เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 177

บ้านที่ใหญ่โตของตระกูลเซียว ทิวทัศน์ราวภาพวาด

เซี่ยจิ่นนายผู้หญิงกำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่างของห้องหนังสือ มือทั้งสองข้างยันหน้าผากเอาไว้ จ้องเขม็งกำลังคิดอย่างละเอียดรอบคอบ

ในหัวสมองของเธอมีภาพที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอาตัวเองบังโทรศัพท์มือถือให้เซียวเซิ่งปรากฏขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ภายในใจสะเทือนใจอยู่เล็กน้อย

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั่นเข้ามาขวางทันทีโดยไม่ห่วงความปลอดภัยของตนเอง ทำให้เซี่ยจิ่นเชื่อมั่นว่า ถึงแม้ที่ยิงออกมาจะเป็นกระสุนลูกหนึ่ง เธอก็จะช่วยบังกระสุนให้เซียวเซิ่ง......อาศัยเพียงแค่จุดนี้ เข้มแข็งกว่าเอียนหยู่โรวจนไม่เห็นฝุ่นจริงๆ

เซี่ยจิ่นเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่พึ่งพาตนเองและเข้มแข็ง โดยปกติจะค่อนข้างไม่ชอบผู้หญิงไอคิวต่ำที่มักจะหลบอยู่ด้านหลังผู้ชาย เรื่องเล็กเรื่องใหญ่ล้วนให้ผู้ชายช่วยแก้ปัญหา

แต่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เข้มแข็งพึ่งพาตนเอง มีความเมตตาและคุณธรรม สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอน่าชื่นชมมาก

แต่การแต่งงานของตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพลไม่ใช่เด็กเล่นขายของ ลูกสะใภ้ที่มีชื่อเสียงบารมีมีตำแหน่งคนหนึ่ง สามารถทำให้วงศ์ตระกูลเจริญรุ่งเรืองก้าวหน้า ในทางตรงกันข้าม วงศ์ตระกูลอยู่ไม่ไกลจากความพังพินาศย่อยยับแล้ว

เธอจำเป็นต้องหาผู้หญิงที่มีคุณธรรมจากตระกูลสูงศักดิ์มาให้ลูกชายอย่างเร็วที่สุดสักคน คิดๆดูแล้ว ที่เหมาะสมก็คือกงเจี๋ยหรูน้องสาวกงเสวียนโม่ น่าเสียดายที่อายุน้อยไปหน่อย......

ในขณะที่กำลังคิด เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอ

ผู้ช่วยเย่ยกชาเซียงหมิงถ้วยหนึ่งเดินเข้ามา “คุณนายคะ เอียนหยู่โรวมาถึงแล้วค่ะ”

ในลานบ้าน รถสปอร์ตลัมโบร์กีนีรุ่นลิมิเต็ดสีแดงคันหนึ่งหยุดลง ตัวถังรถที่สว่างสดใสภายใต้แสงอาทิตย์ บ่งบอกถึงสถานะที่มีอำนาจของเจ้าของรถ

คนรับใช้ที่เดินผ่านต่างก็พากันก้มหน้าแสดงความเคารพ ความหยิ่งยโสของเอียนหยู่โรวพึงพอใจเป็นอย่างมาก

เหมือนกับว่าขอเพียงแค่ได้เข้าใกล้เซียวเซิ่งอีกนิด ก็สามารถทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าได้ ได้เพลิดเพลินกับยุคที่เจริญรุ่งเรือง!

