เมียนักเลง นิยาย บท 75

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

"เหมมมมม! คนหล่อของหนู~ เหมคนหล่อ เหมคนหล่อไปส่งหนูที่มหาลัยหน่อยยยยย~"

"อื้อ~" น้ำเสียงคุ้นหูดังรบกวนข้างกกหูในช่วงเช้าของวันใหม่ที่แสงแดดเริ่มสาดส่องเข้ามาในห้องนอน เหมราชเปล่งเสียงครางอื้อในลำคอเบาๆขณะพลิกตัวนอนตะแคงข้าง แต่ก็โดนศีรษะทุยเล็กของเจ้าของเสียงเมื่อสักครู่ดันเข้ามาคลอเคลียใต้ปลายครางจนต้องลืมตาตื่น

"ก่อกวนแต่เช้าเลยนะ" เขาเอ็ดคู่หมั้นสาวเบาๆ พร้อมกับกอดรัดศีรษะของเธอไว้แนบอก

"วันนี้หนูมีเรียนตอนเช้านะ ตอนเย็นมีรับน้องด้วย เฮียเหมไปส่งหนูที่มหาลัยหน่อยสิ"

"กี่โมงแล้ว เฮียยังไม่ได้อาบน้ำเลย"

"เจ็ดโมงกว่าแล้วค่ะ เฮียไม่ต้องอาบน้ำหรอก แค่ล้างหน้าแปรงฟันก็พอ เพราะเฮียเหมของหนูตัวหอมอยู่แล้ว"

"หนูก็ตัวหอมนะ ได้กลิ่นหนูทีไรเหมน้อยมันอยากเข้าไปสำรวจถ้ำของหนูทุกที" นักเลงหนุ่มยิ้มกริ่ม พลิกตัวนอนหงายอีกครั้ง แล้วยกตัวนาร์เนียขึ้นมานอนราบบนร่างกายเปลือยเปล่า มือหนาบีบเคล้นบั้นท้ายงอนงามเบาๆ พร้อมกับรูดแพตตี้ตัวจิ๋วของเธอออกอย่างชำนาญ

"ขอเวลาครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวเฮียซิ่งรถไปส่ง"

"ไม่เอา" นาร์เนียตอบหน้ามุ่ยเมื่อโดนดันตัวให้ลุกขึ้น ก่อนที่มือหนาหยาบกร้านจะเลื่อนเข้ามาบีบขยำดอกไม้งามเบาๆ เพียงแค่นั้นร่างกายก็ตอบสนองสัมผัสของเขาด้วยการปลดปล่อยน้ำหล่อลื่นออกมาเปิดทาง

"เมื่อคืนเฮียเหมก็ทำแล้ว"

"เมื่อคืนก็ส่วนของเมื่อคืน วันนี้ก็ส่วนของวันนี้" เขาใช้มือหนารวบกระโปรงนักศึกษาของเธอไว้ ขณะที่มืออีกข้างหนึ่งชักรูดแก่นกายใหญ่เบาๆ ก่อนจะดันมันเข้าไปในร่องสวาทฉ่ำแฉะ

"อ๊า..เฮียไม่ใส่ถุงยางอีกแล้ว"

"พูดเหมือนเฮียเคยใส่" เหมราชกระตุกยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับยื่นมือขึ้นไปปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอออก ก่อนจะเริ่มกระแทกกระทั้นร่องสวาทอย่างหนักหน่วงจนมันกระตุกตอดรัด

"ฮะ..เฮียคะ..อ๊า..ยะ..อย่ากระแทกแรง"

"เจ็บหรือเสียว" เด็กสาวกัดปากเบาๆ ขยับสะโพกตอบรับสัมผัสร้อนแรงของเขาให้เป็นคำตอบ

มันเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่เขาและเธอใช้ช่วงเวลาเหล่านั้นตักตวงความสุขจากเรือนร่างของกันและกัน ใช้ความเร่าร้อนปรนเปรอกันเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

@มหาวิทยาลัย

"มาช้าอีกตามเคย ฉันยืนรอจนรากจะงอกอยู่แล้วเนี่ย" นาร์เนียยิ้มแหยเมื่อเดินเข้ามาในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์แล้วเห็นไพลินยืนเท้าเอวรออยู่ หล่อนทำหน้าบูดบึ้งทันทีที่เห็นหน้าเธอ

"บอกเฮียเหมราชของเธอให้เพลาๆเรื่องบนเตียงลงบ้างก็ดีนะ ฉันต้องยืนรอเธอเกือบทุกวันเลยเนี่ย"

"มะ..ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นสักหน่อยที่ทำให้เรามาสาย ไพลินก็รู้นิว่ารถในเมืองติดจะตาย"

"เหรอจ๊ะ" ไพลินทำหน้าล้อเลียน ก่อนจะเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนสาว "จะด่าว่าตอแหลมันก็แรงไปสำหรับเด็กน้อยหอยสังข์อย่างเธอ เอาเป็นว่าเธอโกหกไม่เนียนก็แล้วกัน"

"เราขอโทษก็ได้ที่ให้ไพลินรอนาน งั้นเราไปเรียนกันดีกว่าโนะ" ไม่รอให้ไพลินได้บ่นอะไรต่อ นาร์เนียก็รีบเดินก้มหน้าเข้าไปในอาคารเรียนอย่างรวดเร็ว

"นาร์เนีย!" เสียงตะโกนของไพลินดังขึ้นตามหลัง ทำให้นาร์เนียเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นเพื่อไม่ให้ไพลินเดินตามทัน

ปึก!

