ครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ฌอนเท่านั้น ซามูเอลและเมลานีก็ตามมาด้วย “พวกนายมาทำอะไรที่นี่?” แอรอนโกรธมากที่เห็นคนทั้งสาม แต่เขาไม่คิดว่าพวกนั้นจะสุภาพมาก “ลุงแอรอน ป้าเคทลิน โซอี้อยู่ไหน?” พวกเขาถือกล่องของขวัญบรรดามีอยู่ในมือ ซึ่งทำให้แอรอนและเคทลินงุนงงมากยิ่งขึ้น “โซอี้เหรอ? เธอไม่อยู่บ้านหรอก” เคทลินกล่าว เมลานียิ้ม “เธอไปไหนเหรอคะ ป้าเคทลิน?” เคทลินส่ายหัว "ไม่รู้สิ เธอออกไปกับลีวายตั้งแต่เช้าตรู่” “โอ โอเค ลุงแอรอน ป้าเคทลิน ช่วยโทรหาเราเมื่อโซอี้กลับมานะคะ เราจะกลับก่อน” แอรอนและเคทลินต่างสับสนมากขึ้นเมื่อทั้งสามคนได้เดินจากไป “พวกเขาเป็นอะไรไป? ถึงกับเอาของขวัญมาให้เราด้วย? พวกเขากำลังเอาใจพวกเราเหรอ?” “อย่าบอกนะว่าคำพูดของลีวายจะกลายเป็นจริง?” เคทลินรำพึง “ดูเหมือนว่าฉันมองเขาไม่ออกอีกต่อไปแล้ว” ในเวลานี้ ลีวายและโซอี้กำลังเดินเตร่ไปมาอย่างไร้จุดหมายที่โรงเรียนเก่าของพวกเขาตามคำแนะนำของลีวายโซอี้ ปิดโทรศัพท์ของเธอ เป็นเวลาเย็นแล้วเมื่อซามูเอลและคนอื่นๆ ออกจากบ้านของครอบครัวโลเปซ พวกเขายังไม่ได้ไปไหนไกล อันที่จริงพวกเขากำลังรออยู่ด้านหน้าละแวกบ้านของโซอี้ หลังจากรออยู่สามชั่วโมง ลีวายและโซอี้ก็ยังไม่กลับมา แฮร์รี่เองก็คอยติดตามพวกเขาอยู่หลายครั้ง “เธอหายหัวไปไหนนะ? โทรหาโซอี้เดี๋ยวนี้!” ซามูเอลเริ่มหมดความอดทนในขณะที่เขาสูบบุหรี่มวนต่อมวน ทันใดนั้นเอง เมลานีก็กดหมายเลขของโซอี้ “หมายเลขที่คุณเรียกไม่พร้อมใช้งานในขณะนี้...” สีหน้าของเธอบึ้งตึงเมื่อได้ยินข้อความอัตโนมัติ “เธอปิดโทรศัพท์...” "อะไรกัน? หล่อนตั้งใจทำแบบนี้หรือ?” ซามูเอลถ่มน้ำลายด้วยความโกรธอย่างฉับพลัน ฌอนก็พยายามโทรด้วย และแน่นอนว่าโทรศัพท์ของโซอี้ปิดอยู่ “แต่โซอี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นี่มันไม่บังเอิญมากเกินไปใช่ไหม? เธอปิดโทรศัพท์ทำไม?” เมลานีพูดด้วยความประหลาดใจ “ใช่แล้ว ใครรู้เบอร์ลีวายบ้าง? ตอนนี้เขาอยู่กับโซอี้” ซามูเอลถาม “ฉันไม่รู้จริงๆ” “เดี๋ยวฉันถามลุงแอรอนและป้าเคทลินดูนะ” หลังจากถามเสร็จ เมลานีก็ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง “เขาเพิ่งกลับมาเมื่อวันก่อน ลุงกับป้าเลยไม่รู้หมายเลขของเขาด้วย” “เวรเอ๊ย!” ซามูเอลหัวเสีย ทันใดนั้น แฮร์รี่ก็โทรมาถามอีกครั้ง ซามูเอลส่งโทรศัพท์ให้เมลานีโดยตรง “เรายังไม่รู้ว่าโซอี้อยู่ที่ไหนค่ะคุณปู่ พวกเขาออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ โทรศัพท์เธอก็ปิด และไม่มีใครรู้หมายเลขของลีวาย แม้แต่ลุงแอรอนและป้าเคทลินก็ไม่รู้เลย” เมื่อได้ยินแบบนั้น