ดังนั้นเธอไม่มีทางละทิ้งสถานะ“ผู้หญิงของเซียวเซิ่ง”ตลอดไป ไม่ว่าใครก็ตามอย่าได้คิดเพ้อฝันว่าจะถีบหัวส่งเธอได้

เอียนหยู่โรวหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางออกมา ส่องกระจกเติมเครื่องสำอาง เพื่อหวังว่าจะสามารถปกปิดรอยบนลำคอรวมทั้งรอยแดงช้ำที่ผิดปกติบนใบหน้า

“คุณนายเล็ก เชิญคุณไปที่ห้องหนังสือด้วยความรวดเร็วค่ะ”อยู่ๆประตูรถก็ถูกเปิดออก พ่อบ้านเตือนด้วยความหวังดี “คุณนายกำหนดเวลาให้คุณครึ่งชั่วโมง ทันทีที่เกินเวลา เธอจะไม่พอใจ”

เอียนหยู่โรวยกข้อมือขึ้นมองนาฬิกาฝังเพชร เดินลงมาจากรถอย่างหยิ่งยโส

จนกระทั่งมาถึงประตูห้องหนังสือของเซี่ยจิ่น เธอจึงลดความหยิ่งยโสลง พยายามประดิษฐ์รอยยิ้มที่เพียบพร้อมด้วยคุณธรรมออกมา ก้าวเข้าไปในห้องหนังสือ ทักทายด้วยท่าทางที่อ่อนน้อมถ่อมตน “คุณนาย”

เซี่ยจิ่นจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปทางผู้ช่วยเย่ที่ยืนตัวตรงเอามือไพล่หลังที่อยู่ด้านข้าง พูดประโยคหนึ่งที่ลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ออก “คนควรถูกฆ่าถ้าเทียบกับคนที่ดีกว่า สินค้าควรทิ้งถ้าเทียบกับสินค้าที่ดีกว่า”

“เหตุผลเป็นเช่นนี้จริงๆ”ผู้ช่วยเย่ทราบดีว่าคุณนายกำลังเปรียบเทียบเอียนหยู่โรวและเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน รอยยิ้มคล้อยตาม

เมื่อก่อนมองเอียนหยู่โรวถึงแม้จะไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจถึงขนาดนั้น แต่วันนี้เห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่สวยสะอาดบริสุทธิ์และสุภาพเรียบร้อย ก็รู้สึกว่าใบหน้าเอียนหยู่โรวนั้นน่ารังเกียจขึ้นมาทันที หน้าตาอัปลักษณ์เหลือจะทน โดยเฉพาะการประโคมเพชรนิลจินดาเต็มตัว ดูน่ารำคาญจริงๆ

เอียนหยู่โรวเริ่มรู้สึกตัวว่าบรรยากาศไม่ถูกต้อง ภายในใจเสียงดังตุ้บๆ ไม่กล้าหายใจเสียงดัง ดูเหมือนว่าทั่วทั้งตัวจะหวาดกลัวจนหัวหด อารมณ์ยิ่งแย่ลงกว่าเดิม

ผู้ช่วยเย่ช่วยลากเก้าอี้ออกมาให้เธอ พูดอย่างมีมารยาท “คุณนายเล็ก เชิญนั่งเถอะค่ะ”

“คุณนายเล็ก?”เซี่ยจิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามอย่างไม่เข้าใจ “เธอเป็นคุณนายเล็กของตระกูลไหน?”

เอียนหยู่โรวนั่งลงไปได้ครึ่งหนึ่ง เมื่อได้ยินประโยคนี้ราวกับว่าถูกโจมตีอย่างรุนแรง ตกลงไปด้านล่างเก้าอี้เสียงดัง“โครม” เกือบจะเป็นลมหมดสติไป

สาเหตุที่ช่วงระยะนี้เธอมีความมั่นใจ นั่นเป็นเพราะว่ามีเซี่ยจิ่นคอยสนับสนุน ตอนนี้ได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ เหมือนกับว่าเซี่ยจิ่นรู้อะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่าครั้งนี้ไม่ได้เชิญเธอมาให้มีลูก แต่ว่า......

“ “ขอโทษค่ะคุณนาย ดิฉันก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นคุณนายเล็กของบ้านใคร ผู้ช่วยเย่ตอบอย่างนอบน้อม

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ลองถามดู”มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเซี่ยจิ่นแวบหนึ่ง ยกชาเขียวขึ้นมาจิบไปคำหนึ่ง “ถามให้ชัดเจน อย่าทำพลาดล่ะ”