"โอ๊ย!" เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเร่งฝีเท้า ทำให้ไม่ทันระวังว่าจะมีใครเดินสวนออกมาหรือมีใครยืนอยู่ตรงหน้าหรือเปล่า นาร์เนียหลุดเสียงอุทานด้วยความตกใจเมื่อเผลอเดินชนแผ่นหลังของใครบางคนจนเกือบเสียหลักล้มลง

เธอถอยหลังออกมาลูบหน้าผากปอยๆ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เจ้าของแผ่นหลังกำยำหมุนตัวกลับมาพอดี ใบหน้าหล่อเหลาของเขาสะกดให้เธอจ้องมองจนไม่อาจละสายตา

"ขะ..ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ" นาร์เนียกล่าวขอโทษขณะไล่มองดวงหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้า เขาดูงุนงงที่โดนเธอชนเข้าอย่างจัง

"นาร์เนีย!" ไพลินวิ่งหน้าตื่นเข้ามายืนข้างๆ พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบ "ฉันตะโกนเรียกแล้วยังจะเซ่อซ่าเดินมาชนเขาอีกนะ"

"เรามองไม่เห็น ตอนมองเห็นก็เบรกไม่ทันแล้ว" นาร์เนียกระซิบตอบ

"ปีหนึ่งใช่ไหม ชื่ออะไร" น้ำเสียงทุ่มของคนตรงหน้าดังขึ้น ทำให้นาร์เนียและไพลินรีบหันหน้ากลับไปหาเจ้าของเสียงอย่างพร้อมเพรียง

"ชื่อนาร์เนียค่ะ ขอโทษนะคะที่เดินชนรุ่นพี่" นาร์เนียมองชายหนุ่มตาแป๋วอย่างลืมตัว ทำเอาคนโดนมองชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่มุมปากหนาจะยกยิ้มอย่างยากจะคาดเดา

"เดาว่าเธอคงไม่รู้จักฉันถึงกล้าเดินชนฉัน"

"นะ..หนูขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"

"หึ" ชายหนุ่มนิรนามกระตุกยิ้มมุมปากอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไป แต่ยังไม่วายกล่าวทิ้งท้าย "ถ้าเจอกันอีกเธอจะเป็นคนแรกที่ฉันลงโทษ"

นาร์เนียได้แต่ยืนเสียวสันหลังกับคำพูดของรุ่นพี่หนุ่ม เธอมองไพลินตาแป๋วเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ แต่เพื่อนสาวกลับยักไหล่ให้เป็นเชิงว่าจนปัญญาที่จะช่วย

"ไพลินเดินเร็วๆสิ เดี๋ยวก็โดนลงโทษหรอก"

"ลงโทษฉันน่ะได้ แต่ต้องลงโทษเพราะฉันทำผิดเท่านั้นนะ ถ้าจะลงโทษเพราะหมั่นไส้ต่อให้เป็นรุ่นพี่ฉันก็ไม่ไว้หน้า" ไพลินดึงแขนออกจากการเกาะกุม แล้วกอดคอนาร์เนียไว้หลวมๆ

"กำลังเดินแบบกันอยู่เหรอครับน้อง! เห็นไหมว่ารุ่นพี่ยืนรออยู่!" เสียงตะโกนของรุ่นพี่คนเดิมดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอานาร์เนียรีบก้มหน้างุดเมื่อเห็นสายตาของรุ่นพี่มองมาที่เธอและไพลิน

"รุ่นพี่แบบนี้แหละที่ไม่น่าเคารพ" ไพลินว่า พร้อมกับกอดคอนาร์เนียเข้าไปนั่งรวมกลุ่มกับนักศึกษาคนอื่นๆ

"ไม่น่าเคารพตรงไหนเหรอ"

"อ้างความเป็นรุ่นพี่เพื่อข่มขวัญรุ่นน้องให้เคารพ มุกเดิมๆที่ใช้กันมาตั้งแต่มัธยม น่าเบื่อ"

"แต่เราว่ารุ่นพี่เขาแค่ทำหน้าที่ของเขานะ"

"จะหน้าที่หรือไม่หน้าที่ก็ช่างหัวมันเถอะ เอาเป็นว่าฉันเกลียดรุ่นพี่ที่ชอบข่มรุ่นน้องก็แล้วกัน"

"เกลียดเฮียเหมราชด้วยไหม" นาร์เนียถาม

"ฉันให้อภัยคนหล่อเสมอ โดยเฉพาะเฮียเหมราชของเธอ หล่อจนอยากเสนอตัวเป็นเมียน้อยเลย"

"งั้นให้อภัยพี่บดินทร์ด้วยสิ พี่บดินทร์ก็หล่อนะ"

"สาบานว่าถ้ามีโอกาสฉันจะเอาตีนเหยียบหน้ามัน"

"..." คำตอบของไพลินทำนาร์เนียเสียวสันหลังแทนบดินทร์

"น้องสองคนนั้นคุยอะไรกัน! เห็นไหมว่าเพื่อนคนอื่นเขากำลังจัดแถวกันอยู่!"

"อะไรนักหนาวะ" ไพลินขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นรุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนขึ้นและมองมาที่เธอกับนาร์เนีย ทั้งที่นักศึกษาคนอื่นๆก็ส่งเสียงดังไม่ต่างกัน

"น้องสองคนนั้นลุกขึ้นมายืนข้างหน้าดิ๊!" รุ่นพี่คนเดิมสั่งเสียงเข้ม

"ไพลินเดินออกไปก่อนสิ" นาร์เนียบอก

"เธอนี่มันเด็กน้อยจริงๆเลย" ไพลินถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินเสยผมออกไปหารุ่นพี่ที่ยืนเรียงหน้ากระดานกันอยู่ข้างหน้า ทำให้นาร์เนียเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องเดินตามออกไป