เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น บทที่ 62 รักจนคลั่ง

“ใครก็หยุดพวกเขาไม่ได้หรอก” พ่อบ้านเซี่ยพูดอย่างผู้มีประสบการณ์พลางโบกมือ “แรงกระตุ้นที่ฟ้าสะท้านดินสะเทือนแบบนี้ ดีกรีความร้อนของร่างกาย ทำให้ไข่สุกยังได้เลย วางใจเถอะ”

“เอ่อ.....ลุงเซี่ยนี่เป็นผู้รอบรู้จริงๆ สักครู่นะครับ---” โอเล่ย์จู่ๆนึกขึ้นได้ว่ายังมีธุระ พลางขมวดคิ้วคิด ครู่เดียว ก็ตกใจ “เอี๋ยนหยู่โรวยังอยู่ในรถ น่าจะสลบไปแล้ว!”

“เอ้ย ลืมเธอไปได้ยังไงเนี่ย? จะยังไงเธอก็เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตคุณชายไว้นะ” พ่อบ้านเซี่ยรู้สึกตนเองบกพร่องในหน้าที่ รีบนำคนรับใช้สองคนลงไปย้ายเอี๋ยนหยู่โรว

โอเล่ย์พรั่งพรูออกมาในหนึ่งอึดใจ ไม่รู้ว่าจะตำหนิตนเองไหม ที่หลงลืมคนเป็นๆคนหนึ่งอย่างสิ้นเชิงแบบนี้ได้อย่างไร?

เวลานั้นตื่นเต้นกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจนเกินไป ไม่ต้องพุดถึงประธาน ใจของเขายื้อยุดเอาไว้ หากชนถูกเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขึ้นมา จะมีผลอย่างไร? เห็นเธอถูกลงโทษ ดวงใจก็แทบจะแหลกละเอียดแล้ว โครม ฝนยังคงตก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมึนงงอย่างเหลือร้ายไปทั้งร่าง ไม่มีทางที่จะหายใจได้เลย จูบของเซียวเซิ่งช่างเร่าร้อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับปรารถนาอย่างจริงใจที่จะจูบเธอจนหมดสติไปอย่างนั้น

ไม่นาน เธอที่ยังคงสับสนถูกเซียวเซิ่งอุ้มกลับไปที่ห้อง หลังจากนั้นก็อาบน้ำ ดื่มชาขิง ประคบเย็นบนใบหน้า และนอน แน่นอนว่านอกจากการนอนแล้ว เรื่องอื่นๆ ล้วนเป็นผู้ชายคนนั้นช่วยทำให้เธอ

ปฏิเสธไม่ได้ว่า จริงๆแล้วเขาเป็นผู้ชายที่ละเอียดถี่ถ้วนคนหนึ่ง รู้จักทะนุถนอมคน แต่เธอไม่ต้องการให้เขาทะนุถนอม....

หลังจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนอนหลับไปแล้ว เซียวเซิ่งอาศัยคุณหมอที่มีชื่อเสียงสองคนไปเป็นเพื่อน รีบไปยังโรงพยาบาลเพื่อรักษากระดูกซี่โครง เนื่องจากหายใจลำบาก

ที่นั่งข้างคนขับเดิมทีก็เป็นที่ตำแหน่งที่นั่งที่อันตรายที่สุดอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อที่จะปกป้องเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเขาไม่สนตัวเอง ทำอย่างสุดความสามารถ ไม่ได้สนใจตนเอง นั่นย่อมหนีความหายนะไปไม่พ้น

คนเราเกิดมาชาติหนึ่ง อย่าไปคิดว่าใครติดค้างคุณ บางทีคนนั้นอาจจะตอบแทนมาแต่แรกแล้วก็เป็นได้

วันที่สองเมื่อถึงตอนเช้า เซียวเซิ่งปรากฏตัวอยู่ที่โต๊ะกินข้าวอย่างตรงเวลา สีหน้าเป็นปกติ เสื้อเชิ้ตสีดำบนร่างกายที่สูงสง่า อารมณ์สง่างามและเข้มงวด

“เรียกเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลงมาทานข้าวเช้าด้วย”

“คุณชายครับ ผมเรียกไปแล้วครับ เธอบอกว่าอยากนอน” เซี่ยเอ่อแสดงสีหน้าอย่างหมดหนทาง “แต่ว่า เธอเจาะจงถามถึงคุณและโอเล่ย์ว่าได้รับบาดเจ็บไหม ผมบอกไปว่าไม่มี เธอยังคงบอกว่าขอโทษ เหมือนกับรู้สึกผิดและอับอายต่อการกระทำของตนเอง”

“ที่เธอเรียกว่ารู้สึกผิดและอับอายคงอยู่ไม่นานหรอก อีกเดี๋ยวเดียวก็คงกลับมากัดสักทีหนึ่ง”

เซียวเซิ่งกลับเข้าใจในตัวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นอย่างมาก หลังจากนั่งได้ไม่นาน เขายันโต๊ะด้วยมือเดียว ใช้ความพยายามอย่างมากที่จะยืนขึ้น “คราวที่แล้วยาที่แพทย์แผนตะวันออกสั่งมา ต้องให้เธอดื่มให้ตรงเวลานะ ยังมีชาขิงหงจ่าว ทุกวันอย่างน้อยต้องหนึ่งแก้ว ใบหน้าของเธอ....”

โดนฝ่ามือพิฆาตของเขาไปหนึ่งที ตอนนั้นก็บวมฉึ่งแล้ว ช่างปวดใจนัก

ความเจ็บปวดที่จู่โจมมาอย่างกะทันหันแผ่ซ่านออกมาจากหัวใจ เซียวเซิ่งขมวดคิ้วอย่างดุร้าย ยกมือมากุมตำแหน่งซี่โครง พร้อมกับหลับตา กัดฟันอย่างอดทน

เมื่อเห็นเจ้านายเจ็บปวดถึงเพียงนี้ พ่อบ้านเซี่ยนั้นปวดร้าวใจมาก “คุณชายครับ ของเธอนั้นแผลเล็กน้อย ไม่มีอะไรหรอก แต่คุณนี่สิ......”

“กลางวันก็ทำตามเมนูนี้แล้วกัน เอารากบัวพวกนั้นมาทำ” เซียวเซิ่งส่งกระดาษให้เซี่ยเอ่อหนึ่งแผ่น แล้วย่างเท้าเดินออก