เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 63

เอี๋ยนหยู่โรวจ้องไปที่สิ่งของที่อยู่เต็มโต๊ะ ในใจคิดว่าไม่น่าสนใจเอาเสียเลย

เธอเคยชินกับชีวิตผู้หญิงชั้นสูงที่หรูหราไปแล้ว ไม่มีรังนก ไม่มีหูฉลาม จะกินข้าวลงได้อย่างไร? เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยากจนและอวดดีเช่นนี้ ไปถึงไหนก็ลดระดับ กล่าวอย่างน่าฟังหน่อยก็คือติดดิน กล่าวอย่างไม่น่าฟัง ก็คือด้วงดินนี่เอง

“ขออภัยค่ะคุณชาย” หงยวี่เชิญเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมาไม่ได้ จึงกลับมาอย่างท้อแท้ “เสี่ยวเหนียนหยูไล่ให้ฉันไปไกลๆค่ะ”

“ต้องให้ผมขึ้นไปเชิญเธอลงมาเองหรือไง?” เซียวเซิ่งมองหงยวี่อย่างรำคาญ ถามอย่างเย็นชา “เธอไปขอให้เขาเฆี่ยนด้วยแส้หนังอีกแล้วใช่ไหม?”

“เปล่านะคะ คุณชาย....” หงยวี่ไม่ยอมรับในตอนแรก ครั้นพอเห็นแส้หนังที่โผล่จากอกมาครึ่งหนึ่ง จึงปรายตาไปทางเจ้านายแวบหนึ่ง “อันที่จริง ฉันก็ถือวิสาสะขอไปครั้งหนึ่ง ที่เธอไม่อยากทานข้าว ก็เพราะเมื่อคืนคุณตบเธอ”

เซียวเซิ่งหายใจเฮือกหนึ่ง หน้าอกเจ็บอย่างคลุมเครือ น้ำเสียงผ่อนคลายลงไม่น้อย “เธอขึ้นไปบอกเขาว่า ไม่กินแล้วอย่าเสียใจภายหลังนะ เพราะกับข้าวพวกนี้เป็นลูกชายของเขาเป็นคนเตรียม.....”

ฉับพลันหน้าอันหล่อเหลาของเซียวเซิ่งกระตุกอย่างเจื่อนๆ แม่แกสิ ทำไมรู้สึกว่าพูดแบบนี้แล้วช่างกระอักกระอ่วนนะ? แม้ว่ารากบัวพวกนี้เป็นเอี๋ยนต้าฟาขุดมากับมือ แต่กับข้าวเป็นเขาที่ทำมากับมือนะ!

“ได้ค่ะ คุณชาย คราวนี้ต้องเชิญเธอลงมาได้อย่างแน่นอนค่ะ เธอคิดถึงลูกชายจะแทบจะเป็นบ้าแล้ว” หงยวี่ในใจรู้สึกยินดี ประเดี๋ยวเธอจะบอกไปแบบนี้หละว่า “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณชายให้ฉันมาเฆี่ยนคุณสักทีหนึ่ง”

แบบนี้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็จะโกรธเคือง ย้อนกลับมาเฆี่ยนเธอแทน เพื่อบรรลุวัตถุประสงค์แล้ว หงยวี่ไม่ลังเลที่จะอ้างถึงเจ้านาย

ใครจะรู้ครั้นพอขึ้นบันไดไป แส้ที่เหน็บอยู่ที่อกของเธอก็ถูกพ่อบ้านเซี่ยดึงออกมาโดยง่าย แม้แต่แส้ทั้งกล่องที่หามาจากในห้องของเธอก็เอาไปเผาด้วยกัน

“โอ้ย คุณอย่าเอาไปเลย นั่นฉันรีบทำมาทั้งคืนเชียวนะ!” หงยวี่ร้อนรน รีบกระโจนไปปกป้องแส้ของเธอ เป็นตายยังไงก็ไม่ให้เอาไป

พ่อบ้านเซี่ยกลัวจะหนวกหูไปถึงเจ้านาย เพื่อปกป้องและคุ้มกันความโชคดีจึงเอาเทปใสมาปิดปากเธอ แล้วขังไว้ในห้อง

เซียวเซิ่งรอแล้วรอเล่าไม่เห็นว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะลงมา อารมณ์ที่ดีค่อยๆหายไปทีละนิดทีละนิด สีหน้าก็ค่อยๆเข้มขึ้นทีละนิดทีละนิดเช่นกัน

“งั้นฉันไปเรียกแล้วกัน” เอี๋ยนหยู่โรวใจดีได้ถูกเวลา

“ไม่ต้องแล้ว!” เซียวเซิ่งยืนขึ้นอย่างโกรธเคือง แล้วก้าวเท้าเดิน เขายังให้น้ำเกลือไม่เสร็จ ก็ดึงเข็มออกรีบกลับมากินข้าวเป็นเพื่อนเธอ เธอหยิ่งยโสขนาดนี้ ช่างน่ารังเกียจเสียจริง!

“เซิ่งคะ คุณยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ” เอี๋ยนหยู่โรวตามออกมา

“ไม่กินมันแล้ว!” โกรธจนอิ่มแล้ว เซียวเซิ่งเอาเท้าเตะไปที่กระถางต้นไม้ แล้วขึ้นรถไป

เอี๋ยนหยู่โรวแทบทรุด ดอกไม้กระถางนี้เธอได้มาจากปรมาจารย์ด้านฮวงจุ้ย “ดอกตายแน่ๆ” ก็เพื่อให้สามีปฏิบัติต่อเธอด้วยใจจริง ตอนนี้แตกเสียแล้ว ช่างไม่เป็นมงคลเสียเลย!

แต่พอมาคิดดูเซียวเซิ่งก็โกรธเอี๋ยวเสี่ยวเนี่ยนแล้ว อารมณ์ของเธอก็กระจ่างใสขึ้นมาทันที แถมรากบัวทั้งโต๊ะนี้ช่างทำให้เสียอรรถรสจริงๆ เธอไม่คิดจะกิน

“ใครก็ได้ เอารากบัวทั้งโต๊ะนี้ไปให้หมากิน!” เอี๋ยนหยู่โรวใช้ฐานะนายผู้หญิงออกคำสั่ง แล้วขับรถกลับไปบ้านแม่ของตนในขณะเดียวกันก็เล่าเรื่องที่ตนเองประสบพบเจออย่างทุกข์ทรมานให้มารดาฟัง.....

“ทำไมเรื่องถึงกลับกลายเป็นแบบนี้?” หวงฟางหน้าซีดด้วยความตกใจ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่เพียงไม่ได้รับการลงโทษ แต่กลับถูกเซียวเซิ่งหลงใหล? แม้แต่ทะเบียนสมรสก็ได้มาแล้ว!

“เป็นเพราะไอเดียแย่ๆของแม่นั่นแหละ!”

“ตอนนั้นไม่ใช่เพราะสถานกาณ์หน้าสิ่วหน้าขวานหรือ” หวงฟางสายเกินไปที่จะเสียใจภายหลัง แต่ก็ไม่มีวิธี “เรื่องด่วนสำหรับตอนนี้ คืออย่าให้เสี่ยวเนี่ยนพูดถึงเรื่องเมื่อสี่ปีที่แล้ว”