เมียนักเลง นิยาย บท 64

@คอนโดของบดินทร์

"น้องนาร์เนียยยยย" เพียงแค่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องพักหรูหราของบดินทร์ เสียงทักทายของสหรัฐที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ในห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้น นาร์เนียส่งยิ้มกลับไป พร้อมกับกวาดตามองรอบๆห้องด้วยสีหน้ามีคำถาม

"จัดงานตอนไหนเหรอคะ มีอะไรให้หนูช่วยไหม" เธอถามเจ้าของห้องที่เดินตามหลังมาติดๆ ทำเอาบดินทร์อึกอักที่จะตอบคำถามนั้น รีบส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากต้นน้ำและสหรัฐ

"ไงครับนางฟ้าน้อยของพี่ ไม่เจอกันหลายวันเลยนะ" เป็นต้นน้ำที่เอ่ยทักทายเบี่ยงเบนความสนใจของนาร์เนีย พร้อมกับตอบคำถามของเธอเพื่อไม่ได้ดูน่าสงสัยจนเกินไป "ไอ้บดินทร์มันไม่ได้จัดงานวันเกิดใหญ่โตหรอก วันนี้ก็แค่เป่าเค้กวันเกิดแล้วก็นั่งสังสรรค์กันนิดหน่อยแค่นั้นแหละ"

"เหรอคะ" นาร์เนียพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจทั้งที่แววตายังเต็มไปด้วยคำถาม เธอมองขวดเหล้าหลายสิบขวดที่วางเรียงกันอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาแล้วยิ้มแห้ง เครื่องดื่มพวกนั้นมันไม่เหมาะกับเธอเลย และบรรยากาศภายในห้องนี้ก็ไม่เหมือนงานเลี้ยงวันเกิดเลยแม้แต่น้อย

"ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ พี่บดินทร์จะตัดเค้กตอนไหนเหรอคะ" เด็กสาวถามหน้าซื่อเมื่อเดินเข้ามานั่งร่วมวงกับต้นน้ำและสหรัฐแล้ว ซึ่งมีบดินทร์เดินตามหลังเข้ามานั่งข้างๆ

"อยากกินเค้กไอติมต้องดื่มฉลองให้พี่ก่อนนะ" บดินทร์ยิ้มให้อย่างใจดี พร้อมกับหยิบแก้วเครื่องดื่มที่วางเรียงกันอยู่บนโต๊ะขึ้นมายื่นให้นาร์เนีย แต่เธอกลับส่ายหน้าปฏิเสธ หรี่ตามองพวกเขาทั้งสามคนอย่างหวาดระแวง

"ไม่ได้หลอกหนูมามอมเหล้าใช่ไหมคะ เหมอยู่ที่นี่ใช่ไหม เขาอยู่ไหนคะ แอบอยู่ในห้องนอนเหรอ" บดินทร์หัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อนถ้อยคำโกหกของตัวเอง ไม่ต่างจากต้นน้ำและสหรัฐที่ลนลานกระดกเหล้าเข้าปากหลายอึกจนไม่สามารถตอบคำถามของนาร์เนียได้

"ไอ้เหมมันไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก ถ้าน้องนาร์เนียไม่เชื่อก็เดินเข้าไปดูในห้องนอนได้เลย" เมื่อต้นน้ำและสหรัฐเอาตัวรวดด้วยการแสร้งทำเป็นหูทวนลม บดินทร์จึงต้องรับมือกับเด็กสาวเอง

"แล้วทำไมพี่บดินทร์ต้องให้หนูดื่มเหล้าก่อนกินเค้กด้วยคะ"

"วันนี้วันเกิดพี่ไง พี่ก็อยากให้เราดื่มให้พี่สักแก้วสองแก้ว จะได้กินเค้กไอติมอร่อยๆไง"

"กลิ่นมันไม่น่ากินเลย หนูขอกินเค้กไอติมเลยไม่ได้เหรอคะ" นาร์เนียมองเจ้าของวันเกิดตาแป๋ว

"นิดนึงนะ" บดินทร์คะยั้นคะยอพลางยื่นแก้วเหล้าให้ ทำให้นาร์เนียเลี่ยงไม่ได้ที่จะรับมันมา เธอมองมันอย่างชั่งใจ ก่อนจะบีบจมูกแน่นแล้วกลืนมันลงคอ

"แค่กๆ! สะ..แสบ แสบคอ" เธอสำลักหน้าดำหน้าแดงเมื่อแอลกอฮอล์แสบร้อนไหลผ่านลงคอ รีบวางแก้วในมือลง แล้วรับน้ำเปล่าที่ต้นน้ำส่งมาให้กระดกเข้าปากล้างรสชาติที่ไม่คุ้นเคย

"แหวะ!" เด็กสาวทำหน้าขยาดพลางลูบคอปอยๆ

"แรกๆก็แบบนี่แหละ เดี๋ยวก็ชิน" ต้นน้ำหัวเราะเบาๆอย่างนึกขำกับท่าทางขยาดของเด็กสาว

"นะ..หนูไม่กินแล้วนะ มันไม่อร่อยเลย แสบคอมากๆเหมือนจะเผาคอหนูเลย หนูอยากกินเค้กไอติมแล้วค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปเอาสปายกับฟูลมูนมาให้ดีกว่า แอลกอฮอล์น้อย น่าจะถูกปากน้องนาร์เนีย" สหรัฐวางแก้วเหล้าในมือลง แล้วเดินออกไปทันทีโดยไม่ถามความเห็นจากนาร์เนียก่อนว่าอยากจะลิ้มลองสิ่งที่เขาเสนอให้รึเปล่า

"แค่นี้คงพอนะ" ไม่นานนักสหรัฐก็เดินกลับมาพร้อมกับเครื่องดื่มเต็มสองมือ นาร์เนียที่เห็นอย่างนั้นได้แต่มองตาปริบๆ

"ลองชิมดูสิ มันอร่อยนะ รสชาติเหมือนน้ำผลไม้ผสมแอลกอฮอล์นิดหน่อย ไม่บาดคอแน่นอน" เขาวางมันลงตรงหน้าเธอพร้อมกับเปิดขวดให้เสร็จสรรพ แล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม

"มา ดื่มให้ไอ้บดินทร์มันหน่อย" ต้นน้ำยื่นแก้วเหล้ามาตรงหน้า ทำให้นาร์เนียเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องหยิบขวดเครื่องดื่มขึ้นมาชนแก้วกับเขา

เธอมองมันอย่างชั่งใจ ก่อนจะจิบเข้าปากเล็กน้อยเพื่อลิ้มลองรสชาติ เมื่อเห็นว่ารสชาติของมันแตกต่างจากเหล้าอย่างสิ้นเชิงจึงกระดกเข้าปากอึกใหญ่ราวกับน้ำเปล่า ทำเอาบดินทร์ ต้นน้ำ และสหรัฐนั่งอึ้ง

"รสชาติมันอร่อยดีค่ะ" นาร์เนียยิ้มแป้นหลังจากกระดกมันจนเกือบหมดขวด

"กระดกแบบนั้นเมาเร็วนะ" บดินทร์ว่า