เป็นคุณ เพียงคุณเท่านั้น นิยาย บท 1

เมื่อภรรยาและคนที่คุณรักตกลงไปในน้ำพร้อมกัน คุณจะเลือกช่วยเหลือใคร

ซ่งเหมี่ยวนึกถึงถ้อยคำที่เพื่อนเพิ่งพูดเมื่อสองสามวันก่อน ในใจปวดร้าวจนแทบหายใจไม่ออก

เธอยืนตัวแข็งทื่อเป็นลูกหมาตกน้ำอยู่กลางห้องจัดเลี้ยง ชุดเดรสยาวถึงเข่าสีน้ำเงินที่แสนงดงามเปียกชุ่มแนบเนื้อ น่าอับอายเป็นที่สุด

พนักงานในบริษัทที่ยืนล้อมเธออยู่ต่างพากันซุบซิบนินทาและดูถูกเหยียดหยาม

แม้ไม่ได้ตั้งใจฟังก็รู้ได้ว่า พวกเขากำลังพูดอะไรลับหลังเธอ

วางแผนใช้เต้าไต่ท่านประธานของพวกหล่อน...

ร้ายถึงขนาดผลักผู้หญิงของท่านประธานตกน้ำ...

ปกติก็ดูเงียบๆ หยิ่งๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะหน้าไม่อายแบบนี้...

เมื่อสักครู่ที่สวนดอกไม้ด้านหลังเซิ่งเย่ว์ เธอถูกเคอน่าดาราสาวที่กำลังโด่งดังเป็นพลุแตกแล้วก็เป็นแฟนสาวคนใหม่ของฉู่เซ่าเหยียนขวางทางไว้

“ซ่งเหมี่ยว ฉันรู้นะว่าเมียแต่ในนามของเซ่าเหยียนน่ะคือเธอ แต่ถ้าฉันเป็นเธอนะ ฉันคงจะอายจนหย่ากับเขาไปแล้ว วันๆ ต้องทนเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ สนุกไหมล่ะ”

นับตั้งแต่แต่งงานกับฉู่เซ่าเหยียนมา เรื่องน้ำเน่าพวกนี้วนเวียนอยู่รอบตัวเธอไม่หยุดหย่อน

ในใจของซ่งเหมี่ยวรู้สึกเจ็บปวด เธอกำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้ว กลับเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายเปลี่ยนไป จากความเย่อหยิ่งจองหองกลายเป็นความอ่อนแอไร้เดียงสา...

“ซ่งเหมี่ยว ฉันรู้ว่าเธอก็ชอบเซ่าเหยียนเหมือนกัน แล้วถ้าเซ่าเหยียนก็ชอบเธอด้วยละก็ ฉันจะไม่เข้าไปวุ่นวายกับพวกเธอเลย แต่เขาน่ะ ไม่ได้ชอบเธอเลยนะ เธอ...โอ๊ย! ช่วยด้...”

ยังไม่ทันที่คำพูดสุดท้ายจะพูดจบ ซ่งเหมี่ยวถูกหญิงสาวตรงหน้าดึงตกลงไปในน้ำ

ภาพเหตุการณ์ถัดมาเป็นภาพของวีรบุรุษช่วยสาวงาม ทว่า น่าเสียดายที่สาวงามคนนั้นไม่ใช่เธอ

ซ่งเหมี่ยวยกมือขึ้นปาดหยดน้ำออกจากหางตา และมองไปยังประตูห้องจัดเลี้ยงที่อยู่ไม่ไกล

เธอเห็นเพียงเงาร่างด้านหลังที่สูงโปร่งของฉู่เซ่าเหยียนกำลังโอบกอดเคอน่าเอาไว้และบรรจงจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน แม้ซ่งเหมี่ยวจะไม่เห็นด้านหน้า แต่ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่า เวลานี้สีหน้าของฉู่เซ่าเหยียนจะเจ็บปวดขนาดไหน

เขาเองก็คงคิดว่าเธอเป็นคนผลักเคอน่าตกลงไปในน้ำ

ในใจของเธอรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังสาดน้ำกรดใส่ เธอกำมือแน่นจนข้อนิ้วกลายเป็นสีซีดขาวอยู่ตรงที่เดิม

......

เมื่อกลับถึงบ้าน แม่บ้านปราดเข้ามาทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม “คุณนายน้อย กลับมาแล้วหรือคะ”

เมื่อใดก็ตามที่ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้ม มักจะทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความตึงเครียด ทั้งๆ ที่ดวงตาเรียวยาวคู่นั้นเป็นดวงตาที่ท่วมท้นไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย แต่ส่วนลึกลงไปในดวงตากลับเย็นชาอยู่เสมอ เขาไม่ได้เปลี่ยนชุดสูทออก ชุดสูทสีดำทำให้เขาดูดีมีออร่า ให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม

“ทำไมคุณถึงไม่รีบเข้ามาทันทีที่กลับมาถึงล่ะ”

ซ่งเหมี่ยวชะงักเล็กน้อย หูของเธอร้อนผ่าว “...เมื่อกี้นี้ที่งานเลี้ยง เสื้อผ้าเปียกเลอะไปหมด ฉันเลยรีบไปอาบ...”

ก่อนที่คำพูดจะจบลง ชายหนุ่มเดินเข้าห้องหนังสืออย่างหงุดหงิดและทิ้งซ่งเหมียวไว้ข้างหลังอย่างเย็นชา

ซ่งเหมี่ยวทำปากขมุบขมิบและเดินตามเข้าไปอย่างเงียบๆ

ภายในห้องหนังสือตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลเข้มได้อย่างลงตัว ดูสบายๆ แต่ก็ไม่ทิ้งความหรูหรา ซึ่งเป็นสไตล์ที่บ่งบอกความเป็นตัวตนของฉู่เซ่าเหยียนได้อย่างสมบูรณ์แบบ ยกเว้นแต่ช่อดอกกุหลาบสีน้ำเงินที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยในขณะนี้

ซ่งเหมี่ยวมองไปที่ช่อดอกไม้นั่น เธอหยุดชะงัก แล้วเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังจัดเนกไทตัวเองอยู่

“เซ่าเหยียน ฉันคิดว่าคุณลืมวันเกิดฉันไปแล้วเสียอีกค่ะ”

ความรู้สึกน้อยใจที่ได้รับจากในงานเลี้ยงมลายหายไปมาก ซ่งเหมี่ยวกำลังจะเดินไปช่วยเขาจัดเนกไท แต่เขากลับหลบหลีก

“วันเกิดของคุณ?” ดูเหมือนฉู่เซ่าเหยียนเพิ่งจะสังเกตเห็นชุดของเธอ เขาเหลือบมองที่ดอกกุหลาบช่อนั้นที่อยู่ไม่ไกล แล้วหันไปมองเธอด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ “คุณคงไม่คิดว่าดอกไม้ช่อนั้นเป็นของคุณหรอก ใช่ไหม”