เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 156

สวี่เจียนรู้สึกคลื่นไส้เพราะน้ำหอมฮอร์โมนของผู้หญิงคนนั้น เขาทำหน้าบูดบึ้ง จิบไวน์เข้าไปแล้วพูดอย่างเย็นชา “ไสหัวไป”

คุณว่านหัวเราะคิกคักแล้วขยับเข้ามาใกล้ “คุณชายทุกคนที่มาสถานที่แบบนี้ ล้วนต้องการหาความสุขใส่ตัว ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ”

สวี่เจียนอดทนอยู่เป็นเวลานานทีเดียวเพื่อระงับความอยากจะซัดใครสักคน เขายกมือให้พนักงานบริการเข้ามา

ระหว่างนั้น คุณว่านได้แอบใส่ยาเลิฟเข้าไปในแก้วของสวี่เจียน มันละลายไปอย่างรวดเร็วโดยไร้ร่องรอย เพราะมีผมที่ปกคลุมไว้ ประกอบกับไฟที่ค่อนข้างริบหรี่ แม้แต่เซียวซาเองก็ไม่เห็นการเคลื่อนไหวนี้

พนักงานบริการเข้ามาโค้งกายแล้วถามอย่างสุภาพว่า “คุณผู้ชายครับมีอะไรให้รับใช้ไหม?”

“ผู้หญิงคนนี้รบกวนผม” ไล่เธอไปที่สวี่เจียนกำชับแล้วดื่มแก้วที่ผสมยาลงไปจนหมด

“ขอโทษนะครับ คุณผู้ชาย” พนักงานบริการโค้งกายเคารพ “พวกเราไม่มีสิทธิ์ในการไล่ลูกค้าไป คุณผู้หญิงคนนี้ก็นับว่าเป็นแขกเหมือนกัน และเธอก็ไม่ได้รบกวนความสงบสุขภายในร้าน บางทีเธออาจจะแค่อยากร่วมโต๊ะกับคุณ ขอคุณโปรดเข้าใจ”

ให้ตายสิ สวี่เจียนมองไปยังผู้หญิงที่ยิ้มแย้มตรงหน้า “เท่าไหร่?”

คุณว่านรู้ว่าเขาเป็นตำรวจ จะให้เขาจับได้อย่างไร เธอยักไหล่แล้วพูดว่า “ฉันน่ะเหรอ แม้ว่ารูปร่างฉันจะโดดเด่นและหน้าตาฉันก็ดี แต่ฉันไม่ได้ขายหรอกนะคะ เพียงแต่หาความสุขเท่านั้นเอง สุดหล่อไปที่บ้านฉันไหม สามีฉันไม่อยู่”

“ผมไม่สนใจภรรยาของคนอื่น” สวี่เจียนดื่มสุราต่อโดยไม่สนใจหน้าอกใหญ่โตของเธอ

“แหม ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วถึงจะมีสไตล์” คุณว่านนั่งลงแล้วยักคิ้วหลิ่วตามาให้เขา นิ้วมือเรียวงามไต้ไล่ขึ้นไปที่ขาของเขา จู่ ๆ เธอก็ใช้แรงบีบ......

ใบหน้าของสวี่เจียนมืดครึ้ม เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาปูดโปน เลือดในร่างกายไหลกลับเข้าสู่หัวใจ วินาทีต่อมาเขาก็คว้ามือของผู้หญิงคนนั้นเอาไว้แล้วบีบอย่างแรงก่อนจะโยนออกไปด้านข้าง

“ตูม!” เสียงดังสนั่น ผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้น กระแทกลงไปที่โต๊ะด้านข้างอย่างแรง ขวดเบียร์ตกแตกจนระเบิด กระจกกระเด็นกระดอนเป็นเสี่ยง ๆ เสียงกรีดร้องของหญิงสาวสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งห้องโถงดึงดูดสายตาทุกคนมองไป

เซียวซาเห็นภาพตรงหน้านี่ก็ตกใจมาก เธอวิ่งเข้าไปโดยไม่คำนึงถึงเรื่องใด ๆ

สวี่เจียนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาหยิบเบียร์ขึ้นมาขวดหนึ่งแล้วรินลงไปในแก้วก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปาก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนบังเอิญผ่านมาพอดีและตกใจกับเสียงนั้น เมื่อเธอหันไปมอง สายตาของเธอและสวี่เจียนก็ประสานกันโดยบังเอิญ ทั้งสองคนตกตะลึงจ้องมองกันและกัน แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย ความคิดถึงความเจ็บปวด......

“เนี่ยนเอ๋อร์?”

“พี่!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเดินมาทางสวี่เจียน เมื่อเห็นขวดเบียร์มากมายวางอยู่บนโต๊ะเธอก็รู้สึกปวดใจ “ทำไมถึงกินเยอะแบบนี้ล่ะค่ะ ฉันไม่อยากให้พี่เป็นแบบนี้......”

สวี่เจียนรีบลุกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเซียวซายืนอยู่ด้านข้าง เขาจึงใช้เธอเข้ามาแอบอ้าง “แม่หนูคนนี้ต่างหากที่กิน ผมจะกินเหล้าเยอะขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ ใช่ไหมเซี่ยซา?”

