เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 151

หวงฟางถูกย้ายตัวไปยังห้องวีไอพีของโรงพยาบาลชั้นนำ ขณะที่กำลังเหม่อลอยครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรจึงจะสามารถสานต่อความรุ่งโรจน์มั่งคั่งแบบนี้ได้ ทันใดนั้นก็เห็นลูกสาวของตนวิ่งตรงเข้ามาด้วยความโมโห

“แม่คะ เกิดเรื่องใหญ่!”

หัวใจของหวงฟางชะงักลง เธอถามด้วยความกังวลว่าเกิด “เรื่องอะไรขึ้นกัน?”

เอียนหยู่โรวโยนกระเป๋าเงินลงไปบนโต๊ะอย่างดุเดือด “ก็วันนี้น่ะสิคะ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกับสวี่เจียนตัดสินใจแยกทางกันแล้ว ตัดขาดความสัมพันธ์ในฐานะคู่รัก และยืนกรานว่าจะคบหากับเซียวเซิ่งอย่างสุดใจ”

“อะไรนะ?” หวงฟางแทบจะกระโดดขึ้นเมื่อได้ยินข่าวอันน่าตกใจนี้

ก่อนหน้านี้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมีสวี่เจียน เธอรักสวี่เจียนและไม่สนใจเซียวเซิ่ง ทุกอย่างก็ยังพอมีทาง แต่เมื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลงรักเซียวเซิ่งเข้าก็คงจะแย่แน่ ความรักซึ่งมีต่อกันของสามีภรรยาใครจะสามารถไปแยกพวกเขามาได้อีกล่ะ?

เอียนหยู่โรวก็เข้าใจถึงแรงกดดันที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ เธอจึงร้องไห้ออกมาว่า “แม่คะ หนูยังอยากกลับไปคบกับเซียวเซิ่งอีกนะ สวี่เจียนมีอำนาจแต่ไม่มีเงิน อานฉุนซีไม่มีอะไรสักอย่าง กู้ฮ่าวหนิงก็เป็นพวกเพลย์บอย ถึงอย่างไรเซียวเซิ่งก็ดีที่สุดแล้ว เป็นความคิดแย่ ๆ ของแม่นั่นแหละที่ให้หล่อนไปแต่งงานแทนหนู จึงทำให้หนูเป็นแบบนี้”

“อ้าว แม่จะรู้ได้ยังไงว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะเก่งกาจขนาดนี้!” หวงฟางรู้สึกปวดหัวกับคำบ่นของลูกสาว เธอทำได้เพียงทุบหม้อข้าวหม้อแกงทิ้งแล้วพูดว่า “ถ้าไม่มีหนทางจริง ๆ ลูกก็แกล้งท้องสิ หลอกใช้การสนับสนุนของคุณหญิงเซียวเพื่อให้ได้เข้าไปในตระกูลนั้น”

“เเต่อย่างน้อยหนูก็ต้องมีความสัมพันธ์กับเซียวเซิ่งสักครั้งก่อนสิคะ หนูถึงจะแกล้งท้องได้ อยู่ ๆ หนูก็ท้องเสียอย่างนั้นไม่เท่ากับรนหาที่ตายเหรอ?”

หวงฟางทำท่าครุ่นคิด “เอ่อ เซียวเซิ่งบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเพียงแค่ลูกยอมเลิกกับเขา จะเสนอเงื่อนไขใดก็ได้ ลูกไปบอกกับเขานะว่าอยากจะใช้ค่ำคืนสุดท้ายพร้อมกับเขา”

เอียนหยู่โรวตกตะลึง “แล้ว......เขาจะยอมเหรอคะ?”

