เมียนักเลง นิยาย บท 74

"ไพลิน! ไพลินรอเราด้วย" นาร์เนียรีบวิ่งกระหืดกระหอบตามไพลินไปเมื่อเห็นว่าหล่อนกำลังจะเดินออกไปจากคณะฯทั้งที่ใบหน้าและเสื้อผ้ายังเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำส้มคั้น

"ไพลินจะไปไหนเหรอ" เด็กสาวถามเสียงกระท่อนกระแท่นสลับกับหอบหายใจเมื่อวิ่งตามไพลินทัน พร้อมกับยื่นมือสั่นเทาเข้าไปจับแขนเพื่อนใหม่ไว้เพื่อไม่ให้หล่อนเดินหนี

"ไปห้องน้ำ" สีหน้าหงุดหงิดของไพลินอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อคนที่พูดคุยด้วยคือนาร์เนีย

"ไปเข้าห้องน้ำในคณะนี้ก็ได้นะ ไม่มีใครว่าหรอก"

"มาเรียนมหาลัยวันแรกก็โดนรุ่นพี่เวรรับน้องเลย" ไพลินทำหน้าเซ็งเมื่อนึกถึงสีหน้าไร้สำนึกผิดของผู้ชายนิสัยเสียที่กล้าสาดน้ำหวานใส่หน้าผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก เธอคงจะหลงเคลิบเคลิ้มในความหล่อเหลาของเขาถ้าเขาทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่น่าเคารพนับถือมากกว่านี้

"เราขอโทษแทนพี่บดินทร์ด้วยนะ ปกติพี่บดินทร์เป็นคนน่ารักมากๆเลย แต่พอโดนไพลินต่อยเลยไม่พอใจ เพราะไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนั้น"

"ขอโทษแทนมันทำไม มันเป็นคนทำก็ให้มันมาขอโทษเองสิ" ไพลินสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม ตั้งท่าจะเดินผ่านหน้านาร์เนียออกไป แต่ก็โดนรั้งแขนไว้อีกครั้ง

"ไพลินโกรธเราด้วยรึเปล่า เราขอโทษแทนพี่บดินทร์จริงๆนะ กลับไปกินข้าวกับเรานะ เดี๋ยวเราแบ่งไอติมให้หลายๆแท่งเลย"

"แต่ถ้าฉันกลับไปแล้วไอ้บดินทร์อะไรนั่นมันไม่ยอมขอโทษฉัน ฉันจะถอดเสื้อฟาดหน้ามันตรงนั้นเลยนะ เอาไหมล่ะ?"

"เอ่อ..." นาร์เนียได้แต่กะพริบตามองปริบๆเมื่อไพลินลั่นประโยคนั้นออกมา ทำให้ไพลินอาศัยจังหวะที่เธอเผลอดึงแขนออกจากการเกาะกุมอีกครั้ง

"เธอกลับไปกินข้าวกับเฮียเหมราชต่อเถอะ เวลาฉันหงุดหงิดฉันชอบอยู่คนเดียว"

"ไพลินโกรธเราไหม"

"เห็นฉันเป็นเด็กสามขวบรึไง ฉันโตแล้วแยกแยะได้ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเลิกคบเธอเป็นเพื่อนหรอก เพราะหน้าเหวี่ยงอย่างฉันก็หาเพื่อนยากพอๆกับเธอนั่นแหละ"

"งั้นเดี๋ยวเรากินข้าวเสร็จแล้วจะรีบกลับไปหาไพลินที่คณะนะ"

"ไม่ต้องรีบหรอก ฉันว่าจะขับรถออกไปซื้อเสื้อนักศึกษาตัวใหม่สักหน่อย แต่น่าจะกลับมาทันเข้าเรียนภาคบ่ายพอดี ไปก่อนนะ" ไพลินกล่าวทิ้งท้ายยาวเหยียด ก่อนจะผลุนผลันเดินออกไปโดยไม่เปิดโอกาสให้นาร์เนียแย้งอะไร

เด็กสาวถอนหายใจพรืดใหญ่ขณะมองไพลินเดินห่างออกไปเรื่อยๆ เธอยืนอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งแผ่นหลังของไพลินหายลับไป จึงเดินกลับไปหาเหมราชในศูนย์อาหารอีกครั้ง

"อ้าว เพื่อนไปไหนแล้วล่ะน้องนาร์เนีย" สหรัฐถามทันทีที่เดินกลับมาถึงโต๊ะ

"ไปซื้อเสื้อนักศึกษาตัวใหม่มั้งคะ เห็นบอกแบบนั้นค่ะ" เธอตอบ พร้อมกับนั่งลงข้างๆเหมราช ซึ่งสหรัฐก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

"เฮียไปซื้อข้าวราดแกงมาให้ พะแนงหมูกับผัดเผ็ดไก่ กินได้ไหม" เหมราชขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้คู่หมั้นสาว พร้อมทั้งยกแขนขึ้นมากอดคอแสดงความเป็นเจ้าของ

"กินได้ค่ะ แล้วไหนข้าวของเฮียเหมคะ"

"ไม่ค่อยหิว กินก่อนเลย" นาร์เนียทำหน้ามุ่ยกับคำตอบของนักเลงหนุ่ม ก่อนจะเลื่อนจานข้าวไปวางตรงหน้าของเขา

"ถ้าเฮียเหมไม่กินหนูก็ไม่กิน เพราะเมื่อเช้าเฮียเหมยังไม่ได้กินอะไรเลย เฮียเหมต้องกินข้าว"