แฮร์รี่ก็กังวลใจมากกว่าใครๆ สถานะทางสังคมของครอบครัวโลเปซจะสูงขึ้นเป็นสิบเท่าถ้าเราได้ทำโครงการนี้ “งั้นก็หากันต่อไป! เรื่องนี้ต้องจบภายในพรุ่งนี้เช้า!” แฮร์รี่ระดมสรรพกำลังของครอบครัวโลเปซเพื่อตามหาโซอี้และลีวายในนอร์ธ แฮมป์ตัน รวมถึงเพื่อนร่วมชั้นเรียน เพื่อนๆ และเพื่อนร่วมงานของโซอี้ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าโซอี้อยู่ที่ไหน “พวกนายคิดว่าโซอี้ออกจากนอร์ธ แฮมป์ตันไปแล้วไหม?” ใครคนหนึ่งพูดขึ้น แฮร์รี่ตกใจมากจนเกือบหัวใจวาย เขาจ้องไปที่เฮนรี่และแสดงความไม่ชอบใจ “ไอ้ขยะ! ทั้งหมดเป็นความผิดของแกที่คิดอะไรโง่ๆ แบบนั้น! ทำไมเราไล่พวกนั้นออกและยึดบริษัทมันมา? เราจะสูญเสียเท่าไหร่ถ้าเราไม่สามารถหาโซอี้เจอภายในวันพรุ่งนี้? มากกว่าพันล้านไหม?” หัวใจของเฮนรี่วูบไป “คุณพ่อครับ ผมไม่รู้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ใครจะเคยคิดว่าโซอี้จะเป็นกุญแจสำคัญ! แต่ทำไมกระทรวงการก่อสร้างถึงสนใจโซอี้ตั้งแต่แรก?” “รีบไปหาเธอเร็วๆ เข้า! ถ้าแกหาเธอไม่เจอภายในแปดโมงเช้าพรุ่งนี้ ฉันจะยึดบริษัทของแกคืนด้วย! แกกับครอบครัวของแกจะไม่ได้เงินแม้แต่เซ็นต์เดียว!” “คุณพ่อครับ ผมจะรีบทำเดี๋ยวนี้!” เฮนรี่ เกือบจะปัสสาวะรดกางเกงเมื่อได้ยินคำขู่ของพ่อ “พวกแกยังจะอยู่ทำอะไรอยู่ตรงนี้?” แฮร์รี่จ้องไปที่เฟเบียนและคนอื่นๆ “ออกไปตามหาโซอี้! พวกแกอยากเห็นเงินล้านหลุดมือไปอย่างนั้นเรอะ!” “เรากำลังทำอยู่ครับ!” คืนนั้น ครอบครัวโลเปซทั้งหมดไม่ได้พักผ่อนและเฝ้าตามหาลีวายและโซอี้ในทุกๆ ที่เท่าที่จะคิดได้ ถึงเวลานี้ ทั้งสองคนได้เข้านอนที่โรงแรมนานแล้ว โซอี้เหนื่อยล้ากับการเดินทางมาทั้งวันจนผล็อยหลับไปทันทีโดยไม่ได้เปิดโทรศัพท์เสียด้วยซ้ำ ทุกคนโทรหา และตามหาโซอี้ทั้งคืน แต่ก็ไม่เป็นผล เกือบจะเช้าแล้ว และหัวใจของแฮร์รี่แทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไป “ถ้าเราพลาดโครงการนี้ ฉันจะขอเงินปันผลจากแต่ละครอบครัวเพิ่มขึ้นสามเท่าในปีนี้! และก็ เฮนรี่ ฉันจะเอาบริษัทของแกคืน อยากทำอะไรก็ทำเลย เจ้าพวกบ้าไร้ความสามารถ!” แฮร์รี่ตะเพิดออกมา พลางทุบโต๊ะ เฮนรี่หน้าซีดและพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ ว่า “คุณพ่อครับ บางทีพวกเขาอาจจะออกไปเล่นกันข้างนอก แล้วโทรศัพท์แบตหมด พอชาร์จแบตแล้วพวกนั้นก็คงจะเปิดโทรศัพท์” “แกคิดว่าฉันเป็นเด็กหรือไง? เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นเลย ถ้าแกไม่ก่อเรื่องขึ้น!” พูดเสร็จ แฮร์รี่ก็ตบหน้าเฮนรี่อย่างแรง “โอเค ตอนนี้ก็เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว