เมียนักเลง นิยาย บท 74

"ไพลิน! ไพลินรอเราด้วย" นาร์เนียรีบวิ่งกระหืดกระหอบตามไพลินไปเมื่อเห็นว่าหล่อนกำลังจะเดินออกไปจากคณะฯทั้งที่ใบหน้าและเสื้อผ้ายังเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำส้มคั้น

"ไพลินจะไปไหนเหรอ" เด็กสาวถามเสียงกระท่อนกระแท่นสลับกับหอบหายใจเมื่อวิ่งตามไพลินทัน พร้อมกับยื่นมือสั่นเทาเข้าไปจับแขนเพื่อนใหม่ไว้เพื่อไม่ให้หล่อนเดินหนี

"ไปห้องน้ำ" สีหน้าหงุดหงิดของไพลินอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อคนที่พูดคุยด้วยคือนาร์เนีย

"ไปเข้าห้องน้ำในคณะนี้ก็ได้นะ ไม่มีใครว่าหรอก"

"มาเรียนมหาลัยวันแรกก็โดนรุ่นพี่เวรรับน้องเลย" ไพลินทำหน้าเซ็งเมื่อนึกถึงสีหน้าไร้สำนึกผิดของผู้ชายนิสัยเสียที่กล้าสาดน้ำหวานใส่หน้าผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก เธอคงจะหลงเคลิบเคลิ้มในความหล่อเหลาของเขาถ้าเขาทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่น่าเคารพนับถือมากกว่านี้

"เราขอโทษแทนพี่บดินทร์ด้วยนะ ปกติพี่บดินทร์เป็นคนน่ารักมากๆเลย แต่พอโดนไพลินต่อยเลยไม่พอใจ เพราะไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนั้น"

"ขอโทษแทนมันทำไม มันเป็นคนทำก็ให้มันมาขอโทษเองสิ" ไพลินสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม ตั้งท่าจะเดินผ่านหน้านาร์เนียออกไป แต่ก็โดนรั้งแขนไว้อีกครั้ง

"ไพลินโกรธเราด้วยรึเปล่า เราขอโทษแทนพี่บดินทร์จริงๆนะ กลับไปกินข้าวกับเรานะ เดี๋ยวเราแบ่งไอติมให้หลายๆแท่งเลย"

"แต่ถ้าฉันกลับไปแล้วไอ้บดินทร์อะไรนั่นมันไม่ยอมขอโทษฉัน ฉันจะถอดเสื้อฟาดหน้ามันตรงนั้นเลยนะ เอาไหมล่ะ?"

"เอ่อ..." นาร์เนียได้แต่กะพริบตามองปริบๆเมื่อไพลินลั่นประโยคนั้นออกมา ทำให้ไพลินอาศัยจังหวะที่เธอเผลอดึงแขนออกจากการเกาะกุมอีกครั้ง

"เธอกลับไปกินข้าวกับเฮียเหมราชต่อเถอะ เวลาฉันหงุดหงิดฉันชอบอยู่คนเดียว"

"ไพลินโกรธเราไหม"

"เห็นฉันเป็นเด็กสามขวบรึไง ฉันโตแล้วแยกแยะได้ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเลิกคบเธอเป็นเพื่อนหรอก เพราะหน้าเหวี่ยงอย่างฉันก็หาเพื่อนยากพอๆกับเธอนั่นแหละ"

"งั้นเดี๋ยวเรากินข้าวเสร็จแล้วจะรีบกลับไปหาไพลินที่คณะนะ"

"ไม่ต้องรีบหรอก ฉันว่าจะขับรถออกไปซื้อเสื้อนักศึกษาตัวใหม่สักหน่อย แต่น่าจะกลับมาทันเข้าเรียนภาคบ่ายพอดี ไปก่อนนะ" ไพลินกล่าวทิ้งท้ายยาวเหยียด ก่อนจะผลุนผลันเดินออกไปโดยไม่เปิดโอกาสให้นาร์เนียแย้งอะไร

เด็กสาวถอนหายใจพรืดใหญ่ขณะมองไพลินเดินห่างออกไปเรื่อยๆ เธอยืนอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งแผ่นหลังของไพลินหายลับไป จึงเดินกลับไปหาเหมราชในศูนย์อาหารอีกครั้ง

"อ้าว เพื่อนไปไหนแล้วล่ะน้องนาร์เนีย" สหรัฐถามทันทีที่เดินกลับมาถึงโต๊ะ

"ไปซื้อเสื้อนักศึกษาตัวใหม่มั้งคะ เห็นบอกแบบนั้นค่ะ" เธอตอบ พร้อมกับนั่งลงข้างๆเหมราช ซึ่งสหรัฐก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

"เฮียไปซื้อข้าวราดแกงมาให้ พะแนงหมูกับผัดเผ็ดไก่ กินได้ไหม" เหมราชขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้คู่หมั้นสาว พร้อมทั้งยกแขนขึ้นมากอดคอแสดงความเป็นเจ้าของ

"กินได้ค่ะ แล้วไหนข้าวของเฮียเหมคะ"

"ไม่ค่อยหิว กินก่อนเลย" นาร์เนียทำหน้ามุ่ยกับคำตอบของนักเลงหนุ่ม ก่อนจะเลื่อนจานข้าวไปวางตรงหน้าของเขา

"ถ้าเฮียเหมไม่กินหนูก็ไม่กิน เพราะเมื่อเช้าเฮียเหมยังไม่ได้กินอะไรเลย เฮียเหมต้องกินข้าว"

"หึง?" นักเลงหนุ่มยิ้มถาม ซึ่งนาร์เนียก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบ

"หนูหวง ไม่เอาเหลนรหัสผู้หญิงนะ"

"ที่นี่ใช้วิธีจับฉลากหาพี่รหัส เฮียไม่รู้หรอกว่าปีนี้จะได้เป็นปู่รหัสของใคร"

"ของหนู~ ของหนูคนเดียว"

"มีมหาลัยไหนเขาจับสายสหรัสข้ามคณะบ้างล่ะ" นาร์เนียก้มหน้าพลางทำหน้ามุ่ย เพียงแค่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นได้ใกล้ชิดเขาเหมือนเธอก็รู้สึกหึงหวง ตอนนี้เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเหมราชถึงหวงหึงเธอนักเวลาที่มีผู้ชายคนอื่นมองเธอ

"ไม่ต้องหึงหวงไปก่อนหรอก คณะนี้ไม่ค่อยมีผู้หญิง ถึงจะมีก็ไม่น่ารักเท่าหนูหรอก"

"จริงเหรอ~"

"ไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหก แล้วอีกอย่างน้องรหัสกับหลานรหัสของเฮียก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น" นาร์เนียเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น

"ถ้าปีนี้เฮียเหมได้เหลนรหัสสวยหนูจะไม่พูดกับเฮียเหมเลยนะ"

"หึ" เหมราชหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนึกขำกับคำขู่ของคู่หมั้นสาว บดินทร์ ต้นน้ำ และสหรัฐที่มองอยู่ก็อมยิ้มตามกับความขี้หึงของนาร์เนีย