เมียนักเลง นิยาย บท 76

"เห็นไหมว่ารุ่นพี่ยืนอยู่ตรงนี้ทำไมยังคุยกัน!" ไพลินชักสีหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อโดนรุ่นพี่คนเดิมตะเบ็งเสียงถาม เธอปรายตามองรุ่นพี่ทุกคนที่ยืนเรียงหน้ากระดานอยู่ตรงหน้าพลางเสยผมลวกๆ ในขณะที่นาร์เนียเดินเข้ามายืนข้างๆอย่างสงบเสงี่ยม

ท่าทางน่าเกรงขามของรุ่นพี่ชั้นปีที่สองหลายสิบคนทำให้นักศึกษาที่เดินเข้ามารวมตัวในลานกิจกรรมต่างพากันเงียบเสียงอย่างพร้อมเพรียง พร้อมทั้งจัดระเบียบแถวด้วยตัวเองโดยที่รุ่นพี่ยังไม่ได้ออกคำสั่ง ทั้งที่เมื่อสักครู่ยังพูดคุยกันเสียงดัง

"รุ่นพี่ถามทำไมไม่ตอบคะน้อง" ผู้หญิงคนหนึ่งถามหน้าเข้มเมื่อเห็นไพลินและนาร์เนียเอาแต่ยืนเงียบ หล่อนเป็นหนึ่งในรุ่นพี่ชั้นปีที่สอง

"ขอถามกลับได้ไหมคะว่าพวกเราผิดอะไรถึงต้องเรียกออกมายืนตรงนี้" ไพลินถาม ซึ่งนาร์เนียเองก็พยักหน้าเห็นด้วย เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาไล่มองรุ่นพี่หลายสิบคนที่ยืนเรียงอยู่ตรงหน้า

"รุ่นพี่ถามก็ตอบ! ไม่ใช่ถามกลับ!"

"เราเห็นค่ะว่ารุ่นพี่ยืนอยู่ แต่พวกหนูก็ไม่ได้คุยกันแค่สองคนนะคะ คนอื่นก็คุยกันเยอะแยะเลย" นาร์เนียเป็นเจ้าของคำตอบนั้น

"คุณพูดแบบนี้หมายความว่าอยากให้พวกผมลงโทษเพื่อนๆของคุณทุกคนด้วยใช่ไหม!" รุ่นพี่หนุ่มเจ้าของสีหน้าดุดุนตะเบ็งเสียงถาม

"อ้าว แล้วที่รุ่นพี่เรียกเราออกมาแค่สองคนเพราะอยากให้เรารับโทษแทนเพื่อนทุกคนว่างั้น? ทั้งที่เห็นอยู่ว่าทุกคนก็คุยกัน จะเอาแบบนี้จริงดิ?" ไพลินเลิกคิ้วถาม พร้อมกับกอดคอนาร์เนียเข้ามายืนใกล้ๆ นาร์เนียเองก็ทำหน้าบึ้งมองรุ่นพี่หลายสิบคนอย่างกล้าๆกลัวๆเหมือนกัน

"ถ้าจะเรียกตัวเองว่ารุ่นพี่ก็ช่วยทำตัวให้น่าเคารพนับถือสมกับเป็นรุ่นพี่หน่อย เพราะเห็นรุ่นพี่แบบนี้แล้วมันยกมือไหว้ไม่ลงว่ะ" รุ่นพี่หลายสิบคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กเมื่อได้ฟังคำพูดของไพลิน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพูดประโยคหนึ่งออกมา

"ถ้าไม่อยากโดนรุ่นพี่ทำโทษก็ทำตัวให้มันดีๆหน่อย กลับไปนั่งที่ของตัวเองได้แล้ว"

"หึ" ไพลินแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน นึกสมเพชรุ่นพี่ที่ยังวางมาดเคร่งขรึมเพื่อสร้างความน่าเกรงขามให้ตัวเอง แต่เพราะไม่อยากมีเรื่องมีราวเธอจึงเดินกอดคอนาร์เนียกลับไปนั่งที่เดิม ขณะที่นักศึกษาคนอื่นๆจัดแถวกันเสร็จแล้ว

"ไพลินสุดยอดเลย" นาร์เนียยกนิ้วโป้งชื่นชมในความกล้าของเพื่อนสาว

"บอกแล้วว่ารุ่นพี่พวกนี้มันไม่น่าเคารพ"

"แต่พวกเขาโหดมากๆเลย"

"พวกนี้เหมือนพวกเก็บกดมากกว่า ตอนปีหนึ่งโดนรุ่นพี่ทำไว้เยอะ พอขึ้นปีสองเลยทำกับรุ่นน้องเหมือนที่ตัวเองเคยโดน แต่รุ่นพี่บางคนก็น่าเคารพนะ บางคนก็ไม่ ถ้าเจอรุ่นพี่ที่ชอบกร่างใส่ก็อย่าไปกลัวมัน หัดสู้คนซะบ้าง" นาร์เนียพยักหน้ารับ พร้อมกับหย่อนตัวนั่งลง โดยมีไพลินนั่งอยู่ข้างหลัง

"ทำไมยังไม่เริ่มกิจกรรมรับน้อง" ในขณะที่นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งกำลังนั่งก้มหน้ารอฟังคำสั่งของรุ่นพี่ น้ำเสียงทุ่มต่ำของใครบางคนก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน ทำให้ทุกคนที่กำลังนั่งก้มหน้าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียงนั้นพร้อมกัน

นาร์เนียเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเจ้าของน้ำเสียงทุ่มต่ำเมื่อสักครู่คือคนที่เธอเดินเซ่อซ่าไปชนเมื่อเช้านี้ เขาเดินมาพร้อมกับผู้ชายอีกหลายคนซึ่งเธอคิดว่าคงจะเป็นเพื่อนของเขา เด็กสาวรีบก้มหน้าหลบสายตาเมื่อจู่ๆเขาคนนั้นก็มองมาที่เธอ

"กับคนนี้ฉันไม่สู้นะ" ไพลินที่นั่งอยู่ข้างหลังเลื่อนใบหน้าเข้ามากระซิบกระซาบ

"ทำไมล่ะ" นาร์เนียเอี้ยวหน้ากลับไปถาม

"หล่อเกิน ฉันให้อภัย โทรเรียกเฮียเหมราชมาไฝว้แทนนะ ดูท่าเขาจะสนใจเธอ"

"ไพลินใจร้าย" เด็กสาวทำหน้ามุ่ย

"สองคนนั้นคุยอะไรกัน" น้ำเสียงทุ่มต่ำของผู้ชายคนเดิมดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาหัวใจดวงน้อยของนาร์เนียเต้นแรงไม่เป็นส่ำ เธอก้มหน้าหลบสายตารุ่นพี่หนุ่ม