ตอนนี้พวกนั้นควรจะชาร์จและเปิดโทรศัพท์แล้วใช่ไหม? ลองโทรหาพวกเขาตอนนี้เลย!” เฮนรี่ตัวสั่นเมื่อเขากดหมายเลขของโซอี้ และประหลาดใจที่โทรติด “เฮ้ คุณเป็นบ้าหรือเปล่าที่โทรมาเวลานี้?” ลีวายเป็นคนรับสาย ตอนนี้ทุกคนประหลาดใจและมีความสุขอย่างมาก “ลีวาย นี่ฉันเอง อาเฮนรี่!” เฮนรี่พูดทันที “โอ้ เฮนรี่ คุณโทรมาทำไม? คุณบ้าหรือเปล่า” เฮนรี่กำลังจะระเบิดเมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น แต่เขาก็ยังใจเย็น “ลีวาย โซอี้อยู่ที่ไหน? ให้โซอี้มาพูดสายที ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอ” “เธอยังนอนหลับอยู่ครับ ถ้ามีเรื่องสำคัญก็บอกผมไว้ก็ได้ครับ” ลีวายปฏิเสธออกไปแบบตรงๆ เฮนรี่หัวเราะไม่เต็มเสียงอย่างกระวนกระวายใจ “ลีวาย เรื่องการยึดอิมพีเรียล เมโดว์ส และไล่โซอี้ออกเป็นเรื่องผิดพลาด เราตัดสินใจจะให้โซอี้กลับมาและต้องการให้เธอบริหารอิมพีเรนียล เมโดว์ส จำกัด ใหม่อีกครั้งหนึ่ง นายมาที่บ้านครอบครัวโลเปซกับโซอี้ตอนนี้เลย คุณปู่ต้องการพบพวกนายทั้งคู่!” "โอ? คืนตำแหน่งให้ใช่ไหมครับ? ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากครับ โซอี้ได้งานใหม่แล้ว” ลีวายพูดก่อนจะวางสายทันที “ฉันจะฆ่าไอ้เวรนี่!” เฮนรี่ระเบิดออกมา “ไอ้โง่! โทรหาพวกนั้นอีกครั้ง แล้วถามว่าอยู่ที่ไหน!” แฮร์รี่ตบเฮนรี่อีกครั้งหนึ่ง “ได้ครับ ได้ครับ” เฮนรี่โทรมาอีกครั้ง “ลีวาย ฉันรู้ว่าพวกเราผิด! นี่เป็นความผิดพลาดของพวกเรา ฉันสาบานว่าจะไม่มีครั้งต่อไป บอกที่อยู่มา ฉันจะไปรับ ตกลงไหม?” “คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่? คุณคิดว่าจะไล่ใครออก หรือคืนตำแหน่งให้ใครก็ได้เหรอ? โซอี้ไม่ใช่คนที่คุณจะข่มเหงได้นะ!” ลีวายตะคอก “พวกนายจะขออะไรก็ได้ตราบใดที่โซอี้กลับมา” เฮนรี่พูดทันที “เงินเดือนไม่ใช่ปัญหา!” “ดีครับ นี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้น คุณต้องการให้โซอี้กลับไปใช่ไหม? ได้ แต่ใครก็ตามที่ไล่เธอออกตั้งแต่แรกจะต้องเป็นคนเชิญเธอกลับไป!” "ฉันไง! ฉันจะเป็นคนเชิญเธอกลับไปเอง!” เฮนรี่กล่าวว่า “ไม่ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น แฮร์รี่เป็นคนไล่เธอออก ให้แฮร์รี่มาด้วยตัวเอง! ไม่อย่างนั้นโซอี้จะไม่มีวันกลับไป!” ลีวายยืนกราน ความโกรธแทบจะกลืนกินแฮร์รี่เมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น "อะไรนะ? แกต้องการให้ฉันเชิญเด็กนั่นกลับมาด้วยตัวฉันเองหรือ? แกกำลังล้ำเส้นอยู่น่ะไอ้ลีวายรู้ตัวใหม?” ในเวลานี้ เขาไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากความอัปยศอดสู