เมียนักเลง นิยาย บท 62

@วันต่อมา

ก๊อก~ ก๊อก~

"อื้อ~" เสียงเคาะประตูดังรบกวนในตอนเช้าของวันใหม่ ขณะที่เด็กสาวเจ้าของห้องกำลังนอนหลับฝันหวานอยู่บนแผงอกแกร่งเปลือยเปล่า เสียงที่ดังรบกวนเข้ามาทำให้เธอสะดุ้งตื่น

"เอ๋?" นาร์เนียขมวดคิ้วยุ่ง ผงกศีรษะมองเจ้าของแผงอกแกร่งอย่างมึนงงที่เห็นเขากำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เธอรีบขยับตัวลงจากร่างกายกำยำของเขา ยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจ แล้วเดินนวยนาดออกไปเปิดประตู

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแม่" นาร์เนียส่งยิ้มสดใสทักทายผู้เป็นแม่ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง

"หน้าตาสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อวานเยอะเลยนะ ตัวก็ไม่ค่อยร้อนแล้ว คงลำบากเหมเช็ดตัวให้ทั้งคืน" นภาคลี่ยิ้มบางพร้อมทั้งยกมือขึ้นมาอังหน้าผากลูกสาว ทว่านาร์เนียกลับย่นจมูกไม่ชอบใจที่ผู้เป็นแม่เอ่ยชมเหมราชจนออกนอกหน้า

"แม่มาตามไปกินข้าว อย่าลืมปลุกเหมด้วยนะ เผื่อพี่เขามีเรียนภาคเช้า เดี๋ยวจะไปเรียนสาย"

"แล้วหนูไปโรงเรียนได้รึยังคะ"

"แม่ว่าพักผ่อนอยู่บ้านอีกสักวันดีกว่านะ เดี๋ยวไปโรงเรียนแล้วไข้ขึ้นจะแย่"

"ค่ะ หนูอยากนอนดูการ์ตูนอยู่ที่บ้านเหมือนกัน"

"เริ่มเกเรแล้วนะเรา" นภาลูบผมลูกสาวเบาๆด้วยความเอ็นดู "ไปปลุกเหมมากินข้าวได้แล้วจ้ะ เดี๋ยวกับข้าวเย็นแล้วมันจะไม่อร่อย"

นาร์เนียพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ เมื่อผู้เป็นแม่หันหลังเดินออกไปแล้วจึงเดินหน้าบึ้งกลับมายืนมองชายหนุ่มที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง แม้จะยังนอนหลับสนิทแต่ก็มองออกว่าเขาอิดโรยกับการอดหลับอดนอนเพื่อคอยเช็ดตัวให้เธอ

เด็กสาวค่อยๆคลานเข่าขึ้นไปบนเตียง ยื่นมือเข้าไปจิ้มแก้มสากเบาๆ เมื่อเห็นว่าเหมราชยังนอนหลับตาพริ้มจึงขยับตัวออกห่างจากเขาเล็กน้อย ก่อนจะ...

พลั่ก!

"โอ๊ย! อะไรวะ" เหมราชสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็รู้สึกเหมือนตกลงมาจากตึกหลายชั้น เขาคงจะคิดว่านี่เป็นความฝันหากไม่เห็นตัวเองนอนอยู่บนพื้น และความเจ็บปวดนั้นมันของจริง

"เด็กแสบ" นักเลงหนุ่มกดเสียงต่ำ ดีดตัวลุกขึ้นพลางเสยผมลวกๆหมายจะลุกขึ้นมาจัดการเด็กขี้แกล้ง แต่ภาพที่เห็นทำให้เขาผ่อนคลายสีหน้าลงเล็กน้อย เพราะนาร์เนียยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง และไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย

"อื้อ~" เด็กสาวแสร้งขยับตัวไปมา ก่อนจะปรือตามองเพดานสีขาวอย่างงัวเงีย เธอปิดปากหาวหวอดๆพลางยืดแขนบิดขี้เกียจ ทำทีเป็นชะงักไปเมื่อเห็นเหมราชนั่งมองอยู่

"เพิ่งตื่นเหรอ" เขาถามเสียงแหบพร่า พร้อมกับลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ยื่นมือเข้าไปอังหน้าผากมนและจับตามลำคอของเธอ

"อื้อ!" นาร์เนียทำเสียงฮึดฮัดไม่ชอบใจ พร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นพิงหัวเตียง

"หนูจะตื่นตอนไหนก็ได้ นี่มันบ้านของหนู"

"ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" ด้วยความมันเขี้ยวในความน่ารักของเด็กสาว เหมราชจึงยื่นมือเข้าไปบีบปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆ แต่นาร์เนียก็รีบปัดออก

"ตัวไม่ค่อยร้อนแล้วนะ น่าจะใกล้หายแล้ว"

"กลับบ้านไปได้แล้ว หนูจะนอนต่อ"

"ยังไม่หายโกรธฉันเหรอ"

"ตอนที่เหมทำร้ายหนูเหมไม่คิดบ้างเหรอว่าหนูเจ็บ ไม่คิดบ้างเหรอว่าหนูก็โกรธเป็น หรือเห็นหนูเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์เลยไม่สนใจ"

"เธอน่าจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุดนะว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้าฉันต้องการแค่ระบายอารมณ์ฉันคงไม่ดึงเธอเข้ามาในชีวิตหรอก" เหมราชแย้ง

"หนูก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน หนูเคยคิดว่าเหมเป็นคนที่รู้จักหนูดีที่สุด เหมรู้ว่าหนูชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เหมรู้จักนิสัยของหนู เหมปกป้องหนู แต่วันนั้นเหมทำเหมือนไม่รู้จักหนูเลย"

"..." ใช่ เขาผิดเองที่หนักแน่นไม่พอ ปล่อยให้อารมณ์หึงหวงอยู่เหนือความเชื่อใจ