“ก็ต้องลองดูสิ ถ้าเขาไม่ตกลงแล้วค่อยมาคิดหาวิธีอื่นกัน ครั้งที่แล้วป้ายโฆษณาไม่ได้ตกลงมาใส่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน กลับกัน มันตกใส่แม่ทำให้เกือบพิการ ช่วงเวลาระยะสั้น ๆ นี้แม่คงไม่สามารถทำอะไรหล่อนได้ รอให้ขาแม่หายดีก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่”

เอียนหยู่โรวไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงทำตามความคิดเห็นของผู้เป็นแม่ ตั้งใจจะไปเจรจาเงื่อนไขนี้กับเซียวเซิ่ง

ทางด้านของสวี่เจียน จากการกักขังอันเจ็บปวดทรมานเป็นเวลาถึงหนึ่งเดือน ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระแล้ว

ผู้บัญชาการปลอบเขาแล้วกำชับว่า “อย่าได้ไประรานคุณนายเซียวอีกล่ะ ให้เธอมีชีวิตที่ดีเถอะนะ ทางสำนักงานได้ตัดสินใจให้วันหยุดพร้อมเงินเดือน อยากจะไปเที่ยวที่ไหนก็ไปเถอะ ดูเหมือนแม่ของเราจะจัดคู่นัดบอดไว้ให้หลายคนทีเดียว ถ้าเจอผู้หญิงที่ถูกใจก็รีบตัดสินใจเถอะนะ”

สวี่เจียนพยักหน้าอย่างเฉยเมยแล้วหันหลังเดินจากไป

เมื่อเห็นร่างของเขาอันอ้างว้างที่จากไป ผู้บัญชาการก็รู้สึกอึดอัดอยู่เนิ่นนาน “เจ้าเด็กคนนี้ถูกทำร้ายอย่างสาหัส ไม่รู้ว่าเมื่อไรจึงจะดีขึ้น หลุมพรางของความรักทำร้ายผู้คนเจ็บปวดเหลือเกิน”

สวี่เจียนเดินตรงไปที่โรงรถ ระหว่างทางนั้นมีผู้คนมากมายทักทายเขา แต่เขากลับไม่ได้สนใจใครเลย

เมื่อเปิดประตูรถเขาก็นึกได้ว่าในมือของตนไม่มีกุญแจ ไม่รู้ว่าเขาทำหายหรือไม่ได้หยิบมาด้วย แต่ก็ขี้เกียจที่จะไปคิด เขาจึงเดินตรงไปที่ปากประตูของสถานีตำรวจ......

ตรงข้ามกับสถานีตำรวจมีรถสปอร์ตสีแดงคันหนึ่งจอดไว้เนิ่นนานก่อนหน้า

ภายในรถนั้นมีหญิงสาวสวมแว่นตาดำกำลังมองไปทางปากประตูสถานีตำรวจ เธอจ้องมองร่างของสวี่เจียนที่ไม่ได้เห็นมาเนิ่นนานแล้วรู้สึกผิดหวัง ก่อนจะละสายตากลับมาตั้งใจจะเดินทางออกไป แต่จู่ ๆ ร่างกายอันหล่อเหลาสูงใหญ่นั้นก็ปรากฏในแว่นตากันแดดเธอ

เธอเงยหน้าขึ้น เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวหัวใจของเธอก็ดูสดใสงดงามราวกับดอกไม้ที่เบ่งบาน

เธอพบกับผู้กองสวีที่เธอชื่นชอบมาเป็นเวลาเนิ่นนาน เขายังคงดูหล่อเหลาดั่งเดิม เพียงแต่ใบหน้าอันเศร้าโศกนั้นทำให้ใบหน้าเดิมที่มีเสน่ห์ดูจางลงเล็กน้อย ดูซูบผอมเสียจนเห็นลูกกระเดือกอย่างชัดเจน คางนั้นดูแหลมแต่ก็เย้ายวน

อาจเป็นเพราะไม่ได้เจอชายผู้เป็นที่รักเป็นเวลานาน เซียวซาจึงอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นแล้วลืมคำที่พี่ชายกำชับเอาไว้ เธอขับรถตรงเข้าไป......

