจิ้มลิ้มที่โผล่พ้นออกมา

"เป็นแค่คนอาศัยทำไมต้องเรื่องมากด้วย"

"ปากคอเราะรายขึ้นเยอะนะ" นักเลงหนุ่มกระตุกยิ้มอย่างนึกเอ็นดูท่าทางกระเง้ากระงอดของแฟนสาว สีหน้าที่พยายามทำให้ดูน่าเกรงขามของเธอไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

เขาเดินตรงไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่ในตู้เสื้อผ้าอย่างถือวิสาสะ ใช้มันพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ แล้วเดินกลับไปหานาร์เนียที่กำลังนอนจ้องมองทุกการกระทำของเขา

"มาวัดไข้หน่อย"

"อื้อ!" เด็กสาวทำเสียงฮึดฮัดในลำคอเป็นการข่มขู่เมื่อเหมราชหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ โน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาประชิดจนเธอผงะตกใจกับการจู่โจมของเขา มือหนาประคองศีรษะของเธอไว้ ก่อนที่เขาจะค่อยๆวางหน้าผากลงมาแนบชิดกับหน้าผากของเธอ

"ตัวร้อนนะ สงสัยไข้ขึ้นอีกแล้ว"

"เอาหน้าออกไปห่างๆเลยนะ ไม่ต้องมายุ่งกับหนู ถึงไม่มีเหมหนูก็ดูแลตัวเองได้"

"เดี๋ยวเช็ดตัวให้" เหมราชแสร้งทำเป็นหูทวนลม แล้วผละตัวออกห่างจากคนตัวเล็ก แต่นาร์เนียกลับรู้สึกหมั่นไส้สิ่งที่เขากำลังทำอยู่ เธอยื่นขาข้างหนึ่งออกมาจากผ้าห่มในตอนที่เหมราชหันหลังกำลังจะเดินออกไป ถีบสะโพกสอบของเขาเต็มแรง แต่นอกจากเหมราชจะไม่ล้มคะมำแล้ว เขายังหมุนตัวกลับมาจับขาเธอไว้ได้ทัน

"ดื้อ" นาร์เนียเบ้หน้าเมื่อเห็นเหมราชทำหน้าเข้มขึ้น ทว่าการกระทำต่อมาของเขากลับทำให้เธออึ้งไป เมื่อเขาดึงเท้าของเธอขึ้นไปจูบเบาๆ

"ปะ..ปล่อยนะ" เธอรีบดึงเท้ากลับมา ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าจนมองเห็นแต่ดวงตาใสแป๋ว ไม่อยากให้เหมราชเห็นว่าพวงแก้มมันแดงก่ำเพราะการกระทำของเขา แม้จะทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่โกหกไม่ได้ว่าหัวใจมันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

"หึ" เสียงหัวเราะในลำคอดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ เหมราชยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปเตรียมอุปกรณ์เช็ดตัวในห้องน้ำ

"มาเช็ดตัวก่อนค่อยนอน" ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็เดินกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับตบเตียงเบาๆเพื่อให้เด็กสาวลุกขึ้น

"ไม่" นาร์เนียปฏิเสธ

"เช็ดตัวอย่างเดียว ไม่ทำอะไรนอกจากนั้น" นักเลงหนุ่มขยับตัวเข้าไปใกล้ ค่อยๆดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากร่างกายของเด็กสาว พร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งขึ้นไปลูบผมเธอเบาๆเพื่อทำให้เธอหวาดกลัวน้อยลง

"ถ้าทำจะฟ้องแม่รตี"

"บอกว่าไม่ทำก็คือไม่ทำ"

นาร์เนียมองทุกการเคลื่อนไหวของเหมราชไม่วางตา ไม่ว่าเขาจะขยับมือไปทางไหนก็มองตามไปอย่างหวาดระแวง ถึงอย่างนั้นก็ยอมให้เขาเช็ดตัวให้เพราะพิษไข้ทำให้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว

@ตกดึก

"อื้อ~" ท่ามกลางความเงียบสงัดในเวลาเกือบเที่ยงคืน นาร์เนียรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะโดนพิษไข้เล่นงานจนรู้สึกไม่สบายตัว ร่างกายร้อนรุ่มราวกับมีกองไฟลุกโชนอยู่ทั่วร่าง แต่กลับรู้สึกหนาวจนไม่อยากผละตัวออกจากผ้าห่มผืนหนา

"ไข้ขึ้นเหรอ" เธอลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียเมื่อเสียงของคนที่นอนอยู่บนพื้นดังขึ้น ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาบนเตียงอย่างรวดเร็ว ยื่นมือเข้ามาอังหน้าผากของเธอ

"ไปหาหมอดีกว่าไหม ตัวร้อนเกินแล้วนะ"

"รัก" เขาสบตาอย่างจริงจัง พร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแดงก่ำ แต่นอกจากนาร์เนียจะไม่สงบลงแล้วเธอยังเบ้หน้ามากกว่าเดิม

"รักแล้วทำร้ายทำไม..อึก..นะ..หนูก็แค่อยากกินไอติมเฉยๆ..อึก..ฮือออ~"

"ขอโทษ...เฮียขอโทษ" เมื่อเห็นคนตัวเล็กตั้งหน้าตั้งตาร้องไห้เหมราชจึงค่อยๆอุ้มเธอขึ้นมาบนหน้าตัก กอดรัดไว้หลวมๆ

"ยิ่งร้องไห้ยิ่งปวดนะ ถ้าไข้ขึ้นอีกไม่ได้กินไอติมอีกหลายวันเลยนะ"

"อึก..." เด็กสาวพยายามกลั้นหยาดน้ำตาที่พานแต่จะไหลออกมาด้วยความน้อยใจ เธอสะอื้นไห้ตัวโยนพลางเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้ม

"ดีกันนะ เดี๋ยวซื้อถังไอติมไปไว้ที่คอนโดให้เลย"

"อึก..." นาร์เนียค่อยๆคลานลงจากหน้าตัก มองหน้าเหมราชอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดใจปฏิเสธ "หนูขอเงินแม่รตีไปซื้อกินเองก็ได้"

"ตั้งแต่ได้เป็นลูกคนโปรดนี่เอาใหญ่เลยนะ"

"แม่รตีตามใจหนู..อึก..ไม่เหมือนลูกชายเขา ลูกชายเขาซื่อบื้อ ใจร้าย บางครั้งก็โง่ด้วย"

"ยอมรับก็ได้ว่าโง่ แต่ตอนนี้เริ่มฉลาดแล้วนะ"

นาร์เนียเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้ ก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง ปล่อยให้เหมราชเช็ดตัวให้จนกระทั่งร่างกายเริ่มเย็นขึ้น เหมราชเองก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรเพราะเห็นว่าแฟนสาวกำลังป่วยอยู่