ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 965

จื่ออันโบกมือ “ไม่ อย่าเข้าใจข้าผิดไป อย่างข้าน่ะหรือจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต? แม้ว่าเขาและอ๋องเจ็ดจะเป็นพี่น้องกัน แต่เขาไม่เคยถือว่าอ๋องเจ็ดเป็นพี่ชาย ทั้งยังวางแผนที่จะฆ่าอ๋องเจ็ดตลอดเวลา แล้วไยข้าต้องเมตตาไว้ชีวิตเขาด้วย?”

“เช่นนั้นเจ้าลังเลอะไรล่ะ?” จ้วงจ้วงสงสัย

จื่ออันไม่สามารถบอกได้ อย่างไรเสียก็ไม่มีหลักฐาน ทุกอย่างเป็นเพียงการคาดเดาของนาง

นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ช่างเถิด ทำตามแผนการของอ๋องเยี่ยเถอะ สบโอกาสแล้วลอบสังหารทันที เพื่อที่อ๋องเจ็ดจะได้สบายใจ”

เขาทำสงครามอยู่แนวหน้า หากยังต้องมัวพะวงเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก อาจเป็นผลให้เสียสมาธิอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ กองทัพทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากัน เมื่ออยู่ท่ามกลางสถานการณ์แห่งความเป็นตาย สิ่งสุดท้ายที่สมควรทำคือการเสียสมาธิ

จ้วงจ้วงพยักหน้า “เจ้าตัดสินใจเช่นนั้นได้ก็ดีแล้ว อันที่จริงอ๋องแปดก็มีสถานะเป็นหลานชายของข้าเช่นกัน ผูกพันด้วยเลือดเนื้อเชื้อสาย ข้าควรทนไม่ได้มากกว่าเจ้า แต่เราจำเป็นต้องกำจัดความทะเยอทะยานของหมาป่าเลี้ยงไม่เชื่องตัวนั้นเสีย หากเขาก่อการวิวาทขึ้นอีก สถานการณ์ของเมืองหลวงในภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไร? ข้าจำได้ว่าท่านบรรพชนเคยสอนเสด็จพี่จักรพรรดิ ไพร่ฟ้าอาณาประชาราษฎร์เป็นกำลังสำคัญต่อความแข็งแกร่งของอาณาจักร ท่ามกลางสงคราม กำเนิดจากทุกข์ยาก มอดม้วยด้วยสุขสันต์ บ้านเมืองวุ่นวายดั่งไฟสุม หากคนนอกก่อกบฏ เราไม่สามารถจัดการอะไรได้ ชายคนนั้นเป็นคนจากตระกูลมู่หรงของเราแต่กลับสร้างความโกลาหลให้กับตระกูลมู่หรง ดังนั้นสมควรถูกลงโทษอย่างรุนแรง”

จื่ออันกล่าว “ในเมื่อเราได้ตัดสินใจแล้ว เช่นนั้นก็ดำเนินการตามแผนเดิม ข้าขอตัวไปหาเหล่าไท่จวินก่อน” จื่ออันกล่าว

“ข้าไปด้วย” จ้วงจ้วงลุกขึ้นยืน “นางบาดเจ็บหนักหรือไม่?”

“มีบาดแผลที่แขนเท่านั้น ไม่ร้ายแรงมาก พักฟื้นสักสองสามวันก็ดีขึ้นแล้ว เหล่าไท่จวินยังแข็งแรงดี” จื่ออันชื่นชมนางจริง ๆ แม้ตอนนั้นจะมีทหารยามต่อสู้เตียงข้าง แต่เหล่าไท่จวินก็งัดวิทยายุทธ์ออกมารบราฆ่าฟันจนอีกฝ่ายถึงแก่ชีวิต ในขณะที่นางบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย

เหล่าไท่จวินกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องปีกของตำหนักฮุ่ยชิง เมื่อจื่ออันเข้ามา นางอยากออกไปต้อนรับด้วยตนเอง แต่หลิวหลิ่วรั้งนางไว้ ไม่ยอมปล่อยนางออกไป

“จื่ออัน เจ้ามาทันเวลาพอดี นางเอาแต่เรียกหาเจ้าไม่หยุด” เมื่อเห็นจื่ออันมาเยี่ยมเยียน หลิวหลิ่วก็ทำท่าเหมือนรอดพ้นแล้ว

จื่ออันหันมองตรงไปยังเฉินไท่จวิน “มีอะไรหรือเจ้าคะ?”