ด้วยความเจ้าเล่ห์ที่มีอยู่ในตัว คิ้วข้างหนึ่งของต้นกล้าจึงเลิกขึ้นสูงก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก ดูเหมือนผมจะได้โอกาสเอาคืนให้แม่แล้ว! เขาหมุนตัวกลับไปหามารดาและเงยหน้าขึ้นมอง “แม่ครับ ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมอยากกินไอศกรีมช็อกโกแลตครับ” นภัสสรที่กำลังจะจ่ายเงินหันกลับไปมองต้นกล้าอย่างประหลาดใจ บุตรชายกำลังยิ้มให้เธออย่างใสซื่อ อาการยิ้มเยาะก่อนหน้าไม่มีให้เห็น เราฝันไปเหรอ หรือหมูมันบินได้นะ อย่างไรก็ตาม นภัสสรก็ซื้อไอศกรีมให้ต้นกล้าและหันไปถามทั้งคู่ “เราไปไหนกันต่อดีคะ” นับตั้งแต่เปิดบริษัท เวลาว่างของเธอนั้นมีค่าอย่างมาก ดังนั้นเธอจึงตั้งใจที่ให้เวลาทั้งวันกับลูก ๆ สุดที่รักของเธอ “ไปขึ้นรถไฟกันค่ะ!” ต้นข้าวเสนอย่างกระตือรือร้น มีรถไฟขบวนเล็ก ๆ วิ่งผ่านชั้นแรกของห้างสรรพสินค้า ต้นกล้าดูเหมือนจะไม่ว่าอะไร ดังนั้นพวกเขาจึงพากันไปขึ้นรถไฟ แต่เมื่อเดินไปได้เพียงครึ่งทาง เขาก็หยุดเดินและพูดขึ้น “แม่ครับ ผมอยากเข้าห้องน้ำ” “โอเคครับ งั้นแม่กับน้องไปรอที่รถไฟนะครับ” นภัสสรตกลงโดยไม่เอะใจเลยสักนิด เธอไม่ได้กังวลในการส่งเขาไปห้องน้ำคนเดียว ต้นกล้าแตกต่างจากเด็กส่วนใหญ่ในวัยเดียวกัน เขามีความความจำที่ยอดเยี่ยมและค่อนข้างไม่ชอบอยู่ในกรอบ ห้องน้ำในห้างอยู่ห่างจากรถไฟพอสมควร ซึ่งต้นกล้ารู้ดีอยู่แล้ว นั่นเพราะทำไมเขาจึงเลือกที่จะไปห้องน้ำในเวลานี้ เขาเดินออกมาเพียงเล็กน้อยก่อนจะชะเง้อมองแม่ของตนว่ากำลังมองมาหรือเปล่า และก็เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้สนใจเขา เขาจึงหันหลังก่อนจะออกวิ่งตรงไปยังร้านบูติกที่เห็นก่อนหน้า “ตัวนี้ด้วย ตัวนี้ก็ด้วย” ตอนนี้รสรินกำลังเลือกดูเสื้อผ้าในร้านบูติกระดับไฮเอนด์ เนื่องจากเธอเป็นลูกค้าคนสำคัญ พนักงานหญิงจึงต้องวุ่นกับการทำให้เธอพอใจ พวกเธอยุ่งจนไม่มีใครสังเกตเห็นเด็กชายตัวน้อยเข้ามาในร้านพร้อมกับไอศกรีมโคนในมือ ในจังหวะนั้น ชุดราตรียาวสีม่วงลาเวนเดอร์ก็กำลังเรียกร้องให้เธอเข้าไปหา มันมีสายพาดจากลำคอเปิดเปลือยบริเวณร่องอกพร้อมกับกระโปรงผ่าสูง ชุดนี้ได้ออกแบบให้โอบรัดส่วนเว้าส่วนโค้งของเพศหญิงได้อย่างเหมาะสมพร้อมดึงลักษณะโดดเด่นของผู้ที่สวมใส่มัน เสกให้เจ้าของเรือนร่างกลายเป็นบุคคลที่น่าจับจ้องเปรียบเสมือนศูนย์กลางของความสนใจ เมื่อมองไปยังชุดนั้น เธอจินตนาการได้ว่าเธอจะโดดเด่นเพียงใดเมื่อมันมาอยู่บนร่างเธอ และอีกไม่กี่วันก็จะมีงานรับประทานอาหารเย็นที่เธอต้องไปร่วมกับแทนไท ดังนั้นจึงเป็นโอกาสที่เธอจะได้แสดงส่วนสัดอันเย้ายวนของตน เธอไม่ยอมพลาดโอกาสนี้เด็ดขาด