ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 997

คำพูดเหล่านั้นทำให้ทุกคนตกตะลึงอย่างมาก

มีเพียงอ๋องเยี่ยเท่านั้นที่เม้มริมฝีปากเบา ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะคาดเดาเรื่องนี้เอาไว้นานแล้ว

เฉินไท่จวินกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “กลับกันก่อน แล้วค่อยคุยเรื่องนี้ทีหลังเถิด”

จื่ออันไม่รู้ว่าตนจะกลับตำหนักฮุ่ยชิงได้อย่างไร เพราะตอนนี้จิตใจของนางอัดแน่นไปด้วยความโศกเศร้าและโกรธขึ้ง รวมไปถึงความคับข้องใจที่ไม่อาจอธิบายออกมาได้

นางต้องทำเช่นนั้นเพื่อตนเองและเพื่ออ๋องเจ็ด

จ้วงจ้วงถามไถ่สถานการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้จื่ออันต้องเล่าซ้ำอีกครั้ง

อ๋องเหลียงนั่งลงพลางกล่าว “มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? สิ่งที่พวกเราทุ่มเทลงไปเสียแรงเปล่าอย่างนั้นรึ?”

อ๋องเยี่ยตอบอย่างใจเย็น “เจ้า... หากเจ้าตั้งคำถามเช่นนั้นแสดงว่าเจ้าไม่มีคุณสมบัติขององค์จักรพรรดิ”

อ๋องเหลียงเงยหน้าขึ้นพลางกล่าว “เสด็จอารู้อยู่แล้วหรือว่าเสด็จพ่อจะทรงตัดสินพระทัยเช่นนี้? เป็นเพราะเหตุใดกัน?”

“เพราะเหตุใดงั้นรึ?” อ๋องเยี่ยเยาะเย้ย “เจ้าลองคิดดูให้ดี ๆ แล้วจะเข้าใจ มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะกำจัดกุ้ยไท่เฟยของจักรพรรดิพระองค์ก่อน หากพวกเรากำจัดนาง ตอนนี้ขุนนางในราชสำนักทั้งหมดล้วนเป็นคนของพี่เจ็ด เช่นนั้นเจ้าลองคิดดูให้ดีสิว่าฝ่าบาทจะยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นหรือไม่?”

“เป็นเรื่องจริงหรือไม่ที่จักรพรรดิทุกพระองค์ต้องการให้เหล่าขุนนางแบ่งฝ่าย?” อ๋องเหลียงงุนงงอย่างยิ่ง

“ไม่ผิด ในยามวิกฤตเจ้าต้องการให้ขุนนางทุกคนเลือกฝ่ายตนเองอยู่แล้ว อย่างเช่นในยามที่ต้องสู้กับข้าศึก แต่การปกป้องแผ่นดินแตกต่างออกไป ทุกคนล้วนมีความคิดและวิถีทางเป็นของตนเอง ข้าเองก็มีความทะเยอทะยานเช่นกัน ดังนั้นองค์จักรพรรดิจึงไม่อาจควบคุมขุนนางทุกคนได้อย่างสมบูรณ์ ทำได้เพียงตั้งข้อจำกัดเอาไว้เท่านั้น ดังนั้นการแบ่งฝักฝ่ายในราชสำนักจึงเป็นเสมือนการควบคุมพวกเขาเอาไว้”

“แต่ทั้งหมดต้องขึ้นอยู่กับจังหวะในการแบ่งแยกฝักฝ่ายด้วยใช่หรือไม่?” อ๋องเหลียงไม่เห็นด้วยกับแนวทางดังกล่าว “ทุกวันนี้พวกเราต้องรับมือกับทั้งศึกภายในและภายนอก ภัยรุกรานจากภายนอกยังไม่คลี่คลาย ศึกภายในก็ปะทุขึ้นแล้ว เช่นนั้นเหตุใดพวกเราถึงไม่ระงับความขัดแย้งภายในก่อนเล่า? หากเราคลี่คลายเรื่องเหล่านี้ก็จะสามารถมุ่งความสนใจไปที่ภัยคุกคามประเทศชาติได้”