เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 158

เซียวจวินเซิงขับรถพาเนี่ยหยวนออกมา เขาหาตามห้างสรรพสินค้าหลายแห่ง สถานเสริมความงามและที่อื่น ๆ แต่ก็ไม่พบลูกสาว

ด้านของเซี่ยจินก็ไม่มีข่าวคราวใด แต่ละคนล้วนตกอยู่ในความเร่งรีบกังวล

“คุณลุงคะ ให้คนค้นหาตำแหน่งจากโทรศัพท์ของเธอดีไหม?”

“ได้ยินว่าปิดเครื่องก็หาพบ” เนี่ยหยวนก็กังวลมากเช่นกัน เขาตอบรับแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากำชับให้บอดี้การ์ดไปสืบ เรื่องใดที่เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของลูกสาวเขาจะไม่ให้คนนอกรู้เด็ดขาด แต่ตอนนี้สถานการณ์บีบบังคับเขาสนใจเรื่องพวกนี้มากไม่ได้

ผ่านไปประมาณสิบนาที บอดี้การ์ดก็โทรศัพท์กลับมาบอกว่า “นายท่านครับ ครั้งสุดท้ายที่คุณหนูใช้โทรศัพท์มือถืออยู่บริเวณใกล้เคียงกับถนนชิงเฟิง ที่นั่นมี จุ้ยว่อเทียนเซี่ยคลับเฮ้าส์และมีโกลเด้นฟีนิกซ์ ไนต์คลับด้วย”

“ช่วยพากำลังคนมาสืบค้นให้ทั่วถนนชิงเฟิง ผมต้องหาโทรศัพท์ของคุณหนูให้พบ”

“ครับนายท่าน” บอดี้การ์ดเข้าใจว่าที่จริงแล้วเขาให้ตามหาคุณหนูและไม่กล้ารีรอ รถหรูกว่าสิบคันผ่านเข้าไปในถนนนั้นราวกับมีเรื่องอัศจรรย์เกิดขึ้น

เซียวจวินเซิงครุ่นคิดแล้วรู้สึกว่าลูกสาวของเขาคงไม่ไปในสถานที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบอย่างเช่นโกลเด้นฟีนิกซ์นั่น เขาจึงเหยียบคันเร่งตรงไปที่จุ้ยว่อเทียนเซี่ยคลับเฮ้าส์ทันที

แต่ไม่ว่าจะเป็นจุ้ยว่อเทียนเซี่ยคลับเฮ้าส์หรือโกลเด้นฟีนิกซ์ล้วนอยู่ในอาณาเขตของกู้จ่านหนิง

เซียวจวินเซิงกำพวงมาลัยแน่น ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างระมัดระวัง หากว่าลูกสาวของเขาไม่เป็นอะไรก็ช่าง แต่ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นละก็ เขาจะทำลายตระกูลกู้ให้ราบคาบทีเดียว

เนี่ยหยวนหันไปมองดูลุงของเธอและพบว่าเขากระวนกระวายจนมีเหงื่อซึม จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ เธอหยิบกระดาษออกมาแล้วเช็ดไปที่หน้าผากของเขาเพื่อบรรเทาไม่ให้เหงื่อไหล

ทันใดนั้นก็พบเข้ากับโค้งหักศอก เนื่องจากเนี่ยหยวนไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย ตัวของเธอจึงเอนไปทางด้านคนขับ เซียวจวินเซิงยื่นมือออกไปข้างหนึ่งจับเธอเอาไว้แน่น

เนี่ยหยวนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันใด เธอรู้สึกว่าคุณลุงหล่อมาก ๆ

แม้ว่าเขาจะไม่ยอมมีความสัมพันธ์ในขั้นต่อไปกับเธอ แต่เขาก็รักและทะนุถนอมหลานสาวคนนี้มาก การได้อยู่กับผู้ชายที่สามารถรับมือกับพายุฝนแบบนี้จึงจะรู้สึกปลอดภัย

เนี่ยหยวนหันหน้ามา เอนไปที่บ่าของคุณลุง ดวงตาอันเป็นประกายนั้นมองไปที่เขาด้วยความหลงใหล

เซียวจวินเซิงไม่ได้ขยับเขยื้อน แต่คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ดวงตาดำเข้มมองไปข้างหน้าด้วยความกังวล เขาไม่สนใจการเคลื่อนไหวของเนี่ยหยวนในขณะนี้ เขาเพียงอยากจะหาลูกสาวให้เจอ

เซี่ยจิ่นพูดได้ถูกแล้ว เขาควรจะให้ลูกสาวแต่งงานสักที ลูกสาวยิ่งอายุมากขึ้นก็ยิ่งทำให้คนเป็นห่วง แต่สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดนั่นก็คือลูกชายจอมหาเรื่องของเขา มักสร้างปัญหาตั้งแต่เด็ก เมื่อโตมาแต่งภรรยาก็ย่ำแย่เหลือเกิน

จะว่าไปแล้วเนี่ยหยวนก็เชื่อฟังคำสั่งสอนมากกว่าทั้งสองคนนั้น

หัวใจที่เย็นชาของเซียวจวินเซิงเริ่มละลาย นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีนัก เพราะบางทีอาจมีวันหนึ่งที่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ถึงอย่างไรเนี่ยหยวนกับเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด

ในโรงพยาบาลซูจี ห้องผู้ป่วยวีไอพีสุดหรู

“เซียวเซิ่ง แผลของคุณมีเลือดออกอีกแล้ว คุณหยุดก่อนดีไหม?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทั้งเป็นกังวลและโมโหเขินอาย

เนิ่นนานขนาดนี้แล้วทำไมเขายังไม่พอใจอีก?

