เมียนักเลง นิยาย บท 77

"ฮะ..เฮียเหม" หัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเหมือนจะหยุดทำงานเอาเสียดื้อๆเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนมองอยู่คือเหมราช นาร์เนียจ้องมองคู่หมั้นหนุ่มไม่วางตา เหมือนกับที่เขาเองก็ไม่ได้ละสายตาไปจากเธอเหมือนกัน เธอไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นนานหรือยัง แต่ก็แอบหวังว่าเขาจะยืนอยู่ตรงนั้นนานพอที่จะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่ต้น

"เฮียเหม" ทันทีที่กิจกรรมรับน้องวันแรกผ่านพ้นไป นาร์เนียก็รีบปลีกตัวออกมาหาเหมราชที่ยังยืนรออยู่ที่เดิม สีหน้าไม่สบอารมณ์ของเขาทำให้เธอรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อยที่จะเดินเข้าไปประชิดตัว

"..." มีเพียงเสียงพ่นลมหายใจหนักๆที่ดังให้ได้ยิน หากแต่ไร้ซึ่งคำพูดจากปากของเขา ความเงียบของเหมราชกระตุ้นความกลัวของเด็กสาว เธอมองเขาด้วยแววตาสั่นระริกขณะก้าวขาสั่นเทาเข้าไปยืนประชิดแผงอกแกร่ง

"เฮียเหมฟังหนูก่อนนะ หนูโดนรุ่นพี่แกล้ง หนูไม่ได้อยากบอกรักคนอื่นนอกจากเฮียเหมของหนูเลย หนูรักเหมคนเดียวนะ" นาร์เนียอธิบายเสียงสั่นเมื่อเห็นเหมราชยังเงียบ

"ถอย" เหมราชกดเสียงต่ำ พร้อมกับดันตัวคู่หมั้นสาวออกห่าง ดวงตาคมกริบไม่ได้จ้องมองใบหน้าหวานของคนตรงหน้าอย่างที่ควรจะเป็น นาร์เนียที่เห็นอย่างนั้นจึงมองตามสายตาของเขาไป

"เหมอย่า!" เด็กสาวปรามเสียงหลงเมื่อเห็นดวงตาคมกริบของเหมราชจ้องมองแผ่นหลังของชาลีที่กำลังเดินออกไปจากลานกิจกรรม เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดรัดเขาไว้จากทางด้านหลังเมื่อเขาเดินอาดๆออกไปหมายจะตามไปเอาเรื่องชาลี

"ปล่อย!" นักเลงหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างโกรธจัด แต่นาร์เนียกลับกอดรัดแน่นกว่าเดิม

"เหมฟังหนูก่อนนะ ไหนเหมเคยสัญญากับหนูแล้วไงว่าจะใจเย็นกว่านี้"

"ก่อนจะฟังหนูเฮียขอกระทืบมันก่อนเถอะ"

"เหมไม่รักหนูแล้วเหรอ ทำไมไม่รักษาสัญญา" เหมราชพ่นลมหายใจหนักๆ พยายามระงับอารมณ์เมื่อคู่หมั้นสาวทวงถามสัญญาที่เคยให้ไว้ ก่อนจะขืนตัวออกจากการกอดรัด

"กลับบ้านกันนะ" นาร์เนียส่งสายตาออดอ้อนเมื่อเหมราชยอมหมุนตัวกลับมา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ไพลินเดินตามมาพอดี

เหมราชปรายตามองไพลินเพียงนิด ก่อนจะดันตัวนาร์เนียไปหาเพื่อนของเธอ ซึ่งไพลินก็จับประคองนาร์เนียไว้อย่างงุนงง

"ฝากหน่อย" เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินอาดๆออกไป ทว่าเสียงตะโกนถัดมาของเขาก็ทำเอานาร์เนียที่กำลังงุนงงเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

"ไอ้ชาลี!!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเหมราชเรียกความสนใจจากนักศึกษาหลายสิบชีวิตที่ยังรวมตัวกันอยู่ในลานกิจกรรมให้มองมาที่เขาเป็นตาเดียว เจ้าของชื่ออย่างชาลีเองก็หมุนตัวกลับไปตามเสียงตะโกนของเหมราชเหมือนกัน

"ไอ้เหมราช" ชาลีขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นเหมราชเดินตรงมาหาด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด แต่ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรเหมราชก็พุ่งตัวเข้ามาปล่อยหมัดหนักๆใส่หน้าเต็มแรง

ผัวะ!

"มึงอยากมีเรื่องกับกูให้ได้เลยใช่ไหมไอ้ชาลี!" เหมราชถามเสียงเกรี้ยว การกระทำอุกอาจของเขาสร้างความตกใจให้เพื่อนๆของชาลีที่ยืนอยู่ข้างหลังไม่น้อย แต่ทุกคนก็ยืนดูอยู่ห่างๆเพราะเห็นว่าเหมราชเดินมาคนเดียว

"เป็นห่าอะไรของมึงวะ" ชาลีหันหน้ากลับมา ผลักอกถามอย่างเอาเรื่อง

"กูขอเตือนอย่ายุ่งกับเมียกูอีก!"

"เมียมึง?" ชาลีขมวดคิ้วมึนงง ก่อนที่ต่อมาจะแสยะยิ้ม "ก็พอได้ยินข่าวมาบ้างนะว่ามึงมีเมียแล้ว แต่มาไล่ต่อยกูแบบนี้มันไม่ดูเป็นหมาบ้าไปหน่อยเหรอวะ กูไม่รู้จักเมียมึง อย่ามาทำตัวกร่างแถวนี้ คณะนี้ไม่ใช่ถิ่นมึง"

"กูไม่สนว่าถิ่นใคร แล้วก็จำใส่สมองของมึงไว้ด้วยว่าเมียกูชื่อนาร์เนีย อย่ายุ่งกับผู้หญิงของกูอีก"

"..." ชาลีเงียบไปเมื่อได้ยินชื่อของผู้หญิงที่ตัวเองถูกใจหลุดออกมาจากปากเหมราช ทั้งที่เพิ่งเจอกันวันแรกแต่กลับรู้สึกเสียดายที่รู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว

"กูไม่ชอบพูดอะไรหลายๆรอบ มึงน่าจะรู้นะ" เหมราชกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะเดินกลับไปหานาร์เนียที่ยืนอึ้งอยู่ และมีไพลินยืนทำหน้าสะใจอยู่ข้างๆ

"กลับบ้าน"

"ดะ..เดี๋ยวสิ แล้วเพื่อนหนูล่ะ" นาร์เนียขืนตัวไว้ในตอนที่โดนเหมราชลากแขนออกมา เธอหันกลับไปมองไพลิน ซึ่งไพลินก็โบกมือให้เป็นเชิงว่าเข้าใจ

@คอนโดของเหมราช