เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 170

“คุณนาย กำหนดการเลื่อนออกไปหมดแล้ว”

ผู้ช่วยโทรศัพท์เสร็จ ก็เดินตามเซี่ยจิ่นออกมา ถือร่มกันแดดให้พร้อมพูดขึ้นว่า “ช่วงนี้คุณชายกลับมาบ่อย คุณนายคงดีใจมากใช่

ไหม?”

“อืม” เซี่ยจิ่นพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ฉันไม่ได้โอ้อวด การมีลูกชายนั้นมีความสุขอย่างมาก ถึงแม้เซียวเซิ่งค่อนข้างเหมือนพ่อของ

เขา แต่ถ้าพ่อของเขาทำอะไรให้ฉันไม่สบายใจ เซียวเซิ่งก็จะเข้าข้างข้า”

“นั่นเป็นเพราะคุณนายมีลูกชายที่ดี คุณชายน้อยเป็นคนมีบุญบารมี ไม่ยอมให้แม่ของตนต้องเสียใจอยู่แล้ว ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นจะกล้า

แบบนี้หรือ” ผู้ช่วยพูดขึ้นมาอย่างยิ้มแย้ม

เซียวเซิ่งมีชื่อเสียงที่ดีจริงๆ

หากจะพูดถึงความบกพร่องของเขา นั่นก็คือเรื่องอานเสี่ยวถังเมื่อสิบปีก่อนกับสีปีที่แล้วถูกวางยาจนประสบอุบัติเหตุ

เรื่องประสบอุบัติเหตุเขารับผิดชอบแล้ว แต่เรื่องอานเสี่ยวถังเขายังไม่รู้เรื่อง

ตอนนั้นเป็นเพราะเสิ่นฉือ พ่อทุบตีเขาจนหายใจรวยริน ในขณะเดียวกันก็ปิดบังความจริงทั้งหมด ทุกคนรู้ว่าเขาชนเสิ่นฉือบาดเจ็บ ไม่รู้

ว่าเขาทำร้ายอานเสี่ยวถัง.....

ในขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่ โทรศัพท์มือถือของเซี่ยจิ่นดังขึ้น ผู้ช่วยยื่นให้กับเธออย่างเคารพ พร้อมพูดขึ้นว่า “นายท่านโทรมา”

เซี่ยจิ่นหยุดฝีเท้า ฉีกยิ้มขึ้นมาอย่างอ่อนหวาน แล้วค่อยรับสายโทรศัพท์พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่รัก คุณประชุมตลอดทั้งช่วงเช้าไม่ใช่หรือ?

ทำไมถึงยังมีเวลาว่างโทรมา?”

“สถานการณ์เซียวซาเป็นยังไงบ้าง?” เซียวจวินเซิงถามขึ้นมา น้ำเสียงที่เรียบเฉยไม่มีความอบอุ่นอะไรเลย

เช้าวันนี้ เขาห้ามเซียวซาไม่ให้ออกไปไหนอย่างเป็นทางการ

ในฐานะที่เป็นผู้มีอำนาจที่สุดในชนชั้นสูง เซียวจวินเซิงให้ความสำคันกับชื่อเสียงอย่างมาก ค่อนข้างเข้มงวดกับลูกชายลูกสาวอย่างมาก

ลูกสาวสุดที่รักเที่ยวผับกลางคืนไม่กลับบ้าน เรื่องนี้ทำให้เขาโกรธโมโหอย่างที่สุด

“ซาซากำลังวาดภาพริมสระบัว มีเนี่ยหยวนอยู่เป็นเพื่อน คุณวางใจเถอะ” เซี่ยจิ่นรู้ว่าความจริงแล้วสามีรักลูกทั้งสองคนอย่างมาก จึง