สวี่เจียนกำลังเดินด้วยความสับสน เขาไม่รู้ว่าจะไปทางไหน เมื่อขาดเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไปหัวใจของเขาก็ว่างเปล่าไร้หนทาง ไร้จุดหมาย ราวกับเป็นคนที่ล่องลอย

“โอ้ย!”

น้ำเสียงอันเจ็บปวดดังเข้ามาในหู สวี่เจียนหยุดฝีเท้าลงแล้วเงยหน้าขึ้น พบร่างของหญิงสาวงดงามคนหนึ่ง สะท้อนเข้ามาในดวงตา......

เขามองไปมองมาอยู่ครู่หนึ่ง หางตาเหมือนจะปรากฏหยดน้ำ เขาจึงหันหน้าหนี “ไปกันเถอะ”

“อืม ดูเหมือนคุณจะอกหักนะคะ” เซียวซาเอ่ยถามอย่างกล้าหาญ

“ครับ” สวี่เจียนตอบด้วยน้ำเสียงอันเงียบเหงา “เธอไปกับคนอื่น เธอจากผมไปแล้ว เธอไม่ต้องการผมแล้ว”

เขาพูดถึงเอียนหยู่โรวจริงด้วย เซียวซาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉา มือทั้งสองข้างกำพวงมาลัยแน่น เอียนหยู่โรวมีความสามารถอะไรกัน เพียงแค่อาศัยใบหน้าอันงดงามนั้นก็ดึงดูดผู้ชายที่โดดเด่นได้ถึงสองคนในเมืองนี้

“ในเมื่อเธอเลือกคนอื่นไปแล้ว นั่นก็หมายความว่าพวกคุณไม่มีพรหมลิขิตโชคชะตาต่อกัน ทำใจเถอะค่ะ ปล่อยวาง”

“ผมปล่อยวางไม่ได้ ผมทำไม่ได้หรอก” ใบหน้าของสวี่เจียนอันหล่อเหลาดูสงบนิ่ง ดูเหมือนว่าสติของเขาจะยังคงอยู่ ไม่ได้พูดไปด้วยความโกรธ

เซียวซาถอนหายใจแล้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เธอซ่อนความผิดหวังและความเจ็บปวดเอาไว้ ยิ้มแล้วพูดว่า “ความรักหากไม่ลึกซึ้งจริงก็คงยากที่จะบอบช้ำ แต่คุณก็ไม่จำเป็นที่จะมานั่งเสียใจแบบนี้นะคะ มันไม่ดีทั้งกับคนอื่นและต่อตัวเอง บนโลกนี้มีผู้หญิงดี ๆ มากมายไป”

สวี่เจียนไม่พูดอะไรอีก เขาหลับตาลงช้า ๆ “......เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ผู้หญิงทั้งโลกนี้ไม่มีใครดีและเก่งเท่าคุณแล้ว”

รถคันนั้นแล่นออกไปจากวิลล่า

ขณะที่พ่อบ้านเซี่ยกำลังจะออกเดินทางออกไปก็พบรถปอร์เช่สีแดงขับออกไปก่อน ดูเหมือนจะเป็นรถของคุณหนูใหญ่ ขณะที่เขาตั้งใจจะตามไปโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“พ่อบ้านเซี่ยเกิดเรื่องแล้วค่ะ” ปลายสายพูดขึ้นอย่างเร่งรีบ “อูเจินจูตื่นขึ้นมาแล้ว เมื่อเธอฟื้นขึ้นก็เอาแต่ร้องหาเด็กกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เมื่อเธอหาไม่พบก็ได้โยนข้าวของทิ้ง แล้วยังบอกว่าคุณชายเป็นคนขับรถชนเธอ”

“ทำไมเธอจึงได้ใส่ความคนอื่นแบบนี้นะ!” พ่อบ้านเซี่ยพูดขึ้นด้วยความโมโห

“พ่อบ้านเซี่ยรีบเดินทางมาที่นี่หน่อยเถอะ ผู้หญิงคนนี้ดุดันจริง ๆ ทั้งด่าทั้งทำร้ายร่างกาย ฉันทนไม่ไหวแล้ว”