“เป็นห่วงผมเหรอ?” ดวงตาของเซียวเซิ่งจับจ้องไปที่เธอ แต่ก็ยังไม่ยุติการปรนเปรอ “เป็นห่วงผมแล้วทำไมไม่ทำเองล่ะ”

“ใครเป็นห่วงคุณกัน!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลบสายตาของเขา เธอถอยหลังออกไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่อาจหนีไปจากความแข็งแกร่งของเขาได้ “เพลา ๆ หน่อยจะตายหรือไง?”

ใช่ เขาแทบระเบิดแล้ว เขาคิดถึงเธอจนแทบคลั่งและไม่อยากแยกจากเธออีก

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเลิกเสแสร้งสักที ใครกันบอกผมเมื่อกี้ว่าอย่าหยุด” น้ำเสียงของเซียวเซิ่งผสมผสานความโกรธเล็กน้อย เขาก้มศีรษะลงงับไปที่คออันเรียวยาวของเธอเบา ๆ เพื่อไม่ให้เจ็บ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโมโหจนแทบบ้า มือของเธอกำแน่นแล้วทุบไปที่ไหล่อันแข็งแกร่งของเซียวเซิ่ง เธอโกรธจนอยากร้องไห้

ชายหนุ่มคนนี้ถ้าแปลงร่างเป็นคนชั่วขึ้นมา เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาเพียงอยากได้ในสิ่งที่เขาต้องการ

คงไม่ใช่เฉพาะแค่เธอ ไม่ว่าเป็นผู้หญิงคนไหนก็คงไม่อยากตกเป็นเครื่องมือของผู้ชาย เรื่องความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างหญิงสาวกับชายหนุ่มแบบนี้คนที่จะมีความรู้สึกเป็นพื้นฐาน

“ไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว”

“อย่างงั้นเหรอคะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเบือนหน้าหนี ดูเหมือนกับว่าเธอรู้วิธีในการแก้แค้นเขาแล้ว เธอหยิบกล่องข้าวขึ้นมาแล้วกินเข้าไปจนหมดอย่างเร่งรีบ ราวกับเป็นมัจจุราชผู้หิวโหย

“อา......” เสียงกระเส่าพันผ่านทางอากาศ ชายหนุ่มลงโทษเธอทันที เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้องออกมาเสียงดังอย่างน่าสงสาร “โอ้ยอย่า...... ฉันจะป้อนคุณเอง”

“ไม่ต้อง ผมไม่กินข้าวสามวันก็สามารถมีเรี่ยวแรงรังแกคุณจนต้องร้องให้ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอันชั่วร้ายกว่าเดิม

ในขณะที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังยอมรับชะตากรรมของตน โทรศัพท์ของเซียวเซิ่งก็ดังขึ้น เขาไม่รีรอที่จะรับสาย “แม่ครับ มีอะไรหรือเปล่า?”

“เซิ่งเอ๋อร์ น้องของลูกหายไปไหนไม่รู้” น้ำเสียงของเซี่ยจิ่นดูรีบร้อน

การกระทำของเซียวเซิ่งยุติลง ดวงตาสีดำลึกล้ำคู่นั้นบ่งบอกถึงอันตราย “เมื่อไหร่กัน?”

“ตอนกินข้าวเย็นเรายังโทรคุยกันอยู่เลย”

“ผมเข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวผมจะไปหา แม่ไม่ต้องกังวล” เมื่อวางสายไปเซียวเซิ่งก็อุ้มเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเข้าไปในห้องน้ำจัดการอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว เขาห่อตัวเธอแล้วโยนลงบนเตียงก่อนจะสวมเสื้อผ้าเดินออกไป

เมื่อถึงประตูเขาก็โทรศัพท์หาเซี่ยเอ่อ” สวี่เจียนถูกปล่อยออกมาแล้วเหรอ?”

เซี่ยเอ่อนอนหลับไปแล้ว แต่เมื่อได้รับโทรศัพท์จากคุณชายจึงได้รีบลุกขึ้น “ครับคุณชาย วันนี้เราพบกับสวี่เจียนที่โกลเด้นฟีนิกซ์ ไนต์คลับด้วย เดิมทีเขาต้องการจะเข้ามาสนทนากับคุณเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแต่ถูกผมรั้งเอาไว้”

“เห็นเซียวซาไหม?”

“ไม่เห็นคุณหนูใหญ่เลยครับ”

แม้จะไม่ได้เห็นก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน เซียวเซิ่งวางโทรศัพท์ลงแล้วขับรถตรงไปยังโกลเด้นฟีนิกซ์ด้วยอารมณ์อันบูดบึ้ง......