พูดปลอบเขา

เซียวซาเรียนวาดรูป เป็นลูกศิษย์ของเซียวจุนหรูป้าตนเองตั้งแต่เด็ก

เซียวจุนหรูเป็นจิตรกรหญิงที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ แต่งงานวันที่สองสามีก็เสียชีวิตแล้ว จากนั้นก็ไม่ได้แต่งงานอีก จึงไม่เคยมีลูก

ตอนที่อายุห้าสิบได้รับเลี้ยงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งก็คือเนี่ยหยวน

เซียวจุนหรูอายุมากแล้ว คิดอยากที่จะมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่บ้านเกิด จึงให้ลูกบุญธรรมกลับมาคุ้นเคยสภาพแวดล้อมก่อน

ปากเนี่ยหยวนกัดหญ้าหางหมาไว้ เอนพิงใต้ร่มไม้อยู่เป็นเพื่อนเซียวซาวาดรูป ทันใดนั้นก็เห็นรถออฟโรดสีดำกำลังขับเข้ามา แล้วก็ร้อง

พูดขึ้นมาว่า “พี่ซาซา แย่แล้ว พี่ชายกลับมาอีกแล้ว”

เซียวซาขนลุก พู่กันวาดรูปในหล่นตก เงยหน้าหันไปมอง.....

รถออฟโรดสุดหรูเข้าจอดในที่จอดรถ พ่อบ้านถือร่มกันแดดไว้ให้พร้อมเปิดประตูรถ

เซียวเซิ่งลงจากรถ รับร่มกันแดดมาสายเพราะบ้าน แล้วเดินอ้อมไปยังที่นั่งคนด้านข้าง เปิดประตูรถด้วยตนเอง พร้อมจูงมือผู้หญิงผมสั้น

คนหนึ่งออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทั้งสองคนยังหัวชนกัน ความใกล้ชิดสนิทสนมนั้นยากที่จะบรรยาย

เซียวซาตกตะลึง เติบโตมาขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นพี่ชายเปิดประตูรถให้กับคนอื่น แม้แต่พ่อกับแม่ยังไม่เคยได้รับเกียรติเช่นนี้

แต่สิ่งที่ทำให้เธอยิ่งตกตะลึงก็คือ ผู้หญิงผมสั้นคนนั้นเธอเคยเห็น ดูเหมือนจะชื่อ “เสี่ยวเนี่ยน"

เมื่อคืนตอนอยู่ที่โกลเด้นฟีนิกซ์ ตอนที่สวี่เจียนเห็นเสี่ยวเนี่ยนแล้วควบคุมตนเองไม่ได้ วิ่งไล่ตามไปยังไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ต่อมา ตอนที่สวี่เจียนมีอะไรกับเธอ ปากเรียกแต่ชื่อ “เสี่ยวเนี่ยน” ตอนนั้นเธอเสียใจอย่างมาก....

แต่ตอนนี้ทำไมเสี่ยวเนี่ยนคนนี้ ถึงได้อยู่กับพี่ชายเย็นชาของเธอ หรือว่า.....

“พี่ซาซา หญิงสาวที่พี่ชายพามาสวยมาก”

เสียงตกตะลึงที่ดังขึ้น หยุดความคิดของเซียวซา

ในมือเนี่ยหยวนถือกล้องโทรทรรศน์พกพาไว้ มองดูเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างชื่นชม พร้อมพูดขึ้นว่า “ทรงผมของเธอทันสมัยมาก เป็น

ทรงผมของเฮปเบิร์นเวอร์ชั่นดัดแปลง เดี๋ยวฉันจะถ่ายรูปไว้ แล้วให้ช่างทำผมตัดทรงนี้ให้ฉัน พี่ ใบหน้าของเธอวิจิตรงดงามมาก สวยกว่า

เราสองคนอีก”

คำนี้เซียวซาเชื่อ ตอนที่เห็นในโกลเด้นฟีนิกซ์ ครั้งแรก ตนเองก็ตกตะลึงกับความงดงามของเสี่ยวเนี่ยน