“ใช่ค่ะ ฉันดื่มเอง”

เซียวซามองไปทางเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแล้วฝืนยิ้มออกมา ในใจของเธอได้แต่ถอนหายใจว่าผู้หญิงคนนี้สวยจังเลย ใบหน้างดงามเหมือนผู้หญิงฝั่งเอเชียอย่างแท้จริง แต่ก็มีความเป็นตะวันตกแฝงอยู่ ผมของเธอที่ตัดสั้นทำให้เธอดูนุ่มนวลแต่ก็มีเสน่ห์เหมือนผู้ชาย มองดูแวบแรกก็รู้สึกทะมัดทะแมง

“ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ผมเพียงแค่...... ว่าแต่เธอมาสถานที่แบบนี้ทำไม?” สวี่เจียนมองไปทางเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้วยความอ่อนโยน ทันใดนั้นอาการร้อนแปลก ๆ ก็ผุดขึ้นจากส่วนท้องด้านล่างของเขา

เขามีปฏิกิริยาทางร่างกายตอบสนองเฉพาะเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจริง ๆ เหรอเนี่ย?

ขณะที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังจะตอบ พ่อบ้านเซี่ยก็รีบวิ่งเข้ามาจับแขนของเธอแล้วดึงไปข้างนอก “รีบไปเร็วเข้าครับ อย่ามัวรีรออยู่ ถ้าคุณชายรู้ว่าคุณมาที่ไนท์คลับแบบนี้คงจะต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟแน่!”

“พี่คะ ฉันมีเรื่องสำคัญมากต้องทำ ขอตัวก่อน”

“เสี่ยวเนี่ยน!” เมื่อเห็นหญิงอันเป็นที่รักกำลังเดินห่างออกไป สวี่เจียนรู้สึกว่าหัวใจของเขาแทบล่มสลาย มันดูว่างเปล่า เร่าร้อน เขาไล่ตามไปอย่างสิ้นหวัง

เซียวซาหลบซ่อนอยู่ใต้โต๊ะเพื่อไม่ให้พ่อบ้านเซี่ยเห็น เมื่อเธอออกมาอีกครั้งก็ไม่เห็นเงาของสวี่เจียนแล้ว ตอนนี้สมองของเธอยุ่งเหยิงเหมือนกับมีแมลงวันบินทั่วไปหมด

ณ โรงพยาบาลโนเบิลซูจี้

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่งเสียงเหอะ ๆ ออกมา “ถ้าเขากล้าส่งคนสะกดรอยตามฉัน ฉันจะไม่ให้อภัยเขาไปตลอดชีวิต”

“นี่ คุณนายไปเอาความกล้านี้มาจากไหนกัน?” พ่อบ้านเซี่ยรู้สึกปวดหัวตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว “คุณชายของพวกเราไม่ใช่คนดีอะไร เขาเป็นพญามัจจุราชทีเดียวล่ะ ลูกของคุณยังอยู่ในมือเขาอยู่นะครับ”

เมื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกสะกิดด้วยจุดอ่อน เธอก็ยกมือขึ้นกุมหน้าผาก ทุกครั้งที่ได้ยินว่าเซียวเซิ่งโมโห เธอก็คิดถึงเรื่องคืนนั้นที่ถูกเขากระทำอย่างรุนแรง...... ไม่นะ

ในไม่ช้าก็มาถึงโรงพยาบาลโนเบิลซูจี้

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยืนอยู่นอกประตูห้องผู้ป่วยวีไอพี อันหรูหรา เธอเอามือประสานกันแล้วบีบมือ ครุ่นคิดอยู่เนิ่นนานก็ไม่กล้าเข้าไป เธอกำลังคิดว่าจะรับมือกับเขาอย่างไรดี

จนกระทั่งโอเล่ย์เปิดประตูออกมาจึงสบตากับเธอ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนราวกับเห็นผู้ที่เข้ามาช่วยชีวิตเอาไว้ “โอเล่ย์ ลูกชายฉันอยู่ไหน?”

โอเล่ย์เม้มริมฝีปากอย่างเหลืออด “คนข้างในไม่ให้ผมพูด ผมจะบอกได้เหรอ? เข้าไปเถอะนะ ทำตัวให้ดีหน่อย น้ำตาไหลสักหน่อยก็คงดี”

“ฉันจะไม่ร้องไห้ให้เขาเด็ดขาด เขาชอบเห็นคนร้องไห้เหรอ? โรคจิตจริง” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนผลักเขาแล้วเปิดประตูตรงเข้าไปด้านใน......ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง แม้จะเห็นใบหน้าเพียงแค่ด้านข้าง ก็หล่อเหลาจนแทบหยุดหายใจ เขาช่างประหลาดจริง ๆ

“เซียวเซิ่ง ลูกฉันอยู่ไหน?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองไปทางใบหน้าของเขาจากด้านข้าง แล้วสนทนากับเขาอย่างระมัดระวัง “ให้ฉันเจอลูกหน่อยได้ไหม”

เซียวเซิ่งวางเอกสารลงที่โต๊ะด้านข้างแล้วพับโต๊ะ เขาเอนกายไปที่ด้านหลัง มือข้างหนึ่งหนุนศีรษะเอาไว้มองไปทางเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างแผ่วเบา

ผ่านไปสักพักริมฝีปากเรียวบางก็ขยับขึ้น “มานี่ เอาใจผมหน่อย”

หัวใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นสะท้าน เธอกลืนน้ำลายด้วยความประหม่า ตอนนี้เธอจะแสร้งเป็นสับสนอยู่ได้อย่างไร วิธีที่ตรงไปตรงมาสำหรับผู้หญิงในการเอาใจผู้ชายนั่นก็คือ......

เอาตัวเองเขาให้เขากิน