เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 113

ปัง！

วินาทีถัดไป กำปั้นของสวี่เจียนก็ทุบลงไปที่โต๊ะอย่างแรง แผดเสียงดังออกมาราวกับสัตว์ป่า“ทำไมพวกเขาต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย ฉันเป็นนักโทษหรือไง？พวกเขา……พวกเขากำลังบีบบังคับฉัน ได้ ฉันจะทำตามที่พวกเขาต้องการ！”

หลินเซวียนตกใจจนขนลุกซู่ รอเขาคำรามเสร็จก็ถึงได้พูดออกไป“ผู้บัญชาสวี่คุณมีสติหน่อย เป็นฝีมือของแม่คุณ โมโหไปก็ไม่มีประโยชน์！”

“คุณรู้เรื่องทั้งหมดนี้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ปกปิดผมไว้คนเดียว ใช่ไหม？”จู่ๆสวี่เจียนก็ปรี่มาคว้าหมับเข้าที่หัวไหล่ของหลินเซวียน บีบจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่รู้ตัว

“ฉันไม่รู้จริงๆ”หลินเซวียนปวดจนกัดฟันแน่น น้ำตาเอ่อคลอ“ผู้บัญชาสวี่ ปล่อยฉันก่อน ฉันเจ็บ ”

“ดี ดีมาก！”สวี่เจียนหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ แรงที่มือเพิ่มมากขึ้น“คุณไปบอกจงเสี่ยฮวา เงินพวกนี้ถือว่าซื้อขาดความเป็นแม่ลูกของเรา！ไป！”

พูดจบก็ดันเธอออก คำรามด้วยดวงตาที่แดงก่ำ“หลินเซวียน คุณโทรไปตามแม่ผมมา เขาอยากให้ผมตายไม่ใช่เหรอ ต่อหน้าเขา ผมจะตายอย่างช้าๆให้เขาดู！”

เห็นเขาหัวรุนแรงขึ้นมา หลินเซวียนก็กระทืบเท้าอย่างร้อนรน“ผู้บัญชาสวี่คุณยอมแพ้เถอะนะ รับปากว่าจะไม่เจอกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอีก ก็จะได้รับอิสรภาพอีกครั้ง จากนั้นคุณก็ค่อยหาวิธีช่วยเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน แล้วพาเธอหนีไป ใครจะไปรู้？”

“ก็ได้ เอากระดาษกับปากกามาให้ผม ผมจะเขียน”สวี่เจียนพยายามควบคุมอารมณ์โกรธในใจ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็แค่เขียนหนังสือรับรอง เพื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแล้ว เขาทรยศได้แม้แต่ความศรัทธา หนังสือรับรองจะมีความหมายอะไร？เพิกเฉยไม่ยอมรับมันได้ทุกเมื่อ

ห้านาทีผ่านไป หลินเซวียนเอาหนังสือรับรองของสวี่เจียนไปให้กับผู้บัญชาการ เมื่อผู้บัญชาการเห็นว่าเขาคิดได้แล้ว ก็ย่อมต้องดีใจอย่างมาก แต่ไม่ได้ปล่อยตัวเขาออกมาในทันที เพื่อกันไม่ให้เจ้าเด็กคนนี้คิดเล่นตุกติกอะไร……

งานเลี้ยงของฉินเหรินเฟิ่งจัดขึ้นในโรงแรมภายใต้ชื่อของตัวเองแห่งหนึ่ง ขนาดไม่ได้ใหญ่โต ไม่ได้ลงทุนวางแผนบริหารจัดการอะไร ไม่รอผลกำไรจากมัน

ที่อยู่ในที่นี้ล้วนเป็นเด็กหนุ่มที่สนิทชิดเชื้อกับเธอเป็นอย่างมาก ฉู่หยู้ซี เสิ่นฉือ มู่หยวน……ชายหนุ่มที่หล่อเหลาที่สุด มาพร้อมกับเพื่อนสาวสุดสวย

ฉินเหรินเฟิ่งเป็นคนที่ผ่านโลกมามากมาย ทั้งเส้นทางสายสว่างและสายมืด โลดโผนอันตราย และที่เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด การพูดคุยเต็มไปด้วยความจริงใจ สรวลเสเฮฮา สนุกสนานครื้นเครงอย่างมาก

ความครื้นเครงนี้จบลงทันทีที่เซียวเซิ่งมาถึง

คุณเซียวผู้เย็นชาราวกับน้ำแข็งมายืนอยู่ตรงนี้ ทุกคนก็สงบเสงี่ยมเรียบร้อยในทันที ปรกติเซียวเซิ่งเป็นคนที่สำรวมกิริยา และเป็นคนที่เฉยชาไม่ยิ้มแย้มอะไร ไม่มีใครกล้าที่จะหยอกล้อเล่นกับเขา นอกจากฉู่หยู้ซีที่ไม่รู้ที่ตายคนนี้

“เฮียเซียว ทำไมมาคนเดียวล่ะ？เหงาจะตาย ฉันยกสาวสวยของฉันให้นายแล้วกัน”ฉู่หยู้ซีดันหญิงสาวในอ้อมแขนให้เซียวเซิ่ง ถูกฉินเหรินเฟิ่งร้องห้ามไว้กลางคัน

“นายเก็บไว้เองเถอะ เขาไม่ชอบแบบนี้”เซียวเซิ่งรินไวน์อย่างสง่า ถือแก้วไวน์แล้วชนแก้วกับฉินเหรินเฟิ่ง จากนั้นก็กระดกหมดแก้วในคราเดียว

ฉินเหรินเฟิ่งก็รีบยกขึ้นดื่มตาม เมื่อเห็นคนทั้งสองไม่ลงรอยกัน ยิ้มและเข้ามาเป็นคนกลาง“กินกันเถอะ กินไปคุยไป”

เซียวเซิ่งไม่ชอบพูด นั่งฟังพวกเขาคุยกัน ตัวเองนั่งดื่มอยู่อย่างเงียบๆ และไม่กินกับข้าวอะไร

“โอ้พ่อทูนหัว กินอะไรบ้างสิ”ฉินเหรินเฟิ่ง หยิบจานของเขามา“เชื่อพี่ ดื่มน้อยๆหน่อย”

“เฮียเซียว นายมีเรื่องอะไรในใจ เล่าให้พวกเราฟังได้นะ ”ใบหน้าฉู่หยู้ซีเยาะเย้ย เขาเดาว่าเซียวเซิ่งคงจะเอาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นคงพามาด้วยแล้ว

เซียวเซิ่งนิ่งไปชั่วครู่ พูดเสียงเรียบ“ปรกติฉันก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ？”

“เขามีเรื่องอะไรในใจที่ไหนกัน พี่นี่แหละที่มี”ฉินเหรินเฟิ่งออกหน้ารับแทนเซียวเซิ่งอย่างเถรตรง

“เหอ……”เซียวเซิ่งเหลือบมองเธอไปแวบหนึ่ง ยกยิ้มให้อย่างฉันมิตร ไม่ได้พูดอะไร แต่เป็นฉู่หยู้ซีที่เกิดความสนใจขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความอยากรู้“ผมรู้อยู่แล้วว่าพี่เฟิ่งเป็นคนมีเรื่องราว มีเรื่องอะไรบอกเล่าให้น้องชายฟังได้นะ”