ถ้าฉันใส่ชุดนั้น คุณธามจะต้องตะลึงในความสวยฉันแน่ ๆ ไม่มีทางที่เขาจะเมินเฉยหรอก! คิดได้ดังนั้น รสรินจึงรีบสั่งให้พนักงานนำมันมาให้ เพราะเธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะได้ลองสวมใส่มัน ในขณะเดียวกัน เด็กชายตัวน้อยก็เดินไปยังรอบ ๆ ร้านเพื่อมองหาเป้าหมาย เพียงไม่นานเขาก็ได้พบเธอท่ามกลางหมู่มวลกองชุดต่าง ๆ รสรินได้เปลี่ยนไปสวมใส่ชุดราตรีเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอกำลังชื่นชมความงามของตนเองผ่านกระจกโดยไม่รู้เลยว่ามีเด็กชายตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ด้านหลังเธอ ต้นกล้าจำได้ขึ้นใจว่าผู้หญิงคนนี้ทำตัวหยาบคายกับแม่ของเขาเพียงใด เด็กชายรู้สึกถึงอารมณ์กรุ่นโกรธที่กำลังจะปะทุ คิ้วเล็กขมวดหากันเมื่อหวนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ขณะที่รสรินไม่ได้สนใจใครอื่น ต้นกล้าก็เข้าไปใกล้และหยุดในระยะห่างที่เหมาะสม จากนั้นก็จงใจตะโกนขึ้น “คุณน้าครับ ชุดของคุณน้าสวยมาก!” เสียงตะโกนจากด้านหลังเล่นเอาเธอตื่นตกใจ ร่างเรียวหมุนตัวไปตามสัญชาตญาณเพื่อหาต้นเสียง การเคลื่อนไหวฉับพลันส่งผลให้ชายกระโปรงชุดราตรีสะบัดไปโดนไอศกรีมโคนในมือของเด็กน้อยอย่างจัง ต้นกล้าถือโอกาสได้คลายมือจากโคนของไอศกรีมโดยฉับพลัน แผละ! ไอศกรีมเจลาโต้ร่วงหล่นไปโดนเดรสของรสรินและได้แปรเปลี่ยนสีม่วงให้กลายเป็นจุดสีน้ำตาลขนาดใหญ่โดยทันที “ไอ้เด็กเวร!” รสรินตะคอกใส่ด้วยความโกรธ เมื่อชุดที่เธอชอบพังในพริบตา และเมื่อเธอมองเข้าไปใกล้เด็กที่อยู่หน้าเธอก็ถึงกับนิ่งค้าง เขาเป็นลูกชายของนังแนทไม่ใช่เหรอ โลกมันกลมอะไรอย่างนี้ “ขอโทษครับคุณน้า ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำชุดคุณน้าเปื้อน” แม้จะมีคำขอโทษออกมาจากปาก แต่ใบหน้าของเขากลับไม่มีความสำนึกผิดใด ๆ ตรงกันข้าม คิ้วเขาขมวดหากันพร้อมเม้มริมฝีปากแน่น มันทำให้เขาดูล้ายกับแทนไทจนน่าขนลุก รสรินกัดฟันข่มความโกรธของเธอเอาไว้และฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ไม่เป็นไรจ้ะ น้ารู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ” เมื่อมองไปยังผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากลับต้องประหลาดใจเพราะรสรินยังคงยิ้มให้เขาหลังจากเกิดเรื่อง แผนการของเขาคือการทำให้เธอโมโหจนเธอต้องอับอายต่อที่สาธารณะ “แต่ผมทำให้ชุดคุณน่าเลอะนะครับ คุณน้าไม่โกรธเหรอ” เขาเลียนแบบมาจากต้นข้าวเป๊ะ ๆ โดยการกระพริบตาปริบ ๆ อย่างไร้เดียงสา เขาทำให้มันดูไม่มีพิษภัยและใสซื่อมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และท้ายที่สุดเขาก็ต้องเล่นบทนี้โดยสมบูรณ์