เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 168

รอเมื่อสองแม่ลูกคุยกันถึงเรื่องเลือดเนื้อเชื้อไปแล้ว เซียวเซิ่งค่อยวางตะเกียบ เช็ดมืออย่างสง่างาม

“เรื่องนี้พ่อคุยกับป้าของลูกแล้ว แต่สุดท้ายไม่ได้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน แต่วางใจ พ่อกับเธอไม่มีความเกี่ยวข้องกันในทางกฎหมาย

และก็ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกัน พ่อเพียงแค่เห็นแก่ที่เธอเคยช่วยชีวิตพ่อ”

“เธอช่วยคุณยังไง?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแปลกประหลาดใจ

เอียนหยู่โรวที่เป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัวขนาดนั้น ทำความดีเป็นด้วยหรือ

“หลายปีก่อนผมไม่ทันระวังแล้วได้รับบาดเจ็บ เธอเป็นคนส่งผมไปโรงพยาบาล” เซียวเซิ่งพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉย

เขาไม่อยากพูดถึงเรื่องระหว่างตนกับเอียนหยู่โรว ดังนั้นจึงคิดหาเหตุผลไปเรื่อย

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ เคยเป็นยังไงก็ทำอย่างนั้นแหละ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยื่นน้ำชาที่มีไว้กลั้วคอให้กับสามี พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีที่สุดอย่าให้ถึงขั้นก่อกรรมทำชั่วจนพากันเคียดแค้น ที่จริงเอียน

หยู่โรวเป็นคนเบ้าตาตื้นมาก แต่แม่เลี้ยงร้ายกาจอย่างมาก ให้คำแนะนำลูกสาวไม่น้อยแน่ กำหนดเงื่อนไขบางอย่างที่ไม่สมเหตุสมผล”

“เรื่องระหว่างเธอ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”

เซียวเซิ่งดื่มน้ำสองอึก หันไปมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้คุณกลับคฤหาสน์หลังเก่ากับผมก่อน แม่ยอมรับในตัวคุณแล้ว

ผมถึงจะสบายใจ ถึงจะไม่ได้อาศัยอยู่ด้วยกัน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างสะใภ้กับแม่สามีนั้นสำคัญ ผมอยากให้มีคนรักคุณมากกว่านี้ เพื่อชด

เชยความรักจากแม่ที่คุณขาด”

คำพูดพวกนี้ลึกซึ้งไปถึงใจเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ดวงตาเธอร้อนผ่าว พร้อมพูดขึ้นว่า “ฉันจะกตัญญูต่อแม่สามี แต่หากแม่ของคุณไม่ยอมรับ

ฉัน จะทำอย่างไรดี?”

ยังไงชาติกำหนดของเธอก็ไม่ดี....เป็นแม่ลูกติด ไม่มีเงิน ไม่มีฐานะ แตกต่างจากเซียวเซิ่งอย่างมาก

“ไม่ยอมรับถือเป็นสิ่งที่แม่เสียเปรียบ รอเมื่อแม่ร้องห่มร้องไห้มาขอร้องคุณ คุณก็ไม่ต้องตอบ”

เซียวเซิ่งเผด็จการแบบนี้แหละ

“พ่อ ผมยังไม่ไปนะครับ”

ถึงแม้เอี๋ยนต้าฟายังอายุน้อย แต่คำนึงปัญหาได้เหมือนอย่างผู้ใหญ่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ผู้ใหญ่เคลียร์ปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างกันให้

เรียบร้อยก่อน ยังไงผมก็ไม่ใช่หลานแท้ๆของปู่กับย่า ไปก็มีแต่จะทำให้พวกท่านขุ่นเคืองใจ"

“ก็ได้ แต่ลูกก็ไม่ต้องสนใจความคิดเห็นของพวกเขา”

เซียวเซิ่งกอดภรรยากับลูกไว้แนบอก พร้อมพูดกับพวกเธอว่า “พวกคุณจำไว้ ขอเพียงผมรักพวกคุณก็พอแล้ว พวกเราต่างหากที่เป็น

ครอบครัวเดียวกัน ปู่ย่ายอมรับพวกคุณ นั่นถือเป็นการเติมเต็มความรัก ไม่ยอมรับ พวกเราก็มีชีวิตของพวกเราเองต่อไป ความสุขอาศัย

พวกเราสร้างขึ้นมาเอง”

“อืม” สองแม่ลูกมองดูผู้ชายที่มีความเป็นผู้นำคนนี้ ภายใต้ดวงตาที่สดใส แฝงไปด้วยความเชื่อใจ พึ่งพาอย่างมีความหวัง......

ก่อนออกเดินทางไปยังคฤหาสน์หลังเก่า เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตั้งใจไปเยี่ยมเฟิงจื่อในห้องผู้ป่วยด้านข้าง ขอบคุณที่เขาช่วยดูแลสามีกับลูกชาย

“คุณนายน้อย ท่านเกรงใจไปแล้ว นี่เป็นงานของผม” ในใจเฟิงจื่อซาบซึ้ง

มองดูหญิงงามทรงผมเฮปเบิร์น ผู้มีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวางอย่างเฟิงจื่อก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม...

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดูมีความเป็นนายหญิงของท่านประธานจริงๆ ยืนอยู่เคียงข้างท่านประธานอย่างเปล่งประกายแวววาว ลักษณะท่าทีนั้นไม่

อาจต้านทานได้

โกลเด้นฟีนิกซ์

“อ้อ....” เสียงเรียกอันน่าสังเวชของชายคนนั้นทำให้กะโหลกศีรษะชาไปหมด กู้จ่านหนิงวิ่งไปด้วย ร้องเรียกไปด้วยว่า “จับตัวเขา

ไว้ ไปจับตัวเขาไว้ ต่อยตีให้ตาย ไอโย้ว” คนที่โดนทำร้ายคือตนเอง

บอดี้การ์ดพยายามอย่างที่สุดแล้ว แต่ก็จับตัวสวี่เจียนไม่ได้

เริ่มแรก กู้จ่านหนิงเอาความโกรธแค้นทั้งหมดที่มีต่อเซียวเซิ่ง คิดบัญชีกับสวี่เจียน

แต่สวี่เจียนไม่ธรรมดา หลังจากกระอักเลือดออกมาสองทีเพื่อเป็นการขอโทษกู้ซีหนิง จากนั้นก็เริ่มต่อสู้ เขาไม่ทำร้ายคนอื่น ไล่ทำร้ายกู้จ่า

นหนิงอย่างเดียว บอดี้การ์ดยังปกป้องไม่ไหว

ที่กู้จ่านหนิงได้เป็นหัวหน้าใหญ่ ไม่ใช่เพราะมีฝีมือการต่อสู้ บวกกับสวี่เจียนกล้าหาญเป็นพิเศษ จึงถูกไล่ล่าหนีไปทั่วอย่างทุลักทุเล สุดท้าย

ก็ถูกสวี่เจียนจับตัวไว้พร้อมลงมือต่อยตี

หลังจากต่อสู้กันอย่างวุ่นวาย สวี่เจียนกับกู้จ่านหนิงต่างนอนอยู่บนพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด หายใจหอบ พวกบอดี้การ์ดต่างก็ได้รับบาด

เจ็บ

กู้จ่านหนิงค่อนข้างเสียใจ สวี่เจียนไม่ได้นอนกับน้องสาวของเขา แล้วจะโกรธเขาทำไม หาเรื่องไปเพื่ออะไร?

ล้วนเป็นเพราะเซียวเซิ่ง ทำให้พวกเขาต้องบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย