เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 169

“ผมบอกแล้วว่าคุณไม่ต้องคิดมากไม่ใช่หรือ?”

เห็นว่าภรรยาของตนไม่สบายใจ เซียวเซิ่งจับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างหนึ่งจับมือเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไว้ กุมมือของเธอไว้ในฝ่ามือ

พร้อมกดเล็กน้อย

เป็นการบ่งบอกว่า ยังมีผม

สัมผัสได้ถึงความรักที่ลึกซึ้งของสามี เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกอบอุ่นใจ มีความสุขจนพูดขึ้นมาด้วยเสียงสั่นเทาว่า “เปล่า ไม่ได้คิดอะไรไป

เรื่อย ก็แค่ตื่นเต้น”

“คุณอยู่กับผมแล้วรู้สึกไม่ปลอดภัยหรือ? ผมทำให้คุณไม่วางใจหรือ?” เซียวเซิ่งขับรถไปจอดด้านข้าง พร้อมถามขึ้น เห็นได้ชัดว่า

ให้ความสำคัญต่อความรู้สึกของภรรยาอย่างมาก

“เปล่า” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอนพิงไหล่เซียวเซิ่ง พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้ามีความสุขว่า “ที่รัก ฉันสบายใจเวลาอยู่กับคุณ แต่จะพึ่งพา

คุณทุกอย่างไม่ได้ เดี๋ยวห้ามขัดแย้งกับครอบครัวเพื่อฉันนะ.....”

เซียวเซิ่งยิ้มแย้ม หันไปจ้องมองริมฝีปากของเธอที่เนียนนุ่มยิ่งกว่าดอกกุหลาบ พร้อมพูดขึ้นว่า “สามีมีไว้พึ่งพิง เด็กโง่”

เสียงต่ำราวกับแม่เหล็กทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหูชา รีบลุกขึ้นมาจากไหล่ของเขา พร้อมยิ้มเปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นว่า “ที่จริงฉันเพียงแค่คิด

ถึงเมื่อก่อนตอนที่ตนเองผมยาวถึงเอว ตอนที่ลมพัดมา ปลายผมพลิ้วไหว เนียนเรียบสง่างาม......”

แค่ฟังคำบรรยายก็งดงามแล้ว แต่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เซียวเซิ่งก็รู้สึกโกรธ

สายตาเย็นชา จ้องมองภรรยา พร้อมพูดขึ้นมาอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณยังกล้าพูดถึงเรื่องนี้?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรีบเงียบทันที ยกมือกุมหน้าผาก พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณโกรธโมโหทำไม?”

“ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง ตัดผมไปเรื่อยได้ยัง?”

เขาชอบผมยาวของเธอมาก เนียนนุ่มสลวย ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนทุกคืน ต้องได้ลูบผมยาวของเธอถึงจะนอนหลับ สุดท้าย เธอกลับตัดทิ้งเพื่อ

สวี่เจียน

ภรรยาของตนเองตัดผมเพื่อผู้ชายคนอื่น ถือเป็นการเหยียดหยามแค่ไหน

“ต่อไปไม่ตัดแล้วดีไหม อย่างมากก็แค่ตัดแต่งผมแตกปลาย” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเห็นสีหน้าสามีแล้วพูดขึ้น

“จำคำพูดของคุณในวันนี้ไว้ หากตัดอีก ผมจะเชิญพระอาจารย์ที่วัดมาแต้มรอยแผลบนหัวของคุณสักสองสามแถว”

แต้มรอยแผล เอ่อ.....

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจับมือสามีมาวางบนริมฝีปาก จูบพิตหลายทีพร้อมพูดขึ้นว่า “ที่รัก ต่อไปฉันจะเชื่อฟังคุณ”

คำพูดประโยคนี้เขาไม่เชื่อ ปกติเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นคนฉลาด ว่าง่ายไม่เกินสามวินาที

แต่เห็นภรรยาเป็นเหมือนเด็กกระทำความผิด เซียวเซิ่งก็เห็นใจ ข่มขู่อยู่สักพักแล้วค่อยพอใจ พร้อมขับรถไปต่อ

“ที่รัก ทรงผมของฉันในตอนนี้ไม่สวยจริงๆหรือ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่องกระจกด้านหลังอยู่นาน พร้อมพูดขึ้นอย่างมีเสน่ห์ว่า “ฉันคิดว่าก็ไม่เลวนะ คุณว่าไง?”

“ไม่ต้องถามผม” ดวงตาคมเข้มจ้องมองถนนด้านหน้า มุมปากเซียวเซิ่งเคลื่อนไหวเล็กน้อย

วันที่เธอโกนหัวนั้นน่าเกลียดอัปลักษณ์มาก เขายิ่งเห็นว่าสวย เธอกินกระเทียม เขาก็เห็นว่าหอม

ผู้หญิงคนนี้ครอบงำจิตใจเขาไว้อย่างเผด็จการ ครอบงำสุนทรียศาสตร์ของเขา จะให้เขาประเมินยังไง?

“ที่รัก ข้างหน้าก็คือคฤหาสน์หลังเก่าของเราแล้ว” เซียวเซิ่งผ่อนความเร็วรถ ให้ภรรยาได้ทำใจ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเงยหน้ามองแวบหนึ่ง เพียงแวบเดียว จิตใจก็ตกตะลึงขึ้นมาทันที

สิ่งที่เห็นคือคฤหาสน์โบราณที่หรูหรา ราวกับวังในทีวี รุ่งโรจน์อร่าม งดงามตระการตา เห็นแล้วก็ทำให้รู้สึกน่าเกรงขาม

สามารถเป็นเจ้าของที่ดินใจกลางเมืองราคาแพงแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าตระกูลเซียวร่ำรวยแค่ไหน

คิดถึงตนเองที่ไม่มีเงินสักบาท บ้านก็ไม่มีสักห้อง ความแตกต่างนี้.....

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนซ่อนเร้นความซับซ้อนตรงหน้า แสร้งยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ที่รัก คุณเติบโตจากที่นี่ตั้งแต่เด็กหรือ? เป็นคุณชายที่ร่ำรวย

สภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ไม่ธรรมดาจริงๆ”

“ผมมีทุกสิ่งพวกนี้ แต่ไม่มีความสุข”